KAHRETSİN

Adsız Bölüm 18

Birkaç dakika sonra artık gözyaşlarım akmamaya başladı. Annem içeri girdi ve uzun bir konuşma yaptı. Onu dinlemiyordum. Aklım Mehmet'teydi. Annem "Mehmet'le tartışmış olabilirsiniz..." diyordu ki lafını böldüm. İçinde Mehmet'in geçtiği tek cümleydi ve duydum. "Anne biz ayrıldık." dediğimde annem çok şaşırdı. Benim Mehmet'i çok sevdiğimi biliyordu. Mehmet'le sevgili olabilmek için 5 ay boyunca anneme yalvarmıştım. Annem: "Kızım, sen onu çok seviyordun. Yavrum neden ondan ayrıldın? Daha birkaç saat önce onu görmek için ölüyordun." dediğinde ben dayanamayıp çığlık attım. Bayağı yüksek bir sesle "Anne o bitirdi!!!" dedim ve başımı yastığa gömdüm.

Annem bayağı şaşırmıştı. Cevap vermiyordu. Mehmet'in beni çok sevdiğini biliyordu ve inanmak istemiyordu. Odadan çıktı ve beni yalnız bıraktı. Bir saat kadar yastığa gömülü kaldım. Başımı Nemi'nin, 'iyi misin?' dercesine "Canım" demesiyle kaldırdım. Ağlamaktan hafif şişmiş ve bayağı kızarmış gözlerimi gören Nemi'nin verdiği tepki çok komikti. Sinirimin ve Nemi'nin verdiği tepkinin etkisiyle gülmeye başladım. Nemi benim iyi olmadığımı düşünüp bana sarıldı. Benim de güldüğüm için açılan ağzım kapanmadan sebep değiştirdi. "Nemi neden böyle oldu ya?" deyip ağlamaya devam ettim.

Sessizliğin yok oluşu "Canım artık ağlama lütfen. Hayat bu, inişlerler de çıkışlar da yaşayacağız. Unutma ki her inişin bir çıkışı vardır. Zaten inişler olmadam çıkışlar olamaz ki." cümlerinin Nemi'nin ağzından çıkmasıyla oldu. Bunları ondan duymayı beklemiyordum. Çünkü o henüz hayatın anlamını bile bilmezken bu cümleleri kurması olanaksızdı.

"Haklısın ama çok seviyordum be Nemi..." derken içim daha fazla yanıyordu. Aldığım cevap "Her gördüğün tepe seni korkutmasın. Unutma ki hiçbir yol dümdüz değil. Belki de tepe diye gördüğün normalde yürüdüğün yoldan daha düzdür. Pes edersen bunu anlayamazsın." oldu. Ben yine Nemi'den duyduğum cümlelerin ona ait olduğuna inanamıyordum. Şaşırmış ve susmuştum. Büyülenmiş gibi Nemi'ye bakıyordum. Nemi mecaz anlamlı cümleleri bu kadar kurmazdı. Hatta kuramazdı.

Birkaç saniyelik sessizlikten sonra "En iyisi ben seni yalnız bırakayım. Kendine iyi bak ve bazı şeyleri kafana takmamaya bak. Unutma ki hayat devam ediyor. Sen üzülmeyip hayatını yaşamaya bak. Sonra görüşürüz." dedi ve benim kekeleyerek verdiğim "Görüşürüz." yanıtına gülümseyerek gitti.