YENİDEN | TAMAMLANDI |

34.BÖLÜM PART 1

Tüm TÜRKİYE'ye geçmiş olsun 🖤 Evinizin yakınındaki okullara ya da belediye binalarına yeni alacak durumunuz olmasa bile dolabınızda giymediğiniz ve tertemiz bir şekilde duran kazakları atkıları eldivenleri bereleri montları hırkaları güzel bir şekilde paketleyerek götürün lütfen, bu soğukta dışarıda kalan insanların kalın giysilere ihtiyacı var.

Bölüm yazılmış ve zaten düzenlenmiş olduğu için paylaşıyorum normalde sıfırdan bölüm yazacak durumda değilim haberleri görüyoruz. Yardım göndermekten başka elimizden bir şey gelmiyor , dualarımız onlarla.

Bu çok acı bir durum ve hepimizde deprem korkusunun daha çok oluştuğunun farkındayım, on ya da on beş dakika da olsa bu korkunuzu unutturmak için , kafanız dağılsın diye bölüm paylaşıyorum.

|BÖLÜM DÜZENLENMİŞTİR|

•

•

•

34.BÖLÜM PART 1

Annemin her zaman yanımda olacağını sanırdım, yanılmışım.

Anne olduğumu öğrendiğimde sevineceğimi sanırdım, yanılmışım. Nasıl hissettiğimi bilmiyordum.

Anne olacağımı sevinçle annemin kolları arasında dile getiremeyeceksem nasıl bir anne olabilirdim?

Ben daha annem yanımda olmadığı için küçük bir çocuk gibi sızlanırken, ağlarken ben nasıl bir anne olacaktım?

Batı'ya anne şefkati ile yaklaşmaya çalışsam da kendimde bir şeylerin eksik olduğunun farkındaydım. Onu gerçekten çok seviyordum ama bu anne olmak için yeterli miydi? O zaten büyümüştü, büyümeye devam ediyordu. Babası yanındaydı. Ben ise sadece onlara yardım ediyordum.

Karnımdaki bebek için aynı şeyler geçerli değildi. Annesi olarak yanında olacaktım ama ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. İlk önce konuşamayacaktı, ben onu nasıl anlayacaktım?

Sertçe yutkundum ve elimdeki kağıt parçasını dizlerimin üzerine bıraktım.

Benim aksime Yamaç duygularından emindi. Yüzündeki gülümseme ile test sonucuna bakıyordu.

Mutlu çıkan sesi ile "Duru."dediğinde bakışlarımın zaten onun üzerinde olduğunu fark etti ve yüzümdeki ifadeyi gördükten sonra bakışlarındaki mutluluk silikleşti.

"Sevinmedin mi?"diye sorduğunda yalan söylemedim. Dürüstçe, "Bilmiyorum. Hamile olduğumu öğrendiğimde her zaman annemin kolları arasında olacağımı düşünürdüm. Şuan kendimi eksik hissediyorum." dediğimde mavi gözlerine yerleşen şefkat ile beni kollarının arasına aldı.

"Elinde ben varım. Benimle yetinemez misin?"diye sordu ve saçlarımın üzerine üst üste birkaç öpücük bıraktı. Boynumdan huylandığımı bile bile yumuşak dudakları ile ıslak bir öpücük bıraktığında güldüm ve "Yetinirim."dedim.

"Sonuç ne?"diye soran Yaman abinin sesini duyduğumuzda birbirimizden ayrıldık. Yamaç sevinçli bir şekilde ayağa kalktı , " Yine amca oluyorsun!" dedi ve abisinin kolları arasına girdi.