ISTANBUL DIYORUM..
Istanbul diyorum , ne kadar da sana benziyor böyle. Her köşesinde senden bir parça saklıyor resmen. Kopmak ne mümkün , yıldızlar her gece senin resmini çizerken , gecenin sessizliği sesini hatırlatırken senden kopmak ne mümkün ! Güneş teninde ki sıcaklık gibi , rüzgar senin gibi esiyor işte. Bu şehrin her santimin de sen varsın , bir gün bu şehri terkettiğinde tenin kalır. Sesin kalır , gözlerin kalır ve nefesin ! Rüzgar da nefesin var , güneş de tenin , gökyüzünde gözlerin varken ben nasıl terkedeyim bu kenti. Istanbul diyorum her köşesi sen iken ben nasıl bırakayım bu kenti , bu kenti oluşturan seni ? Aldığım her soluka seni yaşarken , kolay mı sandın soluk almayı bırakmak ! Her sabah doğan güneşte seninle ısınıyorum ben , kolay mı sandın üşümek ? Rüzgar terketmiyor beni , kokun içimin derinliklerinde ! SEN YÜREĞIMIN HER KÖŞESINDE AÇAN KARANFIL GIBISIN !
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ezginin Güncesi
PoetryBir genç kızın hayatı ne kadar acı olabilir ? yaşadığı aşk acılarının yani sıra bu acıları anlatıcak bir annesinin olmadığı kadar acı olabilir hayat onun için..
