ညဘက္ လူေျခတိပ္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿခံကို ေက်ာ္ခြၿပီးေတာ့ အထုတ္တစ္ထုပ္နဲ႔ အျပင္ထြက္လာေလသည္။ ထိုသူက ေတာ့ တျခားသူမဟုတ္ပါ။ အိမ္ကေပးစားဖို႔ အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ေပးေတြ႕ေပးမွာမို႔လို႔ အိမ္ေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ လႈိင္းသန္စင္ေဝ ရယ္ပါ။ အခုေတာ့ ညဘက္ႀကီး သက္ေနတဲ့ ကြန္ဒို ကို လာေနရတာျဖစ္သည္။ ကားဌားဖို႔ အတြက္ကလည္း ကားေတြက တစ္စီးမွ မလာေသးဘူး။ အခုခ်ိန္မွာက သက္အိမ္မွာသြားေနတာက အေကာင္းဆုံးဘဲ ။သက္မိဘေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ဘယ္သူမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး ။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ နဲ႔ ကားမွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ရပ္လိုက္ပီး သက္အားဖုန္းေခၚဖို႔ လုပ္ေလသည္။
တူ တူ တူ
ဖုန္းေခၚေနတာကို မကိုင္ဘူး ။ၾကည့္ ေဒါင္းစားကေတာ့ ေရာက္မွ နရင္းပိတ္႐ိုက္ဉီးမယ္ ။
လႈိင္း တစ္ေယာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။ အခုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ပီး ဘဲ သြားေတာ့မယ္ ။
မိနစ္သုံးဆယ္ေလာက္လမ့းေလွ်ာက္ပီး ၌ မွာေတာ့ ေရာက္လာပါပီ သူ႔ရဲ႕ ကြန္ဒို တိုက္သို႔
ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ တင္းေတာင္
သက္တစ္ေယာက္ ဒီ ပိတ္ရက္မွာ တေနကုန္ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္တာ ေၾကာင့္ မ်က္စိေညာင္းပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္လာတာေၾကာင့္ အေစာႀကီးအိပ္ရာဝင္လိုက္ေလသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္၌ ဖုန္းလာတာကို သိသည္။ မ်က္လုံးက လုံးဝဖြင့္မရေသာေၾကာင့္ ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အခန္းတံခါး ဘဲလ္တီးသံေရာ တံခါးကိုေခါက္သံေရာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထလာရသည္။
တံခါးေပါက္ေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ လႈိင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီေကာင္ အခ်ိန္မရွိမွ ဘာလာလုပ္တာလည္း မသိဘူး ။ တံခါးကို အျမန္ဖြင့္ေပးမွ ဘဲ
အ့
မသာေကာင္ တံခါးဖြင့္ဖို႔ အေရးကို ကမာၻ ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ၾကာေနတာလည္း ျမန္ျမန္မလာဘဲ
လႈိင္းတစ္ေယာက္ေဒါငထြက္လာတာေၾကာင့္ တံခါးဖြင့္ေပးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သက္ရဲ႕ ဗိုက္ကို ထိုးလိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ အခန္းထဲကို ဝင္သြားေလသည္။
သက္တစ္ေယာက္ တံခါးပိတ္ပီးသာ ဧည့္ခန္းကို ဝင္လာခဲ့သည္။
ေျပာပါဉီး မသာေကာင္ ငါ့ဆီကို ဘယ္လို မ်က္စိလည္ လမ္းမွားပီး အခ်ိန္မေတာ္ ႀကီးေရာက္လာရတာလည္း
BẠN ĐANG ĐỌC
ကျွန်တော်နဲ့ လူဆိုးလေး
Lãng mạnကျောင်းမှ အရမ်းဆိုး ပြီး ရည်းစားတွေ အများကြီးထားတဲ့ လူဆိုးလေး ကို မိန်းမတွေကိုစိတ်နာနေတဲ့ အဖေမှ ယောကျ်ားပေးစားသော အခါ...........
