Bana mutluluğu sorma çocuk , bende bilmiyorum. Herkesin bir hikayesi vardır , kimisi mutlu son olanlardandı , kimisi acı dolu. Benim hikayemde mutluluğu bulmak zordu , ölüm kokar benim hikayem , eksiklik kokar. En sevdiklerim gittiler hep , en önce hiç düşünmeden. Acılar bıraktılar küçük bedenime , çocukluğum yandı bu acı ateşinde , mutluluğu aradım hep hikayemde bulamadım. Sağım , solum hüzündü , acıydı. Sahi neydi mutluluk ? Bir balona mı mutlu olurdu çocuklar , bir çikolataya mı ? Neydi şevkat , anne dokunuşu muydu , abla sesi miydi ? Yaz sıcağında parkta oynamak mıydı mutluluk ? Oysa ki unutmuşum mutluluğun anlamını , acılarımda boğulmuşum hep. Bulamadım anne dokunuşunu , duyamadım abla sesini. Hasret kaldım şevkate ! Acıydı benim hikayem , ölümdü , ayrılıktı. Kimsesizlikti aslında , ararken bulamamak , yaşarken dokunamamaktı. Sessiz çığlıktı bu hikaye , sessiz haykırıştı. Çaresizliği sorsalar anlatırdım sayfa , sayfa. Bana mutluluğu sorma çocuk , bende bilmiyorum. Bana acıyı sor , ölümü sor. Bana mutluluğu sorma çocuk , bende bilmiyorum..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ezginin Güncesi
PoesíaBir genç kızın hayatı ne kadar acı olabilir ? yaşadığı aşk acılarının yani sıra bu acıları anlatıcak bir annesinin olmadığı kadar acı olabilir hayat onun için..
