KAHRETSİN

Rüya

     Annem biraz düşündükten sonra taburcu olanın ben olabileceğimi düşündü. Merak, heyecan ve hızlı adımlarla Sema yengemlerin evine gidiyordu.

     Annem eve vardı. Kapıyı çaldı ve "Kızım, kızım" sesiyle uyandım. Meğer her şey rüyaymış. Neden uyandım ki? Henüz Nemi'nin nerede olduğunu öğrenememiştim bile.

     "Efendim anne?" derken sesim biraz sinirli ve buruk çıkmıştı. Aslında mutlu olmam gerekiyordu. Upuzun ve sinir bozucu bir rüyaydı sonuçta. En kötüsü de ölüydüm ama her şeyi görüyor, kimin ne hissettiğini, ne düşündüğünü biliyordum. Şöyle bir sorunum da vardı tabii ben ne zaman uyumuştum?
     "Kızım, hadi kalk artık saat 12 oldu. Hem Mehmet de beni aradı. Birazdan burada olur." Ben de şaşkın ve sinirli bir ses tonuyla "Ne!!! Anne, şimdi mi uyandırılır ya?!!!" Annem cevap verirken onu dinlemeyip siyah elbisemi giyindim ve saçlarımı açık bıraktım.

     Hazırdım ama henüz Mehmet gelmemişti. Çok sabırsızdım. Çünkü ne zaman uyuduğumu öğrenecektim ve neleri gerçekten yaşadığımı bilecek, herkese unutturmak için uğraşacaktım. Belki de boşa endişeleniyordum. Belki de hiçbirini yaşamamıştım. En iyisi Mehmet'i beklemekti.