ခုနှစ်ရက်မျှကြာသွားခဲ့ပြီး ရှောင်းကျန့်၏ တုန်လှုပ်မှုများက မရပ်တန့်သွားသည့်အပြင် စားပွဲပေါ်သို့ရောက်လာသည့် လက်ထပ်စာချုပ်ကြောင့် ပိုလို့ပင်ဆိုးရွားလာတော့သည်။
သို့သော် သူ့၌ ငြင်းဆန်ပိုင်ခွင့်မရှိပါ။
" အခုကစပြီး ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်အပိုင်ဘဲ"
ဝမ်ရိပေါ်က လက်ထပ်စာချုပ်ကို လက်ချောင်းထိပ်
များဖြင့် ပွတ်သပ်နေခဲ့ကာ သူက အောင်နိုင်သူအဖြစ် အတိအကျကိုရှိနေခဲ့ပါသည်။
"ဝမ်အိမ်တော်ကို ခင်ဗျားပစ္စည်းတွေရွှေ့ ပြီးသွားပြီ... လိမ်လိမ်မာမာ လိုက်ခဲ့"
"အင်း"
စကားဝိုင်းသည်ကား ပြီးဆုံးသွားခဲ့ပါ၏။
.
.
.
.
အလုပ်ဆင်းချိန်သို့ရောက်လာခဲ့ပြီ။
ရှောင်းကျန့်က ဝမ်ရိပေါ်ထံမှ
"ကားစီစဥ်ပေးထားပြီးသား အိမ်တော်ကိုတန်းပြန်"
ဆိုသည့် messageကြောင့် စိတ်ညစ်ညူးသွားရပြီး သူက စုတ်တစ်ချက်သပ်ကာဖြင့် ထိုင်ခုံမှထလိုက်သည်။
ဈေးကြီးကြီးဇိမ်ခံကားပေါ်တွင် ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက်တည်းသာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်နေခဲ့ပြီးတစ်လမ်းလုံးလည်း မည်သည့်စကားကိုမှမပြောခဲ့ချေ။driverကလည်း အလိုက်သိစွာဖြင့် ခပ်ဆွေးဆွေးသီချင်းတစ်ပုဒ်ကို အသံတိုးတိုးဖြင့်သာ ဖွင့်ထားခဲ့ကာ ဝမ်အိမ်တော်သို့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် မောင်းနှင်လာခဲ့သည်။
ဝမ်အိမ်တော်က နန်းတော်တစ်ခုလို ခမ်းနားသည်။
လှေကားထစ် အထပ်ထပ်ကိုကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးနောက်တွင် ရှောင်ကျန့််မှာ မောလွန်း၍ ကုတင်ပေါ်တွင်ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲနေ၏။
" juiceဖျော်ပေးရမလား Mr.Xiao"
ရှောင်းကျန့်က လက်ကာပြကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။
.
.
.
ရေချိုးပြီးနောက်တွင် ရှောင်းကျန့်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး
ရှပ်အပွတစ်ထည်နှင့် ဒူးလောက်သာရှိသည့် ချည်သားဘောင်းဘီကိုဝတ်လိုက်ပြီး ညစာစားရန် မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လိုက်သည်။
