Kiara Valintin : The Male Lead's Sister (Under Major Editing)

Chapter 6 : Unwanted Attention

Unwanted Attention

---

Nagising ako nang maaga para tumulong sa paghahanda para sa nalalapit na piyesta ng bayan. Sa mga nakalipas na araw, naging komportable na ako sa katauhan ni Kiara Valintin—o, at least, naging mas maingat na ako sa pagkilos at pagsasalita para hindi mahalatang... outsider ako. Ngunit ngayong umaga, tila hindi ako pinalad.

Nakapagdesisyon akong magvolunteer para sa pag-aayos ng mga dekorasyon sa plaza, kasama ang iba pang kababaihan ng bayan. "Naku, Señorita Kiara, ang ganda ng parol na ito, ha?" sabi ni Clara, na nakaturo sa isang masalimuot na dekorasyon na yari sa makukulay na papel at mga kawayan.

"Talaga ba?" tanong ko habang inaabot ang parol na tila masyadong mataas para sa akin. Tumuntong ako sa isang kahoy na bangko upang ikabit ito sa puno nang may maramdaman akong malamig na hangin sa likod ko. Bago pa ako makapag-isip nang mabuti, nadulas ang paa ko sa kahoy, at nawalan ako ng balanse!

"Ay!" sigaw ko, sabay hawak nang mahigpit sa parol para hindi mahulog. Ngunit sa kasamaang-palad, hindi ako ang nakalusot sa sitwasyon—nakabitin na ako ngayon sa gilid ng parol habang bumababa ito mula sa sanga ng puno.

"Kiara!" narinig ko ang sigaw ni Antonio mula sa di-kalayuan. Napansin niya ang gulo, at bago ko pa maipaliwanag ang sarili ko, naramdaman ko na ang mga kamay niyang mahigpit akong inalalayan pababa. Napabuntong-hininga ako nang mailapag niya ako nang maayos sa lupa, ngunit nakakunot ang noo niya, bakas ang pagkabahala at pagkainis.

"Kiara, ano ba ang iniisip mo?" galit niyang tanong. Nakaramdam ako ng bigat sa tono ng boses niya—halatang nahihiya siya sa mga tao sa paligid namin na ngayon ay nanonood sa aming gulo.

"Pasensya na, Kuya. Hindi ko sinasadya," mahina kong sabi, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Alam kong wala akong intensyong gumawa ng eksena, pero ang pagiging clumsy ko yata ay hindi magbabago, kahit anong pagsisikap kong mag-ingat.

Huminga ng malalim si Antonio, ngunit tumalikod siya nang hindi man lang nagsalita. Ramdam ko ang kirot ng hindi pagkakaintindihan sa pagitan namin. Nasa kwento ako kung saan dapat perpekto si Kiara, ngunit paano kung palpak naman talaga ako sa role na ito? Bakit ko pa sinusubukan kung palagi naman akong napapansin sa mga maling dahilan?

Habang nag-aayos ako ng damit at pilit na iniiwasan ang mga tingin ng mga tao, napadpad ako sa gilid ng plaza kung saan may isang maliit na grupo ng kalalakihan na tila may seryosong pinag-uusapan. Hindi ko naman sadya ang makinig, pero nang marinig ko ang pangalan ni Lorenzo, tumigil ako at nakinig nang mabuti.

"Si Lorenzo Santos daw ay may balak na sabotahehin ang piyesta," sabi ng isang lalaki sa kumpulan.

"Talaga ba? Ang laki na ng nagawa niya sa bayan natin. Hindi na ako magugulat," sagot ng isa pang lalaki na may halong galit ang boses.

Nabigla ako sa narinig ko. Hindi ako makapaniwala na may planong manira si Lorenzo ng isang bagay na mahalaga para sa bayan. Alam kong marami siyang galit sa mga tao sa paligid, pero ito? Parang hindi ito umaayon sa kwento ng taong nakilala ko. Hindi ba't si Lorenzo ay may kanyang mga dahilan? Maaari kayang isa lang itong tsismis, o may malalim pang dahilan sa likod ng ganitong plano?

Sa gitna ng aking pag-iisip, biglang naramdaman kong may nakatingin sa akin. Paglingon ko, nakita ko si Clara na nakatitig sa akin mula sa likod, tila ba alam na alam niya kung anong naiisip ko. Lumapit siya nang hindi bumibitaw ang tingin.

"Kiara, wag mong masyadong isipin ang mga naririnig mo," sabi niya nang marahan. "May mga bagay na hindi natin kayang pakialaman, at minsan, mabuting hayaan na lang natin ang buhay na magpatuloy ayon sa nababagay"

Bumigat ang dibdib ko sa sinabi niya. Pakiramdam ko'y nakulong ako sa pagitan ng dalawang mundo—ang kwento kung saan ako napasok at ang realidad kung saan may damdamin at sariling kaisipan ako. Paano ko iiwasang makialam kung sa bawat araw ay lalo kong nakikilala ang mga karakter dito, lalo na si Lorenzo?

Bago pa ako makasagot kay Clara, narinig na namin ang mga sigawan sa plaza. Napalingon kami, at nakita namin ang mga tao na nagsisimula nang magtipon para sa ensayo ng parada. Kailangan ko na ring bumalik sa tabi ng pamilya ko, pero sa bawat hakbang ko, hindi ko maiwasang isipin ang mga narinig ko.

Muli kong inalala ang sinabi ni Lorenzo noong festival, ang mga salitang puno ng bigat at misteryo. Tila may katotohanan sa sinasabi ng mga tao, pero bakit kaya? Kung may plano ngang sirain ang piyesta, ano ang dahilan niya?

Pagbalik ko sa plaza kung nasaan sina Antonio, hindi ko na siya nilapitan. Hinayaan kong mauna siyang maglakad, at tahimik akong sumabay sa likod, patuloy na nag-iisip tungkol kay Lorenzo at sa mga susunod kong hakbang sa mundong ito.

Habang papalayo kami mula sa mga mata ng mga tao, isang bagay ang malinaw: hindi na ako basta tagapanood ng kwento.

---

To be continued...

Please do Vote! Comment! and Follow! thank you!