Tot Je Vrij Bent

Hoofdstuk 42

Matthy pov

Lars rent naar hem toe en vanaf de andere kant komt er ook een cipier aan gelopen. De deur van het kantoor is ondertussen alweer dicht geklapt en Milo die agressief om zich heen slaat word hardhandig tegen de grond gewerkt door de twee mensen. Ik voel een steek in mijn hart. Het is verschrikkelijk om een van je beste vrienden zo te zien. 'Milo, stil' sist Lars in Milo's gezicht. 'Nee, vuile tering lijers, jullie zijn het allemaal' schreeuwt Milo hard terwijl hij op zijn buik wordt gerold en zijn polsen worden vastgehouden. Lars trekt Milo omhoog en duwt hem tegen de muur. 'Milo, wat er ook is, je wordt eerst rustig nu' zegt hij zacht. Hij stuurt de andere cipier weg, die zonder vragen zijn weg vervolgt de hoek om. Milo hijgt agressief tegen de muur. Zijn hoofd draait een stukje, en dan krijgen we oogcontact. Even is het stil. 'M-mat' zegt hij zacht. Ik zet een stap in zijn richting. De tranen wellen zich op in zijn ogen. Nog nooit eerder heb ik Milo zien huilen, of überhaupt zo emotioneel gezien. Ik ben bang voor wat er is gebeurd in het kantoor. Moet Milo ook weg?

Lang hoef ik daar niet over te denken. 'Mat, ik moet weg, hij zet me in de zwaarste afkick kliniek'. Milo begint zacht te huilen. Afkick kliniek? Lars laat Milo los en Milo valt haast over me heen. Wanneer mijn armen om hem heen sluiten barst hij in tranen uit. 'Mat ik wil niet, ik wil niet weg hier. Ik wil niet weg van Frank, van jou en van Koen en Raoul. Het ging zo goed Mat, ik had eindelijk iemand die me hielp'. Even snikt hij voor hij verder ratelt. 'Maar ik mag niet hier blijven, ik heb het verpest. Voor iedereen. Nu ben ik ze echt kwijt. Papa en Mama, en Jiska, en jullie ook' huilt Milo tegen mijn schouder aan.

'Milo... ik begrijp je niet' zeg ik zacht terwijl ik over zijn rug wrijf. Milo laat me langzaam los en kijkt omlaag. 'Mat ik- het is.. ik ben- ik heb...' stamelt hij. 'Ik heb gelogen...' brengt hij dan uit. Niet begrijpend kijk ik hem aan. 'Ik heb verteld dat ik alleen dealde...' zegt hij. Dan knoopt mijn hoofd de touwtjes aan elkaar. De vele wc bezoekjes rond dezelfde tijden, de 'hulp' van Raoul, de ruzie's om een of andere pen, waarom Milo in zijn eentje in een cel zat en waarom Frank de perfecte celgenoot was. 'Milo je- je bent toch niet-' begin ik. Milo knikt en slaat zijn handen voor zijn gezicht. 'Het spijt me Mat' fluistert hij terwijl hij zich van me af draait. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Opnieuw hoor ik hem zacht snikken. 'Ik wil hier niet weg Mat, ik wil blijven' fluistert hij. 'Ik wil ook dat je blijft Miel' fluister ik terug. 'Ben je boos?' Vraagt hij. 'Nee, natuurlijk niet' zeg ik zacht. 'Ik heb zelf ook verschrikkelijke dingen gedaan en meegemaakt, ik begrijp je'. Milo glimlacht zacht door zijn tranen heen.

Lars brengt ons terug naar de werkzaal nadat Milo iets rustiger is geworden. Ik kijk even naar Milo, die nog rode ogen van de tranen heeft. Hij heeft al die tijd zijn geheim en mijn geheim voor zich gehouden, en zelfs gedaan alsof hij van niks wist. Ik ben hem echt meer dan dankbaar daarvoor, dat hij nooit iets heeft gevraagd meer, dat hij me in mijn waarde heeft gelaten voor wie ik was, dus ik doe nu hetzelfde voor hem. Lars opent de deur en we lopen de ruimte in. Wanneer Frank zich omdraait zie ik hem Milo aankijken. Aan zijn blik kan ik zien dat hij weet hoever het is. Milo's ogen verraden alles al. 'Moet je-' begint hij. Milo knikt zacht en gaat aan tafel staan. 'Ik wil er niet over praten' zegt hij zacht. Frank knikt zacht en kijkt me bezorgd aan. Ik knik ook zacht naar hem, alsof ik wil zeggen dat ik weet wat er is, maar dat we het voor ons houden, voor Milo. Voor Milo die het liefst niets deelt, zowel emoties als gebeurtenissen, iets dat ik maar al te goed begrijp.

Tijdens het eten is het stil aan onze tafel. Koen heeft geen flauw idee waar het over gaat, en dat is te merken, sinds hij de enige is die wel gewoon eet. 'Heeft niemand honger?' Zegt hij halverwege de maaltijd grappend. Milo legt zijn vork neer. 'Ik wil het voor eens en voor altijd er even uit hebben.' Zegt hij ineens. Iedereen kijkt op, en Koen kijkt als enige verbaast. 'Ik ben verslaafd aan drugs, nogsteeds, en Marxen heeft gezegd dat ik naar de zwaarste afkickkliniek moet in Nederland, omdat ik al sinds ik hier zit verslaafd ben. Vanavond moet ik terug naar mijn oude cel in mijn eentje, en volgende week ga ik weg' zegt hij ijzig, waarna hij zijn vork weer pakt en weer verder gaat met in zijn eten roeren.