KAHRETSİN

Bilmiyorum

     Hastahaneye vardıklarında, Mehmet'in 'doktor' diye bağıracağı sırada annem gözlerini açtı ve: "Kızım!!!" diye bağırdı. Mehmet: "Sakin olun yengeciğim şu an hastahanedeyiz..." annem Mehmet'i dinlemeden: "Kızım nerede?!" diye bağırdı. Mehmet şaşkınlık ve korku dolu gözlerle anneme bakıp: "Bilmiyorum." derken gözlerinden süzülen yaş beni hâlâ sevdiğinin göstergesiydi. Annem: "Yoksa o, yoksa o öldü mü?!" diye bağırdı. Mehmet boş gözlerle anneme baktı ama annemin beni kaybetme korkusu öyle büyüktü ki bunu 'evet' olarak algıladı ve oradan koşarak ayrıldı.

     Hemen eve geldi ve yerdeki kan gölünü tekrar gördü ve tekrar bayılacaktı ki kendini tuttu. "Kızım için!!!" diye bağırırken göz yaşlarına hakim olamadı. Benim odama geçti ama ben orada yoktum. "Olamaz yoksa!!! Hayır, hayır oğlum olamaz, hayır..." dedi ve yüzünde zoraki bir gülümseme oluştu. Abimin odasına geçti ama orada da kimse yoktu. Hatta yerde bir damla kan bile yoktu. Annem artık korkuyordu; yalnızca korkuyordu. Ne yapacağını bilemedi.

     Mehmet annemin eve geri geleceğini tahmin etmişti ve bizim eve gelmişti. Odalarda annemi aradı. Bulduğunda abimin yatağında uzanmış ve tavana bakıyordu. Mehmet bir süre bekledi. Dayanamayıp: "Afedersiniz?" dedi. Annem dalmıştı. Mehmet'in sesini duyduktan sonra irkildi ve tekrar yüzünde zoraki bir gülümseme vardı. Mehmet anneme: "İyi misiniz?" dedi. Annem soruya cevap verecekken telefon çaldı.