YENİDEN | TAMAMLANDI |

1.BÖLÜM

Selam 👋 !

Yeni kurgum ile karşınızdayım.

Buraya kitaba başlama tarihinizi bırakırsanız
sevinirim.

||DÜZENLENDİ||

İyi Okumalar❤️

•

•

•

•

1.BÖLÜM

Çekingen adımlarım evin kapısının önünde durduğunda sıkıntıyla nefes alıp verdim. İçerisinde olduğun durumun saçmalığı sinirden gülmek istememe neden olsa da amcamdan kaçış yolum olabileceği için bir şans vermeliydim.

Omzumun üzerinden arkamdaki kapıya baktığımda gözlerim çoktan dolmuştu. Sakinleşmek için kendime birkaç dakika tanıdıktan sonra akşam ayazı yüzünden üşüyen ellerimle zile bastım.

Kapı saniyeler sonra Asuman Teyze tarafından açıldığında dudaklarımda buruk bir tebessüm belirdi.

Beni gördüğünde içten bir şekilde gülümseyerek kolları arasına almıştı. Bende kollarımı bedenine sararak karşılık verdiğimde birkaç saniye sonra ayrılmıştık.

"Hoşgeldin." dediğinde "Hoşbuldum." diyerek karşılık verdim.

İçeri girmem için kenara doğru çekildiğinde spor ayakkabılarımı hızlı bir şekilde çıkartarak yabancısı olmadığım evin içerisine girdim. Üzerimdeki hırkayı çıkartarak ona fırsat vermeden kendim askılığa astığımda adımlarımız salona doğru yönelmişti ve her adımımla daha çok gerilmiştim.

Salona girdiğimizde Polat Amca'nın bakışları hemen bizi bulmuştu ve gülümseyerek ayağa kalkmıştı.

"Hoşgeldin Duru." dedi.

Ellerimi gerginlikle kot pantolonumun üzerine silerken "Hoşbuldum Polat Amca." diyerek karşılık verdim.

Asuman Teyze ve Polat Amca'nın arasında kısa bir bakışma geçtikten sonra Asuman Teyze elini omzuma yasladı.

"Senden böyle bir şey istediğimiz için kendimi çok mahcup hissediyorum ama amcanın yanından kurtulman illa bir evlilik ile gerçekleşecek ise oğlumun senin için ideal biri olduğunu düşünüyorum." dedi.

Polat Amca az önce kalktığı yere oturduktan sonra "Sen bize anne ve babanın emanetisin. Seni oğluma emanet ettiğimde gözüm arkada kalmaz." dediğinde ellerim iki yanımda yumruk olmuştu.

Kendi başımın çaresine bakabilecek olmama rağmen birilerine emanet edilmek zorunda kalmam, çevremden böyle baskı görmem sinirlerimi bozuyordu ama karşı çıkabilecek kadar cesur biri değildim işte bu durum daha çok sinirlenmeme neden oluyordu. Kendime sinirleniyordum.

Bu duruma mecbur kaldığım için her şeyden,kendimden nefret ediyordum.

Daha ailemin ölümünün üzerinden üç ay anca geçmişti.