Bu sefer doğum sırasında karışan bir bebek yok.
Bir kızın ailesini kaybettikten sonra kurduğu yeni ailesini okuyacaksınız.
Duru 18 yaşında ailesini kaybetmiş bir kız. Amcasının zoru ile evlenmek zorunda.
Yamaç ise oğlu doğduğunda terk edilmiş , çocu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.
İyi okumalar ❤️
•
•
•
•
12.BÖLÜM
Yamaç'ın ayağına basmam ile istemsizce gözlerim kocaman açıldı.
"Özür dilerim. Gerçekten isteyerek olmadı."
Hızlı ve telaşlı bir şekilde konuşmam gülümsemesine neden oldu ve elini enseme yasladı. Belimi kavrayan eli ile de beni kendine doğru çektiğinde çenemi omzuna yasladım.
"Kalbin çok hızlı atıyor."
Sertçe yutkunarak başını geriye doğru eğdim ve gözlerinin içine baktım.
"Bilmem, olabilir." diye mırıldandım.
Ona yakalanmış olmanın verdiği utanç ile iç çekerek alnımı omzuna yasladım. Batı ise tam zamanında gelerek imdadıma yetişmişti.
Hevesli çıkan sesi ile "Baba! Pasta!" demişti.
Onun bu hevesi Yamaç'ın gülmesine neden oldu ve "Hayatında hiç pasta yememiş gibi seviniyor." diye söylendi.
Gülerek geri çekildiğimde Batı'nın elini tuttum ve masamıza geri döndük.
"Aykadaş çok sevdim ben!"
"Onlarla oynamak istediğin zaman bana söyle, tamam mı?"
"Tamam."
Batı küçük ellerini yanaklarıma yasladı ve "Kıymızı." dedi.
Küçük bir çocuk gibi mızmızlanarak "Yamaç , Batı'ya bir şey söyle." dedim.
Yamaç, eğilerek Batı'nın kulağına bir şeyler fısıldadığında Batı başını olumlu anlamda salladı.
Dağıtılan tatlılardan sonra Yamaç birkaç kişi ile konuşması gerektiğini söyleyerek bizi Batı ile yalnız bırakmıştı ve kalabalık bir erkek grubunun yanına gitmişti.
