Stalingrad 1942

3.

Na pierwszym piętrze, w mieszkaniu numer 12 a bardziej w tym co po nim zostało siedziała pani Kapitan. Była tak bardzo zła na siebie przez wcześniejszą rozmowę z Mishą. Łzy płynęły po jej policzkach. Paliła papierosa myśląc o wszystkim.

-Zostaw tego papierosa.- odezwał się Gromov na co dziewczyna się przestraszyła

-Przestraszyłeś mnie.

-Wiem. Ja słyszałem to wszytko...- zaczął

-...Co słyszałeś?- przerwała mu

-Całą waszą rozmowę.- komendant zabrał z dłoni dziewczyny papierosa

-No to co ja mogę Ci powiedzieć.

-Kochasz go, on w zasadzie ciebie też ale nie wie jak to pokazać.

-No to ja podziękuję za taką miłość.

W tym momencie przerwał im sam Misha, ma chłopak wyczucie czasu.

-Dowódco!- przybiegł zdyszany

-Co?

-Tam na placu... chodźcie!

Dwójka dowódców wymieniła ze sobą spojrzenia i pobiegła za chłopakiem.

Gdy byli na miejscu gdzie stali wszyscy. Nikiforov, Katya, Krasnov, Polijakov i Astahov siedzieli wyglądali przez okno. Na placu stali w dwuszeregu ludzie a przed nimi niemiecki batalion.

-Płakałaś?- zapytał Krasnov

-Nie.- odpowiedziała szybko Aleksandra

-Kapitanie co robimy?- zapytał Misha

-No zróbcie coś, oni ich zabiją!- No tak żeby to jeszcze było takie proste

-Chyvkov, widzisz coś?- zapytał Gromov

Misha Chyvkov obrońca uciśnionych.

-Idzie oficer.

-No to strzelaj w niego.

-Tak, a przy okazji zabije dziecko.

Im dłużej wszyscy by czekali to ci wszyscy ludzie mieszkający w kamienicy po drugiej stronie drogi, straciliby życie. Komendant Gromov był znany ze swojej gwałtowności. W tym momencie jeszcze bardziej utwierdził panią Kapitan o tym. Każdy wiedział, że Chyvkov i jego narzeczona to jedni z lepszych snajperów z całego pułku. Tym razem to sam komendant postanowił pobrudzić ręce faszystkowską krwią. Zepchnął chłopaka z jego miejsca, przejął broń i wystrzelił. Nazistowski pułkownik upadł na samym środku placu, a niewinni ludzie zaczęli uciekać do swojej kamienicy.

-No to się zaczyna.- mruknęła Kapitan

-Zostajesz z Katyą, nie możesz walczyć.- Gromov powiedział szybko już wychodząc

Już po chwili w pokoju zostały tylko dwie kobiety a mężczyźni byli widoczni na placu. Wszędzie upadali żołnierze. Aleksandra przytuliła Katyię. Wiedziała, że ona się boi.

Kto by się nie bał. Sam komendant się boi.