Ölürüm Hasretinle

5.bölüm

1 Ay Sonra•••

Son bir aydır sürekli Ömer ile hastahaneye gelip gidiyorduk. Kızım artık yavaş yavaş iyileşiyordu ve Ömer sağolsun bu süreçte bir an bile yanımdan ayrılmamıştı. Sürekli yanımdaydı ve bana destek veriyordu. Bazen düşünüyordum; acaba ben de birini ölesiye sevseydim  ama o evli olsaydı. Üstüne bir de çocuğu olsaydı. Ben Ömer gibi yapar mıydım? Bunu uzunca bir süre düşünmüştüm fakat bir cevap bulamamıştım. Ama Ömer bunu sorgusuz sualsiz, bir an bile düşünmeden yapıyordu. İşte bu yüzden Ömer benim için bu kadar değerliydi.

"İşte geldik." Araba hastahanenin önünde durunca emniyet kemerimi çözüp arabadan indim. Yine hastahaneye Ayla'yı emzirmeye gelmiştim ve Ömer beni yine yalnız bırakmamıştı.

Artık aşina olduğum koridorlardan geçerken yüzümü buruşturdum. Nefret etmiştim artık hastahaneden. Ömer ne düşündüğümü anlamış olacak ki destek verircesine sırtımı sıvazladı.

••••

Hastahanedeki işimiz bitince bir tane kafeye geçip oturmuştuk ve bizimkleri çağırmıştık.

"Canım yeğenim Ayla nasıl, dayısını özlemiş mi?"

Arda patavatsızının salak sorusuna gözlerimi devirdim.

"Ya ya ne demezsin! En çok seni özlemiş."

"Tabii ki de en çok beni özleyecek! Dayısıyım ben onun!"

"Biz nesiyiz Arda? Eltisi mi?"

"Eğer aynı eve gelin gitmiş olsaydınız bu sorunu değerlendirebilirdim Umut."

"Yine formundasın Arda."

"Tabii formumda olacağım oğlum! Benim biricik yeğenim 1 ay sonra anasına kavuşacak! Ben formumda olmayacağım da kim olacak değil mi Aslı?"

"Valla öyle."

"Çok keyiflisin kız bu gün."

Arda kolunu omzuma atınca kollarımı beline sarıp sarıldım.

"Çok keyifliyim çünkü..."

"Çünkü, doktor eğer süreç bekledikleri gibi giderse 2 hafta sonra Ayla'yı çıkarabileceklerini söyledi."

Ömer benim cümlemi tamamladığında bizimkiler şaşkınlıkla bize bakıyordu.

"Şaka mı?!"

"Hayır değil."

"Harbi harbi çıkıyor mu şimdi 2 hafta sonra."

"Daha belli değil. Eğer bekledikleri gibi olmazsa bir ay sonra."

"Kötü düşünme kardeşim. Ayla en yakın zamanda çıkacak o siktiğim hastahanesinden."

Arda bana destek verince gözlerim dolu dolu ona baktım ve sarıldım.

"Aslı. Ben yeğenim için bir şey aldım."

Umut elindeki kutuyu bana uzatınca Arda'dan ayrıldım ve Umut'a baktım.

"Umut..."

"Tek bir kelime daha etme. Neden biliyor musun? Çünkü inanırım."

"Sen çok salaksın." Gözlerimi silip, gülerek kutuyu aldım ve açtım. Gördüğüm görüntüyle şok olmuştum.

"Umut... sen nereden buldun bunu?"

Benim çocukken sürekli kullandığım bir an bile yanımdan ayırmadığım battaniyemdi bu.

"Bir kere bize geldiğinde yine bu battaniyeyi getirmiştin yanında. O gün bizde unutmuşsun annem de benim sanıp oyuncakların olduğu kutuya koyup çatı katın kaldırmış. Çatıya çıktığımda gördüm."