Gözlerini Kapat

Gitmem Lazım (1.Bölüm)

Merhabalar! Hızlı bölüm atabileceğimi düşünmüyorum ama elimden geldiğince hızlı olmaya çalışacağım. İyi okumalar !

Eminem & Rihanna- Love The Way You Lie ile okuyun.

Bir güne daha en nefret ettiğim sesle başladım. Alarm sesi. Kim severdi ki alarm sesini ? Ben Serenay Keskin, 21 yaşındayım.

Ailem hakkında hiçbir bilgim yok. Bana yollanan bir parayla bir ev tuttum. Bu evde 1 senedir yaşıyorum. Buranın insanları son derece iğrenç. Hiç ölmeyecekmiş gibi davranıyorlar. Kim böyle insanları sever ki ?

Ben kısa sürede buradan gitmeyi düşünüyorum. Hatta uçak biletimi aldım bile. Şu an Antalya'dayım. İstanbul'a gitmeyi düşünüyorum.

Çevreme bakıyorum da, ne kadar iğrenç insanlar var. Hiç tebessüm etmemiş, hiç güzel hayal kurmamış, hiç bir kediye sevgiyle bakmamış gibi kötüler. Son nefesini alıp, son nefesini vermeyecekmiş gibi yaşıyorlar. Kimse umurlarında değil.

Ben asla onlara benzemedim. Karşımdakinin ne düşünebileceklerini düşünüp ne dersem diyorum. Çünkü benimde kalbim kırıldı. Çünkü benimde canım yandı. Hissettiklerini çok iyi hissedebiliyorum. Pislik insanları karşıma çekip yaptıklarına pişman etmek vardı.

Bence herşeyin çözümü gözlerini kapamak. Ya uyanmak üzere uyursun, ya da uyanmamak üzere uyursun. Ben uyusamda uyumasamda gözlerimi sürekli kaparım. Düşünürüm, müzik dinlerim. Utanırım yine gözlerimi kapatırım. Ağlarım yine gözlerimi kapatırım.

Bu gece intihar etmeyecekler için berbat bir gün daha olacak.

Neyse, uçağım sanırım 3 saat sonra kalkacak ve ben üzülmeyeceğim. Bu evi birine sattım bile. Biriktirdiğim para, akrabamın bana yolladığı para ve evi sattığımda kazandığım para ile sanırım hayatım daha kolay olur. Ailem hakkında bir bilgi bilmiyorum demiştim. Küçüklükten beri ailemin yanımda olmadığını biliyorum. Tek bildiğim bu. Akrabalarım olmasaydı belki şuan yaşamıyor olacaktım. 16 yaşıma kadar onlarla beraber yaşadım. 17 yaşıma geldiğimde ehliyet aldım. Kendi hayatıma başlamak istediğimi söyledim ve buraya geldim. İlk başta bu evi almamıştım. Otel gibi bir yerde kalıyordum.

Şuan toparlanıyorum, yeni bir hayata başlamak herkes için zor olur zaten.

2.5 Saat Sonra

Yarım saatim kaldı ve uçağı kaçırmamam lazım. Taksiyi çoktan çağırmıştım. Kapıya çıktığımda ellerimdeki bavulları aldı ve bagaja koydu. Evi yeni satın alacaklara anahtarı teslim ettim ve eve son kez baktım.

Bavullarım dışında sırtımda bir çanta vardı. Onun içinde bir miktar para, uçak bileti ve birkaç atıştırmalık şey vardı. Yol boyu bu çantayı yanımda tutacağım.

20 Dakika Sonra

Havaalanına nihayet gelmiştim. İçeri girdim ve ilk işim duvara yapışık olan büyük televizyona bakmak olmuştu.5 dakika sonra kalkacaktı.

Hemen uçağın yanına gidip kapıda bekleyen görevliye biletimi verdim. Uçağın içine girdim ve 13 numaralı koltuğa oturdum. 3 ya da 7 olmasını isterdim ama koltuğum çoktan seçilmişti. 14 numaraya yani yanıma bir kız oturdu. Çok güzel bir kızdı.

Uçağı kullanacak adam "Uçağı kaldırıyorum hazır olun!" demişti. Zaten hazırdım. Antalya'dan İstanbul'a gitmek pek uzun sürmez herhalde.

Birazdaha kendimden bahsedeyim, Antalya'ya fazla turist geliyor bildiğiniz gibi. Ben onların rehberiyim. Kalıcı bir iş olarak girmedim o işe. Para kazanmam lazımdı. İngilizcem iyi olmasaydı ne yapacaktım bilemiyorum. "Selam, adınız nedir ?" dedi yanımdaki kız. "Serenay, senin ?" dedim. "Bende Şebnem, memnun oldum." dedi. "Bende." dediğimde birşey demedi. Konuşacak kimse yok ki. Etrafımdakiler konuşmaya başladı bile. En iyisi müzik dinlemek. Cebimden tam kulaklığımı çıkarırken "Dur müzik dinleme konuşalım!" dedi. Tebessüm ettim ve kulaklığımı bıraktım."Pekala kendinden bahset." dedim. "Imm, ben Şebnem Dönmez. 18 yaşındayım son senemi okuyorum. Tek başıma yaşıyorum. Antalya'ya abim için gelmiştim ve geri gidiyorum. Bu kadar." dedi ve güldü. "Sıra sende." dedi."Ben Serenay Keskin."dedim, nedenini bilmiyorum ama güldüm."18 yaşındayım bende tek başıma yaşıyorum. İstanbul'a buradaki insanlar yüzünden gidiyorum." diye devam ettirdim. "Buradaki insanlar nasıl ki ?" diye sordu. "Duygusuz, acımasız ve ön yargılı." dedim. Konuyu değiştirmek için "İstanbul'da evin varmıydı ?" diye sordum. "Evet vardı ama 3 ay önce yandı. O 3 ayda otelde kaldım. Abime ulaşamadığım için Antalya'ya geldim. Beni umursamadı bile." dedi. "O abin kardeşlik ne demek bilmiyor herhalde. Bu arada geçmiş olsun." dedi. Tam birşey diyecekken "Ailen ?" diye sordum. " Annem ve Babam yurt dışında. Senin ailen ?" diye sordu. Damarıma basmıştı. "B-ben ailem hakkında hiçbirşey bilmiyorum. Sadece ailemin olmadığını ve akrabalarımın beni 16 yaşıma kadar büyüttüğünü biliyorum." dedim. Suratı asılmıştı. "Sorun değil." dedim.