Gönül Dağı || İçimizde Kalanlar (One Shot)

4 || '' Geçmişin Yükü ''

Veysel'in şu anki ruh halinden yola çıkarak yazdığım ve olmasını çok istediğim bir kesit daha...

Veysel'in kriz sonrasındaki alışılmadık sakinliği, unutkanlığı ve odaklanma problemleri Cemile'nin dikkatini çeker fakat ne olduğuna anlam veremez. Odalarında bulduğu şey, onu şaşkına uğratır. Aynı zamanda Kenan da Veysel'in çocukken yaşadığı rehabilite süreci hakkında kısa bir araştırma yapmıştır...

•••

" Geçmişin Yükü "

Günün öğlen saatlerinde Cemile yoğun tempolu bir koşuşturma ile köşe bucak temizlik yapıyordu. Günler sonra kendini gösteren güneşi fırsat bilip Yağmur'u dedesiyle birlikte avluya göndermişti. Salondaki işi bitince elektrikli süpürgenin fişini çekip yatak odasına gitti. Sabah düzeltilmiş olan yatağın üzerinde Veysel'in pijamaları duruyordu. Sabah Ramazan alelacele çağırınca giyinip çıkmıştı, o telaşla pijamalarını yerine koymayı akıl edememişti. Zaten son zamanlarda kafası fazla dağınık, zihni fazla bulanıktı. Her şeyi çok çabuk unutuyor, planları göz ardı ediyordu. Veysel bunun farkında olmasa da, Cemile Veysel'in bu ani değişiminin farkındaydı. Geçirdiği kriz sonrası yaptığı hiçbir şeyi sorgulamama kararı almıştı. Onu biraz rahat bırakmak, kafasını toparlaması için fırsat vermek istiyordu. Ama bu değişimleri onu tedirgin etmeye başlamıştı. Bu durumu Kenan'la konuşmayı düşünse de hep ufak tefek sorunlar çıktığından bir türlü fırsat bulamamıştı.

Çekmeceyi açıp katladığı pijama takımını içine yerleştirdi. Tam o an çekmecede bulunan diğer giysilerin altında ucundan kendini gösteren bir kutu fark etti. Merakına yenik düşüp kutuyu çıkardığında gördüğü bir ilaç kutusundan farklı değildi. Kendisine ait değildi, fakat ona göre Veysel'e de ait olmamalıydı. Veysel çok nadir ilaç kullanır, başı ağrıdığında bile son raddeye gelene kadar ilaçlara sarılmazdı. Hayatı boyunca hastanelerden de ilaçlardan da hep nefret etmişti. O yüzden bu kutu Cemile'nin aklına başka bir ihtimali getirdi. Eskiye dair bir ihtimal...
Ne ilacı olduğunu bilmiyordu fakat çoktan üzerinde yazan adını internetten araştırmaya koyulmuştu. Birkaç saniyelik bir arama sonucunda bunun bir antidepresan olduğuna karar verdi. Yıllar sonra ilk defa bu tarz bir ilacı elinde tutuyordu. Yine Veysel'e ait, yine zor bir dönemi işaret eden bir ilaç...

Elini şaşkınlıkla ağzına götürdü. Boğazı düğüm düğümdü. Her an yanaklarına boşalacak gibi dolan gözleri karşıdaki aynada öylece dikilmişti. Hıçkırarak ağlamak gelse de içinden, kendini tuttu. 10-12 yıl öncesini hatırladı. Veysel'in en karanlık dönemlerine şahit olduğu o günleri hatırladı. Gizlice gönderildiği o rehabilitasyon merkezlerinde yaşadıklarından sadece Cemile'nin haberi vardı. Ne Taner bilirdi doğru düzgün ne Ramazan... Evet, belki oraya gönderildiği bilirlerdi ama orada ne hissettiğini bilmezlerdi. Döndü'yle Muammer de bilmezdi. O terkedilişi, öylece bir köşeye fırlatılışı, günahsız bedenine koca yüklü bedeller yüklenişi bilmezlerdi. Yalnız kalmayı, yalnızlığın ruhunda açtığı yaraları bilmezlerdi. Umursamazlardı da belki. Sadece birkaç ilaç, biraz sakinleştirici, birkaç cümlelik tavsiyeyle iyileştiğini düşünüp içlerini rahat ettirirlerdi. Fakat Cemile öyle değildi. Cemile onun içinde patlayan volkanların farkındaydı. O volkanların zamanla nasıl söndüğünün, söndükçe nasıl küle döndüğünün farkındaydı. Arada birbirlerine yazdıkları mektuplarda her ne kadar iyi olduğunu söylese de, Veysel'in ne hislerle yazdığını, hangi hislerini yazıya dökmekten korktuğunun farkındaydı. O kısacık telefonu konuşmalarında "İyiyim ben 163 Cemile'm. Sen beni merak etme," derkenki sesindeki o incelmenin, kırılmanın, kırgınlığın farkındaydı. "Hem bak söz veriyorum bu sefer son. Bir daha aynı şeyleri yaşatmam sana," derkenki umutsuzluğunun farkındaydı. Sanki yaşadığı her bir şey onun suçuymuş gibi, sanki etkilenen o değil de etrafındaki insanlarmış gibi tüm suçu sadece kendisinin üstlendiğinin ama aslında hiç de öyle olmadığının farkındaydı. Zaten bir tek o farkındaydı ya, bu da hiçbir şeyi değiştirmeye yetmedi..