Going Back (Nederlands/Dutch)

4.

Half uitgeput kwamen we bij het stadion aan. We hadden eigenlijk niets gemist, buiten de aankondiging van het Ravenclaw team. Kailey keek me opgelucht aan en we gingen beiden neerzitten.

De match verloopte zeer spannend en beide teams hadden een kans op winst. Na vele minuten en een gewonde chaser van Ravenclaw die moest worden weggevoerd, kon de seeker van Slytherin eindelijk de snitch vangen.

Kailey sprong recht en begon te schreeuwen en juichen. Ik had geen kans om te juichen, want ik moest mijn oren dichtduwen ter bescherming van ze. Na de match gingen we juichend en feestend naar de common room.

Het feest was al zeer lang aan de gang, toen plotseling de house master binnenkwam en ons allen naar bed stuurde. Iedereen klaagde en zaagde, maar gehoorzaamde toch.

Ik ging eigenlijk opgelucht naar mijn kamer, want ik was al zeer moe. Na mijn pyjama aan te trekken, ging ik rustig in bed liggen. Ik draaide me om tot ik de perfectie positie had om te slapen en toen...

Plotseling schoot het me binnen. Ik moest het boek vinden over de time turner. Ik had nog niet aan Dumbledore kunnen vragen voor het briefje om er binnen te mogen en ik wou echt zo snel mogelijk terug naar mijn heden.

Ik had dus geen andere keus dan te vertrekken. Half slapend en zeer moe stond ik dus op. Ik probeerde zo stil mogelijk de common room te verlaten en het lukte. In alle haast en hoop naar het terugkeren was ik mijn toverstok vergeten, zeer slim dus.

Het duurde eventjes voordat ik door het trappenstelsel en de verschillende gangen geraakte, want ik had natuurlijk geen licht en ook geen zin om terug te gaan naar de common room voor mijn toverstok te zoeken.

Ik kwam eindelijk aan bij de bibliotheek zonder al te veel moeite. Ik liep zo stil mogelijk naar de restricted area en toen ik erin kwam, haalde ik opgelucht adem.

Even leek het alsof ik een lichtje zag flikkeren, maar ik schonk er niet te veel aandacht aan. Ik begon te zoeken naar het boek, maar dat was niet zo gemakkelijk zonder licht. Het enige licht dat ik had kwam van de maan die door de ramen scheen.

Ik bekeek elk boek op elk schap en was dus zo gefocust op de boeken dat ik niet doorhad dat er boeken op de grond lagen. Ik struikelde dus resoluut en het voelde alsof mijn enkel omklikte, maar dat was niet mijn grootste zorg. Ik hield mijn adem in en zag een lichtje naderen, mijn hart begon luider te kloppen en ik kroop weg achter een boekenkast.

Ik hoorde voetstappen naderen en het werd steeds lichter om me heen. De voetstappen stopten abrupt en even dacht ik dat die persoon weggegaan was. "Wat doe jij hier?", licht scheen fel in mijn gezicht en ik herkende de stem.

"Tom?!" Ik was verrast, omdat ik hem hier niet had verwacht, maar ik was ook blij, want hij was het en niet één of andere professor. "Niet zo luid!", snauwde hij, "Wat doe jij hier?" Hij keek me doordringend aan. "Ik kan je net hetzelfde vragen."

Hij rolde zijn ogen en onderzocht me toen. "Waar is je toverstok?" Ik slikte en zei dan zeer stilletjes: "Vergeten op mijn kamer." Hij haalde zijn schouders op en zei dan: "Blijf uit mijn buurt oké? En als we in de problemen komen is het jouw fout."

Hij keerde zich om en verdween uit mijn zicht, maar ik riep (ietsje te luid): "Wacht! Ik heb geen licht!" Ik hoorde voetstappen naderen en stond al klaar om het uit te leggen. Tom kwam naast me staan met een geïrriteerd en gefrustreerd gezicht, maar de voetstappen stopten niet. Er was nog iemand anders!

"Doof je licht." zei ik snel. Hij keek me niet begrijpelijk aan. Ik pakte zijn staf en zei snel nox. "Waarom..." "Shhh!" Ik pakte zijn arm, trok hem naar beneden en bedekte snel zijn mond. Hij wou roepen, maar deed het toch niet... Hij hoorde de voetstappen ook.

Hij trok mijn hand van zijn mond en trok me recht. "We moeten lopen." fluisterde hij in mijn oor. "Maar mijn enkel..." Hij luisterde al niet meer en trok me achter hem aan. Hij hield mijn pols vast en zo probeerden we te ontsnappen.

Ik hinkte wat achter hem aan, omdat mijn enkel pijn deed, maar het leek te lukken. We waren bijna uit de bibliotheek toen hij plotseling struikelde. Ik viel ook naar beneden door de plotse beweging.

Ik wou al terug recht staan, maar hoorde dan een stem boven me. "Jullie kunnen geen kant meer op!" Zijn schille stem deed me huiveren en ik wist niet wat te doen. Tom lag naast me en keek me boos aan.

"Hup! Recht staan!" riep hij, toen we gewoon bleven liggen. Met veel moeite stond ik recht en ik keek uit schaamte naar de grond.  "Kijk me aan!" riep hij. Ik hief snel mijn hoofd op en keek recht in zijn ogen.

Hij had grijs, bruine ogen die een kille en enge blik gaven. Zijn ogen lagen diep in zijn oogkassen en hij had een ingevallen gezicht. Zijn mond was een beetje in de hoek opgekruld en zijn lippen waren flinter dun. Zijn neus stond ook deels scheef en had een lelijke snee.

Zijn haar was lang zwart en plakte op zijn hoofd. Er zaten een paar vlechtjes in en volgens mij zaten die er al meerdere jaren in. Het leek alsof hij zijn haar nog nooit had gewassen en het rook verschrikkelijk.

Zijn outfit was misschien zelf nog erger dan zijn haar, als dat al mogelijk was. Zijn kleren waren haveloos en volledig gescheurd. Hij stonk vreselijk, alsof hij zich nog nooit gewassen had, en zag er niet uit. Zijn broek was zelfs veel te kort en zat vol plekken. Sommige van die plekken leken zelfs op bloed plekken.

Zijn schoenen waren volledig kapot. Hij had ook twee verschillende schoenen aan en de ene leek veel te groot. In zijn schoenen zaten twee kousen die volledig misplaatst waren met de rest van zijn outfit. Zijn hele outfit was bruin, grijzig en deze sokken waren geel met blauw. De kleuren waren wel al bijna helemaal bedekt onder het vuil.

Een glimlach verspreidde om zijn mond en hij zei met een geniepige stem: "Jullie zijn stout en stoute leerlingen moeten gestraft worden. Ik kijk er al naar uit!"