Going Back (Nederlands/Dutch)

1.

Toen ik wakker werd kwam mijn vriendin Milla de kamer binnen gelopen 'Vandaag mogen we eindelijk terug naar Hogsmeade, ik heb hier al zo lang naar uitgekeken!' Ik moest lachen omdat ze zo enthousiast was. Ik trok snel wat kleren aan en we gingen samen naar de common room. In de rechterhoek zaten Draco, Crabbe en Goyle. Ik moest niet eens luisteren om te weten waar ze over spraken 'Harry Potter, Harry Potter en nog eens Harry Potter'. Je zou nog beginnen te denken dat ze allemaal verliefd op hem waren. We gingen naar buiten en al snel verlieten we de kerkers. Uiteindelijk kwamen we in de Grote Zaal. Veel aten we niet, want we wisten toch dat we ons in Hogsmeade vol gingen eten. Tijdens het eten keek ik naar het betoverende plafond. 'Het gaat mooi weer worden vandaag.' zei ik, ik nam snel nog een hap van mijn ei. Milla keek ook naar boven en knikte instemmend. 'Dat is goed, want regen zou de dag echt verpesten. Ik heb ook héél veel geld meegekregen van mijn ouders dus we kunnen véél kopen!' zei Milla, een reusachtige glimlach verscheen op haar gezicht. Milla kreeg altijd veel te veel geld mee van thuis en dat geld gaf ze ook altijd allemaal uit tot op de laatste Galjoen. Ik had net mijn bord leeg toen Milla al opstond en me van tafel weg sleurde. Ze wou zo snel mogelijk vertrekken zodat we alles konden bezoeken.

Half lopend kwamen we aan in Hogsmeade. Milla wou direct naar Zacharinus, want ze had echt veel zin in snoep en ze had ook nog honger sinds ze niet echt veel had gegeten tijdens het ontbijt. We kwamen buiten met een hele zak vol chocola, smekkies, honingkleurige toffees en nog veel meer. Daarna gingen we een lekker warm boterbiertje drinken in de drie bezemstelen. We zaten aan ons vaste tafeltje en Milla ging om de biertjes bij madame Rosmerta. Ze kwam terug en zette ze blij op tafel. 'Ik wordt altijd zo vrolijk van boterbier' zei Milla, terwijl ze een sip van haar bier nam. 'Word je niet vrolijk van alles?' vroeg ik haar lachend. 'Bwah, niet van alles. Van begrafenissen wordt ik niet vrolijk.' zei ze serieus. 'Ja, natuurlijk begrafenissen', ik rolde met mijn ogen, 'Daar wordt niemand vrolijk van.'. We bleven nog een tijdje praten over van alles en nog wat toen plotseling een man op ons kwam afgestapt. 'Ben jij Celine Stone?' vroeg hij, terwijl hij me mysterieus aankeek. Hij leek een man in zijn mid-vijftig en had zeer kleine zwarte oogjes. 'Ja.' antwoordde ik aarzelend. 'De sterren hebben gezegd dat ik dit aan jou moest geven.' hij stak zijn hand uit met daarin een ketting met een kleine zandloper erin. De ketting leek een beetje op een timeturner, alleen zou het dan eentje uit de middeleeuwen zijn. 'Uhm, oké.' Ik keek even naar Milla en zij keek me niet begrijpend aan daarna nam ik de ketting voorzichtig aan en nadat ik dat had gedaan, leek het of de man in rook was opgegaan. 'Weet je wie hij was.' zei ik, terwijl ik verbaasd om me heen keek. 'Nee. Volgens mij is hij een astronoom ofzo, ik bedoel hij was toch bezig over de sterren', Milla haalde haar schouders op, 'Je hebt tenminste een gratis ketting misschien is hij veel waard.'. 'Misschien...' antwoordde ik, terwijl ik de ketting in mijn handen goed bestudeerde.

Na die verwarrende gebeurtenis en nadat we ons boterbier hadden opgedronken, gingen we terug naar buiten. We bleven nog een tijdje praten over de man en de ketting, terwijl we nog verschillende winkeltjes bezochten. Ik keek de hele tijd om ons heen om te zien of ik de man kon vinden en hem om meer uitleg kon vragen, maar ik zag hem nergens. De tijd vloog voorbij en al snel moesten we terug naar het kasteel. Tijdens het avondeten sprak ik niet echt veel, ik was de hele tijd in gedachten verzonken en bleef aan de ketting denken. In de tussentijd had ik die ketting aangedaan en bekeek ik hem voor de zoveelste keer opnieuw en weeral zag ik niets nieuws. Waarom ik? En wat is er zo speciaal aan die ketting? Ik bleef er nog een tijdje naar kijken en toen stond ik op om terug naar de common room te gaan. Omdat ik maar bleef denken aan de ketting had ik niet door dat Milla me verward aankeek, ze stond snel op en liep achter me aan. 'Ben je niets iets vergeten of eerder iemand?' ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ow, ja sorry. Ik was even in gedachten verzonken.' zei ik verontschuldigend. 'Niet erg. Nog altijd aan het denken aan die ketting.' zei ze, terwijl haar ogen even naar de ketting om mijn hals gleden. 'Ja, ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. Misschien kunnen we eens spreken met professor Sinistra misschien heeft zij ook iets gezien in de sterren of met professor Trelawney misschien heeft ze iets gezien in haar glazen bol.' ik keek Milla hoopvol aan. 'We hebben morgen astronomie. We kunnen het dan eens vragen als dat je geruststelt, maar waarschijnlijk was die man een beetje gestoord.' Verder spraken we er niet meer over, want Milla begon al snel over dat ze deze keer zeker was dat Oliver Wood eventjes naar haar had gekeken en ze begon helemaal opgewonden te vertellen over die ene keer dat ze met hem sprak over welk land de volgende Quidditch league zou winnen. We kwamen in de common room en Milla was nog lang niet moe en bleef maar praten, maar ik zei dat ik wat rust nodig had. Ze wenste me slaapwel en zocht dan haar nieuwe slachtoffer om haar hele levensverhaal tegen te vertellen. Ik was eigenlijk nog niet moe, maar ik had eventjes tijd nodig om alleen te zijn. Er was nog niemand anders in de slaapzaal, dus ik liep naar mijn bed en ging erop liggen. Ik ademde een paar keer goed in en ging daarna een beetje rechter zitten. Ik bekeek de ketting nog eens goed en draaide hem een paar keer rond in mijn hand. Plotseling schoten er allemaal gouden stralen uit en zag ik alleen nog maar goud om heen. Ik deed mijn ogen even dicht om dat het goud veranderde in super felle lichtstralen, toen het licht begon te minderen en ik mijn ogen terug open deed zag ik dat ik niet meer in mijn bed zat, maar dat ik op platform ¾ was.