Freedom//Takemichi and her friend-bonten

"Lütfen bana sarılma."

"İntikam iyi bir şey değil, Mathilda.
İnan. Unutmak daha iyi."
~leon~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Yüzüne vuran güneş ışığı yüzünden uykun açılmıştı. Gözlerini açıp oflayarak yerinden kalktın ve perdeyi kapattın. Ellerinle gözlerini ovuşturup yatağa oturdun. Peki şimdi ne yapıcaktın? Sana yemek vericekler miydi? Susuz kalabilirdin ama aç kalamazdın. Bir süre karşındaki duvara sabitledin gözlerini. Düşüncelerin üst üste geldiğinden dolayı kafanı iki yana sallayıp tekrar ayağa kalktın.

Karşıdaki koltuğa geçip dizlerini kendine çektin. Oturduğun yerin karşısında boydan boya bir ayna vardı, kendine aynadan baktığında göz altlarının siyahlaştığını ve saçlarının aşırı dağınık olduğunu gördün. 16 yaşında depresyona girmiş bir kız gibi görünüyordun. Böyle gözükmeden nefret ettiğin için yanındaki dolabı açtın ve saçını taramak için tarak bulmaya çalıştın.

Manjiro görünüşe bakılırsa her şeyi düşünmüş gibiydi. Tarağı alıp saçını taradın. Ardından göz altların için ne yapıcağını düşünmeye başladın. Tekrar dolabı açıcakken içeri hizmetli girmişti.

"Yemeğinizi getirdim hanımefendi."

Elinle yatağın yanındaki masayı işaret ettin. Tekrar kafanı dolaba çeviricekken aklına bir fikir gelmişti

"Baksana.. arkadaşlarım nerede?"

Kadın korkmuş bir şekilde titrerken ağzından saçma sapan cümleler çıkıyordu

"üzgünüm efendim. Söyleyemem."

"Söylesen nolur? Sonuçta burdan kaçmam imkansız. Üstüne bide arkadaşlarımı bulmam aşırı derecede imkansız. Hayatım burada zindan olucak. Ama en azından içimin rahat etmesi için nerede olduklarını söyler misin?"

Kadın biraz düşünüp kafasını sana çevirerek cevap verdi

"Aşağıdaki bodrum katındalar. Oraya bir asansör iniyor. Ama asansöre binmek için üye kartı gerekli. Biz yemeklerini ve sularını veriyoruz. Ama lütfen dikkatli olun. Ne yapmaya çalıştığınızı az çok biliyorum."

"İsmin ne senin?"

"Himari."

"Bana yardım ettiğin için teşekkürler himari. Ama anlayamadım, bu pisliklerden korkuyorsun ve burada çalışıyorsun. Nedeni ne?"

"Annem ve babam hasta, Amerikada öğrenci olan bir kız kardeşim var. Gelirim onların hayatlarına bağlı. Ne kadar araştırsamda geliri yüksek olan bir hizmetçilik işi bulamadım. Birgün bonten diye bir çeteyle tanıştım ve bana araştırdığım gelirlerden 5 katını vericeklerini söylediler. Bende kabul ettim. Ama şartları da vardı. Kabul ettiğim an birdaha o evden çıkmıycağımı söylediler. Ne kadar düşünsemde ailem için kabul ettim. 6 aydır burada çalışıyorum."

Mırıldanarak adamlara sövüyordun

"Vay orospu çocukları, böyle pislikler neden yaşıyor ki?"

"Efendim?"

"Yok bir şey, bak. Aile durumunu çok iyi anladım ve üzüldüm. Sana bir teklifim var himari, eğer buradan kaçmama yardım edersen seni bu gelirle aynı işe sokabilirim. Bir kafeye. Ama bu teklif yinede sana kalmış. Ben kendi işimi kendim zorda olsa yapabilirim. Ama senin iyiliğin içinde söylüyorum bunu."

"B-ben bilemiyorum.."

"Düşün taşın himari. Bu akşama kadar cevabını bekliyorum. Bu söylediklerimizi aramızda kalıcak."

"Teşekkürler efendim!"

"Bana efendim demeyi kes. Nefret ediyorum böyle kelimelerden."

"Ah, özür dilerim rina-chan."