ဝမ္ရိေပၚက ညေနခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္
Cafeကုိေရာက္လာတတ္သည္။
အၿမဲလိုလို စေတာ္ဘယ္ရီကိတ္တစ္လံုးနွင့္ black coffeeသာ မွာၿပီး ေထာင့္က်ေသာေနရာတစ္ခုတြင္ထိုင္ကာ စားသည္။
တစ္ပတ္, နွစ္ပတ္,သံုးပတ္,
ေန႔ရက္ေတြတိုးလာသည္နွင့္အမ်ွ ဝမ္ရိေပၚအတြက္
ကိတ္ျပင္ဆင္ေပးျခင္းက ေရွာင္းက်န္႔အတြက္
သမရိုးက်အလုပ္တစ္ခုလိုျဖစ္လာသည္။
သူက ထိုေအးစက္စက္ေကာင္ေလးနွင့္ ရင္းနွီးခ်င္ပါ၏။
ေရကန္ေသလိုျဖစ္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အသက္ဝင္လာေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္လွၿပီး သူ႔ကိုအစ္ကိုတစ္ေယယာက္လို သေဘာထားလာေစခ်င္သည္။
" ရိေပၚ balck coffeeေတြ တအားမေသာက္ပါနဲ႔လား"
ေရွာင္းက်န္႔အေျပာကို ဝမ္ရိေပၚက ဘာမွမတံု႔ျပန္ဘဲ
သူက က်ိယန္ဘက္ကိုလွည့္ကာဆိုသည္။
" ႏြားနို႔ပဲေပးပါေတာ့"
ဝမ္ရိေပၚ တစ္ကယ္ပဲ သူ႔စကားကိုအေလးထားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ေပ။ သူက ေခတၱမ်ွဆြြံ႕အသြားရၿပီး
စုန္႔က်ိယန္က တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္မွသာ သတိျပန္ဝင္လာသည္။
" သူက မင္းကို အေလးထားသားပဲ သူစိမ္းေတြပဲကို"
"အင္း"
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွာင္းက်န္႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ပါသည္။
.
.
.
ဒီေန႔ ေရွာင္းက်န္႔ ဝမ့္ယြဲ႕ေက်ာင္းသုိ႔ ခဏသြားရမည္ျဖစ္သည္။အလုပ္တစ္ခုရွိလို႔အျပင္ ရိေပၚကိုလဲေပးရစာရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။
ေန႔လည္စာ နားခ်ိန္ျဖစ္ေလာက္မည္။ ေနရာတိုင္းတြင္
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားရွိေနၾကကာ ငယ္႐ြယ္သူမ်ား၏ တက္ႀကြထက္ျမက္မႈ အေငြ႕အသက္မ်ားက
လူကို လန္းဆန္းေစသည္။
ရိေပၚဒီေနရာမွာမရွိႏုိင္တာေၾကာင့္ သူက လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ေနရာေတြဘက္ ဦးတည္လိုက္၏။
သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေတြ႕ပါၿပီ ထင္တဲ့အတိုင္း ပဲနို႔တစ္ဘူးနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚ
" ဟိုဟာေလ"
