Zakład o to, że życie motyla może być dłuższe? †Kuroken†

Prolog

Chwyć go za rękę, nie bój się, że świat przestanie nagle istnieć, gdy zobaczy twój ból. Żółte oczy będą na ciebie patrzeć do końca twych dni, a jego ciało na zawsze będzie tkwić tylko przy tobie. Nawet wtedy, gdy twój umysł stanie się więźniem spopielonych chwil.

— Popiół wydaje się taki piękny Kuroo — wyszeptał, a swoje złote spojrzenie utkwił w tylko sobie znanym punkcie, który był drogą do poznania prawdy.

Przytul go w ten normalny sposób, aby jego ciało przestało reagować obrzydzeniem. Wysłuchaj bijącego serca, a jeżeli ono się zatrzyma pośród bałaganu zwanego życiem, postaraj się je uruchomić, jakbyś był dawcą.

— Chciałbym ci oddać swoje serce Kuroo — powiedział pewnie pewnego zimowego dnia.

Nie zdawał sobie sprawy, że poznanie chłopaka na nieszczęsnej imprezie będzie drogą prowadzącą do miłości, o którą nigdy nie prosił.

Uratuj go, prosząc o wyjaśnienie sytuacji, których nie rozumiesz, a on machinalnie pokiwa głową i zaciskając mocno oczy, uśmiechnie się pusto w twoim kierunku. Nie usłyszysz wyjaśnień Kenma.

Dotkniesz go delikatnie kolanem, a twoje ciało zacznie iskrzyć jakbyście byli dla siebie krzesiwem, które rozpali ogień. Wrócisz do grania jak gdyby nigdy nic, a twoją duszę opanuje chłód.

— Pozwól mi cię dotknąć — poprosił cicho, gdy dzień zamieniał się w noc.

Nie zrozumiesz wtedy decyzji, którą podejmie, ale i tak spełnisz jego życzenie. Wydawało ci się to surrealistyczne, jednak nie pytałeś, bo wiedziałeś, że nigdy nie uzyskasz odpowiedzi. Tamtego dnia myślałeś, że to kolejny poziom w twoim życiu, a ty podołasz zadaniu, które on ci wyznaczył.
Udało ci się Kenma i pośród blasku nocy byliście naprawdę szczęśliwi.

Twój wzrok był dla niego najpiękniejszym widokiem w całym wszechświecie i chociaż widział na sobie wiele spojrzeń tylko twoje, przyprawiało go o zawrót głowy. Wiedziałeś o tym Kenma, więc patrzyłeś na niego zawsze, gdy miałeś okazję.

Obu wam było zimno, ale zazwyczaj ty dawałeś więcej promieni, ogrzewając zmarznięte ciała. Kuroo czasami widział w tobie swoje własne słońce, a to sprawiało, że myślał o Bokuto, który również był ciepłem dla pewnego zimnego chłopaka.

Nawet na dnie pośród ciemności zawsze odnajdzie się promień w niej zagubiony, który wyciągnie na powierzchnię ukrytą w bezsilności osobę.
Byliście dla siebie światłem Kenma.

Zagubieni tyle razy szukaliście drogi do siebie, a gdy udało wam się ją odnaleźć, nie było odwrotu.

Twoje żółte skrzydła na zawsze zostały połączone z tymi czerwonymi i choć nigdy nie prosiłeś o miłość, dostałeś ją niespodziewanie.
Los bywa przekorny Kozume.

Czasami miałeś wrażenie, że to właśnie los zesłał ci go z nieba, aby później odebrać i zamknąć w czeluściach ciemnych otchłani. On sam uciekał w stronę piekła, a ty nie mogłeś tego zauważyć.

Myślałeś kiedyś o tym, by cofnąć się w czasie i nie pozwolić uratować swojej konsoli? Na pewno nie. W końcu, gdy uchronił ją przed upadkiem, czułeś, jakby to właśnie ciebie złapał.

— Widzę anioła — wydusił, patrząc na skrzydła, które już na zawsze miały pozostać schowane przed światem.

Kenma Kozume widział więcej niż inni, ale nie wiedział, że został pozbawiony wzroku w chwili, gdy go spotkał.

***
Hej hej helloł.

Tutaj również zaznaczę, że to druga część, a pierwszą znajdziecie u mnie na profilu. Niektóre sytuacje będą powiązane, ale spojrzymy na to wszystko z innych perspektyw.