Karışan Hayatlar

2.0

Atlas'ın anlatımıyla

Saat nerdeyse gecemyarısını geçiyordu ve beni hala uyku tutmamıştı uzun zamandır sevgilim ile görüşmediğim için içime bir merak düşmüştü.

Acaba uyanıkmıydı?

Ezbere bildiğim numarasını tuşlayıp kulağıma dayadım ve çalmasını bekledim.

' aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor lütfen daha sonra tekrar deneyiniz.'

Bir kaç denemeden sonra içime dolan korkuyla Adela'yı aradım. Eğer abilerini ararsam bu saatte yanlış anlayabilirlerdi. Telecon çaldı çaldı ve enson açıldı.

"Alo." kulağıma dolan ağlama sesiyle irkildim "Adela? Ağlıyormusun sen?" burun çekme sesi ve ardından Adela konuştu "A-Atlas.. Maya yok.."

Duyduklarımla buz kesilirken Adela devam etti "o
O kaçırıldı.." tüm vücudum kasılırken kalbimde bir sancı hissettim "ne. Nasıl?" yatak odasına gidip üzerime bir ceket geçirdim.

"Adela abinler nerde? Şuan Maya nerde?" evden çıkarak arabamın anahtarını aldım ve hemen içine binip garajdan çıkardım. "abimler İkizimi arıyor babam annemi sakinleştirmeye çalışıyor.."

"tamam sen evde kal. Ben abinlere ulaşacağım." diyerek telefonu kapattım. Hemen ardından Lodos komiseri arayıp kulağıma dayadım telefon anında açıldı "Atlas Aslanım acil bana lazımsın. Çabuk ekibi topla gel baskın yapıcaz."

"komserim Gazel.." sözümü kesmesi ve söyledikleri ile dumura uğramıştım. "biliyorum Olgaç kaçırdı. Ve hemen yetişemezsek hiç iyi şeyler olmayacak."

Teleconun tiz sesi kulaklarıma dolmasıyla onu yan koltuğa atıp arabayı daha da hızlandırdım.

Hayır asla benim olana zarar felmesini istemezdim. Ve o Olgaç şerefsizi benim elimden çekeceğin vardı!

" siktim oğlum seni.. "

GAZEL'İN ANLATIMIYLA

Hava kararmış olmalı ki etraf karanlıktı. Kadınların ağlamaları susmuş bazıları mırıltı ile kabuslar görerek arada uyanıyordu.

Herkesin ağzı bantlıyken benim ağzımın açık olması biraz iyi olmuştu belki dışardan bir ses duyardım.

Telefonuma takılı CPS ile beni bulanacaklarına bizi bulacaklarına inanarak ağlamadan bekledim. Telefonum ne olur buralara yakın olsun..

Elimdeki ipler den kurtulmam için ilk ayaklarımı açmalıydım. İyiki küçükken bü şerefsiz adam beni jimnastiğe göndermişti mi esnekliğimi hala kaybetmemiştim. İyi bir jimnastikçiydim esnektim ve kafamı ayaklarıma uzatarak dişlerimle ipi çözmeye çalıştım.

Evet bunu başarabilirdim! Yapabilirdim! Ve Evet! Oldu! Ayağımdaki ip çözülmüştü. Ondan kurtulunca ayağa kalkarak köşedeki demirlerin yanına gittim. Hızlı olmalıydım.

Demirin yanına gelince orada oturan yaşları benimöe bir olan iki kız korkuyla sıçradılar ben onlara sessiz olmalarını işaret ederek "sakin olun kurtulacağız." dedim ve demire kolumdaki ipi sürterek çıkarmaya çalıştım. En son elim rahatlaması ile gülğmseyerek bileklerimi ovaladım ve kızların ağızlarını açtım "lütfen bizi çöz yalvalıyoruz.."

"kurtarıcam sizi ama sessiz olun ben dışarısı güvenlimi diye bakayım. Sizde diğerlerini sessizce uyandırım ve çözğm tamammı?" başları ile beni onaylayım ayağa kalktılar.

"Evet kurtulalım şurdan!"

🐾