Εκείνα δεν κρύβονται: ο Ηλιος, το Φεγγάρι, η Αλήθεια

Αναζητώντας την αλήθεια II

Η  ιέρεια του μπλε φεγγαριού ξεκίνησε να αφηγείται ευθείς αμέσως την ιστορία της Άτροπου «Την εποχή που η κόρη του φεγγαριού  περπατούσε στον πλανήτη, ήταν σαν ένα δώρο.
Μπορούσε να ελέγξει την ίδια την ζωή, όμως μόνο εκεί που ακουμπούσε. Δηλαδή, μόνο εκεί που μπορούσε να έρθει σε επαφή.
Με ένα άγγιγμα της, οι καλλιέργειες έβγαζαν παραπάνω ρίζες, τα φυτά άντεχαν στο χειμώνα. Τα σύννεφα υποτάσσονταν στο θέλημα της μόνο με ένα της φιλί.
Τα καλοκαίρια με μεγάλη ξηρασία, μια προσευχή και μια θερμή παράκληση στην σελήνη, υποχρέωνε την Άτροπο να φιλήσει γλυκά ένα από τα σύννεφα και να του ψιθυρίσει δύο λόγια, ώστε να πιάσει βροχή. Τόση βροχή μέρχι να γεμίσει και το τελευταίο φράγμα. Με λίγα λόγια μια τετοια μαγισσα ήταν το δώρο της Σελήνης προς όλους μας. Πώς να το πούμε η ίδια η Σελήνη επί γης. Όμως, από όταν ήρθε  στην γη,  το μόνο που σχηματιζε επίμονα ήταν ένα μενταγιόν ολοστρόγγυλο και ασημένιο μαζί με μια ακτίνα φωτός. Επίμονα και όσο μάθαινε την γλώσσα αναζητούσε ένα πρίσμα. Εμείς νομίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε μια ασχολία στην Άτροπο,  φέραμε πρίσματα και αντικείμενα διάθλασης από όλες τις γωνιές του πλανήτη, αλλά τίποτα δεν της έκανε. Κάθε φορά που έβλεπε ένα καινούργιο πρίσμα που δεν της έκανε, μια τσιριδα σαν κλάμα μυθικών πλασμάτων έβγαινε από μέσα της και προκαλούσε από σεισμούς μέχρι και ρίξη πλακών. Εγώ και Ντάνιελ ήμασταν οι πρώτοι επίλεκτοι του φεγγαριού. Εγώ την ημέρα που την έσωσα, όπως ίσως γνωρίζεις ήδη και ο Ντάνιελ στα πρώτα γενέθλια της. Βλέπεις, η Σελήνη κάθε φορά που η κόρη της είχε γενέθλια, δηλαδή στην πρώτη πανσέληνο του χρόνου έδινε σε κάποιον που το άξιζε μαγικές δυνάμεις. Αυτό μέχρι  εκείνη την καταραμένη στιγμή». «ποια  στιγμή;» ρώτησε η Λάουρα με γουρλωμενα μάτια. Ο Ντάνιελ συνέχισε με τρεμάμενη φωνή «Εκεινη την στιγμή, που απέχει πολλές πανσελήνους μακριά. Μια λοιπόν νύχτα αποφάσισα να διδάξω στην Άτροπο διάφορους μύθους που αφορούσαν την μαγεία. Τότε πιστεύαμε ότι ήταν παραμύθια για τα παιδιά, αλλά  σε μια σελίδα είδε έναν πανέμορφο μαύρο δράκο, ήταν ψηλός με πολλές φολίδες. Δηλαδή εγώ έβλεπα έναν δράκο, αυτή έβλεπε το πιο περίεργο και συνάμα εκλυστικό  πλάσμα. Ώρες το περιεργαζοταν, το γυρνούσε από εδώ, το γυρνούσε από εκεί μέχρι που με επιμονή μου ψυθιρισε «πρεπει να το βρούμε». Εγώ ενημέρωσα την Ειρήνη κατευθείαν. Και οι δύο μας σκεφτήκαμε ότι η κόρη της Σελήνης περνούσε όλη της την μέρα κάνοντας θελήματα και εκπληρώνοντας όλες εκείνες τις αγκαριες. Έτσι αποφασίσαμε ότι μια περιπέτεια θα την  έκανε να νιώσει ακόμα πιο οικεία με την γη. Ψάχναμε μέρες και νύχτες, χρόνια μέχρι που η Άτροπος εγινε ολόκληρη γυναίκα. Στα 9 πανσεληνιακα της  γενέθλια, δηλαδή στα 99 ανθρώπινα, μάθαμε  για μια φατρία μάγων, αλλιώτικων από εμάς, που υπήρχαν χρόνια πριν από εμάς. Αυτοί, ονομάζονταν δρακονικοί μάγοι. Αντλούσαν την δύναμή τους από αυτά τα μυθικά πλάσματα. Όμως, η δύναμή τους δεν ωρίμαζε ένα φυτό, όπως η δική μας, η δύναμή τους δεν προκαλούσε βροχή. Αυτοί όταν άγγιζαν ένα φυτό μεγάλωνε, ωρίμαζε μέχρι που σάπιζε τόσο βαθιά που ούτε ρίζα δεν έβρισκες. Αυτοί, όταν κάνανε κάποια τελετή για να προκαλέσουν βροχή, δημιουργούσαν καταιγίδες, κεραυνούς που κατέστρεφαν ολόκληρα χωριά μέχρι να σταματήσουν». Η Μυρσίνη διστακτικά και με την χαμηλή φωνη που διέθετε παίρνει τον λόγο « ο θρύλος λέει ότι ο πρώτος ολόμαυρος δράκος δημιουργήθηκε την ίδια μέρα με την Άτροπο. Η  μαγεία του όμως προέρχεται από τα βάθη της γης, άλλοι λένε από τον ίδιο τον Εωσφόρο. Το παν στην μαγεία είναι η ισορροπία ξέρεις!, δηλαδή όταν κάτι δημιουργείς κάτι άλλο καταστρέφεις. Όταν λοιπόν η σελήνη συγκέντρωσε την επ ουράνια μαγεία σε ένα πλάσμα όπως η Άτροπος, είναι λογικό να δημιουργήθηκε κάτι αντίστοιχο αλλά με ένα είδος μαγείας που κατέστρεφε ότι βρει στον δρόμο του».  Ο Ντάνιελ ξανά παίρνει τον λόγο βιαστικά « Όμως όταν επιτέλους βρήκαμε την σπηλιά του δράκου κάπου στα όροι της Τσεχίας, περικυκλωμένη από χιλιάδες άλλους δράκους, η Άτροπος απρόσεκτα προκάλεσε πανικό με τα πειράγματα της. Πριν το καταλάβουμε ένας  τεράστιος δράκος βγαλμένος από τα έγκατα της γης ήταν μπροστά μας και βρύχιζε τόσο εκκωφαντικά που εγώ και η ειρήνη καλύψαμε  τα αυτιά μας αμέσως. Πριν προλάβω να αντιδράσω η κόρη του φεγγαριού είχε αγκαλιάσει σχεδόν τον δράκο. Όταν αυτός εναπόθεσε το κεφάλι του στον αυχένα της ο ήλιος άρχισε να υποχωρεί και όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν το χρώμα της Σελήνης. Όλα ήταν τόσο παραμυθένια σαν ένα πέπλο χρυσόσκονης να τα έχει σκεπάσει. Όμως σε κλάσματα δευτερολέπτου το φεγγάρι άρχισε να γίνεται ολόμαυρο και ξαφνικά ένα μεγάλο κύμα διαδοχικών χρωμάτων κάλυψε την γη και εξαπλώθηκε και στο φεγγάρι. Έκτοτε το μόνο που έμεινε από την κόρη του φεγγαριού ήταν οι σημειώσεις της για το πρίσμα». Η Λάουρα άφωνη κοιτούσε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σχέση είχε να κάνει  όλο αυτό με την ίδια « ναι και εγώ που κολλάω; » αποκρίθηκε. Η Νιγκλετ πήρε τον λόγο « από όταν εξαφανίστηκε η Άτροπος το φεγγάρι αλλάζει χρώματα και ενίοτε μαυρίζει πλήρως το έχεις προσέξει;», «ναι, και;». Η Νιγκλετ εκνευρισμένη που η Λάουρα δεν άκουγε προσεκτικά συνέχισε « κάθε μήνα λοιπόν το φεγγάρι επιλέγει στα 16 γενέθλια του εκάστοτε παιδιού που είναι απόγονος μάγων το χρώμα που θα υποταχτεί ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, όμως ανάλογα με την ψυχή σου σε επιλέγει η πλευρά του. Το θέμα είναι Λάουρα πως ούτε εμείς ξέρουμε απόλυτα που βαδίζουμε, σου παραθέτουμε πληροφορίες γιατί για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι ότι εσύ δεν ήσουν και δεν θα είσαι ποτέ θνητή. Μάλιστα, είσαι απόγονος μιας ιέρειας, το οποίο ξέρω ότι δεν το γνωρίζεις. Η Λάουρα με ένα μειδίαμα στα χείλη αποκρίθηκε « η αλήθεια είναι ότι δεν το ήξερα μέχρι που είδα σε έναν πίνακα ανακοινώσεων ότι κάποια με το όνομα τζαρτζαμίνι ήταν η ιέρεια του πράσινου φεγγαριού, ξέρω ότι έτσι έλεγαν την μαμά μου. Αυτο ξέφυγε από την Μαντραγώ ένα βράδι.   Είμαι  ίδια στο πείσμα με την μαμά μου, ολόιδια  σαν το τζαρτζαμίνι είπε. Αυτό που δεν ξέρω είναι τι συνέβη στους  γονείς μου!;» . Η ειρήνη χάιδεψε την Λάουρα στα μαλλιά και με ένα ελαφρύ χαμόγελο της είπε « είναι πολλά να μάθεις ακόμα, όμως εμείς ήρθαμε εδώ για να ξέρεις ότι είσαι πολύ σημαντική για όλους μας. Είναι στο χέρι σου να μάθεις όλη την αλήθεια, οι ακαδημίες όλων των φεγγαριών  είναι ανοιχτές για εσένα!». Η Λάουρα ξέσπασε σε κλάματα. Γιατί κανείς δεν της είπε την αλήθεια όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί νόμιζε ότι ήταν μια απλή θνητή; Τι θα έκανε από εδώ και πέρα; Όλες αυτές οι σκέψεις είχαν γίνει  μια θηλιά γύρω από τον λαιμό της νεαρής μάγισσας.