YENİDEN | TAMAMLANDI |

35.BÖLÜM

|DÜZENLENMİŞTİR|

•

•

•

35.BÖLÜM

DURU ULUHAN'DAN

Küçük bir çocukken annem ve o adam kavga etmediği zaman küçük şebeklikler yapar ve kardeş istediğimi söylerdim. Böylece evden dışarı çıkmama gerek kalmadan istediğim zaman oyun oynayabileceğim biri olacaktı yanımda. Hep kız kardeş istediğimi söylerdim. Hatta isim bile bulmuştum.

O adam , benimle her daim ilgilenir ve sevgisini asla esirgemezdi ama anneme kötü davrandığı için ondan hep uzak dururdum. Çok ironikti ama yaramazlık yaptığımda bile bana bir kere sesini yükseltmezdi.

Yıllar sonra karşıma çıkmıştı hem de kardeşim olduğunu söyleyerek. Annelerimizin farklı olması önemli değildi. Kardeşimdi.

Evimizin salonunda hep birlikte oturuyorduk. Batı , o adama kötü kötü bakarak kucağıma oturmuştu. O adam bana doğru bir adım atsa sanki direk kucağımdan atlayıp dövecekti.
Yamaç ise hemen yanımda otuyor ve elimi tutuyordu. Benim için sakin kalıyor ve mantıklı davranmaya çalışıyordu. Arya ise o adamın yanında çekingen bir şekilde oturuyor ve kaçamak bakışları ile bana bakıyordu.
Benim bir kopyamdı. İkimizde ela gözlerimizi , uzun ve gür kirpiklerimizi o adamdan almıştık.
İkimizin de saçları o adam gibi kahverengiydi gerçi şuan kafasında tek bir saç tutamı bile yoktu. Benim saçlarımın ucu hafif dalgalı iken Arya'nın saçları dümdüzdü. Yüz hatları da bana benziyordu. Sanırım kendi kızım olsa bana ancak bu kadar benzeyebilirdi .

Sessizliği bozarak, "Bir kardeşim olduğunu söylemek için neden beş yıl bekledin?"diye sordum.

"Sana ulaşmaya çalıştım ama annen engel oldu. Mutlu olduğunu ve karşına çıkıp sana eski günleri hatırlatmamam konusunda ısrarcıydı."

"Şimdi ne değişti?"

"Ben hastayım. Akciğer kanseriyim. Arya'nın annesi doğumda öldü. Akrabalarımız ile samimi olmadığımızı biliyorsun. Ben ölünce Arya'ya bakacak kimse yok. Bunu istemeye hakkım olmadığını biliyorum, çok bencilce bir davranış. Arya'yı yanına alıp büyütmek istersen alabilirsin. Almak istemezsen de bu kararına saygı duyarım."

Bakışlarım anında Yamaç'a doğru döndüğünde o da bana bakıyordu. Hangi kararı verirsen ver yanındayım, diyen bakışları ile baktığında Arya'ya baktım. Merak dolu gözlerle yüzüme bakıyordu. "Onu yanıma almazsam yetimhaneye mi gidecek?"

Kendi kardeşimi bir başkasına bırakacak değildim. Birbirimize yabancıydık , birbirimize beş yıl kadar geç kalmıştık ama bu telafi edemeyeceğimiz anlamına gelmiyordu ve onun bir suçu yoktu. O adam "Evet."dedi ve üzgün bir şekilde Arya'ya baktı. Anneme ne kadar kötü davranmış olsa da dövmüş olsa da çocuklarına karşı öyle bir adam olmadığını biliyordum.

Annemi dövdüğünde araya girdiğimde bile bana bağırmazdı. Saçlarımı sakince okşar ve bana çikolata aldığını söyleyerek mutfağa yollardı. Gerçekten de her gün eve gelirken bana çikolata ya da cips alırdı. Bazen de oyuncak bebekler alırdı. "Bizimle kalabilir."dediğimde Arya buruk bir şekilde gülümsedi ve o adama sarıldı.