The raven and the Wolf

hoofdstuk 12: De spiegel van Neregeb

Haar donkere ogen keken geïnteresseerd naar de vier personen tegenover haar. "Mama" zei ze enthousiast, terwijl ze stapje voor stapje naar een vrouw met zwarte krullen probeerde te rennen. Met enig gestruikel lukte dit ook nog eens gelukt. Met haar kleine armpjes klemt ze zich tegen het been van de vrouw aan. "Dada?" De onschuldige sparkling in de ogen van het meisje keken omhoog naar de vrouw, die enigst gezin veel passie in haar ogen lag, maar ook iets wat enigst mens liet afschrikken. Het meisje leek alle vertrouwen in de vrouw te hebben. Een kleine trieste glimlach verscheen op haar gezicht. 'Papa is niet gevonden' de rust die ze uitsprak over de woorden zorgde ervoor dat het meisje even keek naar de anderen. Ze keek even voor zich uit en was toen al afgeleid bij de omgeving. Een klap schrok ieder op uit de verte toen opeens een groep mensen uit de bosjes verscheen en de groep aanviel. Flitsen van magie schoten door het rond toen er precies naast een klap net naast de baby lande. Het enige wat ze nog zag was een silhouet van een man, die haar moeder vast had en verdween in het niets.

"MY VOLDEMORT HENNA'' Sarin schoot op toen ze vaag wakker werd uit een diepe slaap toen ze twee groene ogen recht voor zich zag. ''Wat doe je hier bij Merlijns baard?'' Ze vroeg zich diep af waarom dit meisje midden in de nacht de Slytherin leerlingenkamer gekomen, die voor de bijna verlaten was gezien de rest thuis was, behalve Quinten die vooral in de slaapkamers of bij Louisa was, naar de naast haar lege meidenkamer was gegaan en haar wakker maakte van een nog erg realistische droom die vast in haar geheugen zat gegrift. Het silhouet van de onbekende man spookte in haar hoofd alsof hij haar kon achtervolgen in het daglicht. Toen ze besefte wat ze de vorige dag hadden afgesproken, Henna wou de bijzondere en mysterieuze spiegel opzoeken. Ze stond op toen ze merkte dat Henna weg was. 'Waar ben je gebleven?' vroeg ze nog half slapend. Toen ze omdraaide zag ze een grijnzend hoofd bewegen en rolde haar ogen. 'Wat is dat?" Vroeg ze, met een lichte verwondering maar sarcasme in haar stem. "Een onzichtbaarheidsmantel, gekregen van iemand in mijn kerstcadeau samen met Harry'' zei ze. De vraag hoe ze überhaupt de leerlingenkamer van een andere afdeling in was gekomen waagde ze niet aan. Ze was misschien jong, maar slim genoeg om te weten dat je niet alles moet vragen. Zo was het bij haar al jaren geweest, zo min mogelijk weten over iemands anders daden houd je namelijk alleen maar uit problemen.  Ze dook bij Henna onder de onzichtbaarheidsmantel en glipte de slaap en leerlingenkamer uit richting boven. 

Het was nog best lastig zoeken, gezien ze beide onder de mantel moesten blijven en ze elkaar zo'n beetje omver liepen. Het moment dat Sarin het koud vond te worden duwde Henna naar een deur ''Hier'' fluisterde ze zacht en liep met passen de kamer binnen. Toen de deur dicht ging liet ze de mantel vallen en holde naar de spiegel. ''Moet je ze zien Saar, mijn familie'' ze draaide zich om en keek haar even aan. Sarin liep wat naar voren ''Ik zie alleen jou Henna, niks meer'' sprak ze, alsof ze wat teleurgesteld was. ''Nee, wacht'' ze zette een stap op zij en liet Sarin haar plaats in nemen. ''Kan je ze nu zien?'' vroeg ze. Sarin keek zichzelf in de spiegel en zag zich, als heerser van de dreuzel- en tovenaarsterswereld, ze had een grote groep volgelingen en iedereen leek naar haar te luisteren en haar te mogen. ''Zie je ze?'' Henna haar stem schrok haar even op in wat ze gezien had. Ze slikte even onopgemerkt en schudde haar hoofd. ''Nee, ik zie mezelf en mijn eigen familie'' loog ze wat, maar meer zei ze niet. Henna schudde wat koppig haar hoofd ''Nee, laat mij nog eens kijken'' zei ze en Sarin stapte weg. Henna stond weer op de plek ''Kijk, daar zijn ze echt'' ze probeerde Sarin te overtuigen en wou dat ze haar overleden familie ook zag. Ze werden door een zacht gemiauw op de gang en snel gooide Sarin de mantel over Henna en haar heen. Op dit moment keken de lichtgevende ogen van Mrs. Norris om de hoek heen. Ze bleven stokstijf staan en vroegen zich beide diep af of de mantel ook op dieren werkten. Maar na een eeuwigheid te hebben stil gestaan draaide de kat zich om en liep weg. ''We moeten snel weg, voor ze Filch gaat halen'' zei Henna en ze sleepte Sarin naar buiten. 

De volgde ochtend lag de sneeuw er nog en terwijl Sarin in de sneeuw met een stuk perkament en wat houtskool het kasteel aan het tekenen waren Henna en Harry binnen met Ron. Het groepje van vier wist allen van de spiegel, maar hadden hen eigen ideeën erover. Harry en Henna wouden er gewoon terug naar toe om een familie te zien die ze niet eerlijk hadden gezien, Ron had er een slecht gevoel over en probeerde  de tweeling om te praten om niet vaker te gaan en Sarin was lichtelijk verward van de spiegel geworden en had een slecht gevoel erover, maar wou ook wel gaan om erachter te komen of het echt waar was wat ze zag en wat ze echt zag. Die avond wou ze ook gaan, afgezien ze niet onzichtbaarheidsmantel had kon ze best wel de weg vinden naar de kamer, wat ze onthouden had en door schaduwen heen lopen in het midden van de nacht vond ze ook niet heel erg. 

Toen ze die nacht voor de tweede keer de kamer vond was dit gemakkelijker dan ze dacht. Ze ging voor de spiegel zitten en staarden naar het beeld. Ze staarden naar de spiegel en probeerde te verwerken wat ze zag. ''Weer terug - Sarin?'' zei een heldere stem die haar opschrok uit haar gedachte en ze verstokte toen ze even keek naar waar de stem vandaan kwam. Ze had helemaal niet gemerkt dat Dumbledore op een van de lessenaars zat tegen de muur. ''Sorry Proffesor'' zei ze daarna. ''Ik wist niet dat u hier was'' ze probeerde geen slap excuus aan te hangen waarom ze niet gewoon in bed lag. ''Het is erg merkwaardig hoe bijziend je kan worden als je gefocused bent, niet?'' zei hij en ging naast haar zitten. ''Ben je er al uit hoe de spiegel werkt?'' vroeg hij. Sarin keek er nog even goed na. ''Ik denk dat hij je laat zien wat je wilt - of wat je het liefste wil diep in je hart'' zegt ze. 'Gezien, wat ik zie niet echt zou willen zien. Maar wat Henna zag wou ze wel graag zien'' ze keek even naar Dumbledore naast haar, die instemmend knikte en glimlachte. ''Juist, het heet de spiegel van Neregeb. Het laat zien wat je iemand het meeste wilt, wat diep in het hart ligt'' zegt hij. ''Daarom laat hij bij Henna en Harry hun familie zien. Die hebben ze nooit gehad. Bij hun vriend Ron liet hij hem zien als hoofdmonitor, omdat hij altijd overschaduwt wordt door zijn broer en hij nu alleen als beste aan de top kan staan'' hij stopte even toen hij Sarin vragende blik zag. ''Hoe weet u dat?'' vroeg ze ''Niet iedereen heeft een onzichtbaarheidsmantel nodig'' zei hij. ''Deze spiegel laat ons meest brandende verlangen zien, niets meer en niets minder. Ookal bied deze spiegel geen wijsheid noch waarheid. Er zijn mensen voor weggekwijnd, betoverd en krankzinnig geworden. Ze gingen denken dat wat ze zagen echt of mogelijk was.  Gelukkig verhuisd de spiegel morgen naar een nieuw onderkomen, beloof me Sarin, dat je er niet weer naar zoeken. Het is niet goed om je te laten begoochelen door dromen en te vergeten te leven'' Hij stond op. ''Maar goed, het lijkt me verstandig dat je het donker weer induikt en terug gaat naar bed'' Sarin stond op. ''Wat ziet u, als u in de spiegel kijkt?'' vroeg ze. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Ach, ik zie gewoon mezelf, met een goed paar wollige sokken'' zei hij. ''Een mens kan niet genoeg sokken hebben. Kerstmis is al bijna afgelopen en ik heb er geen een gekregen, iedereen geeft me alleen maar boeken.'' 

Toen Sarin weer in bed lag en nadacht aan die avond vroeg ze diep af of Dumbledore wel de waarheid had gedeeld, en niet net als haar erover had gelogen. Maar al snel schudde ze de gedachte af en viel ze in een rustige slaap.