Εκείνα δεν κρύβονται: ο Ηλιος, το Φεγγάρι, η Αλήθεια

Επικίνδυνο Ρομάντζο ΙΙ

Όλοι οι αναγνώστες αυτής της ιστορίας θα αναρωτιούνται 09:09 το πρωί; Μα καλά δεν πέρασε; Αφού η Όλγα είχε ήδη πάει στο σπίτι με την τούρτα. Αυτή η απορία θα σας λυθεί διαβάζοντας με προσοχή την συνέχεια της ιστορίας.

Το σπίτι διακοσμήθηκε και ετοιμάστηκε από την Λάουρα και την Όλγα που δούλευαν πυρετωδώς ώστε τα πιο σημαντικά γενέθλια μίας μάγισσας να της μείνουν αξέχαστα!
Όποιος και αν έβλεπε το σπίτι εκείνη την μέρα θα απορούσε αν εκεί μέσα γίνονταν γάμος ή βάφτιση ή κάποιο μυστήριο τέλος πάντων, αφού όλο το σπίτι ήταν γεμάτο στην χρυσόσκονη, στην σερπαντίνα αλλά και στα τούλια.
Η Μαντραγώ υπέφερε να βλέπει το σπίτι της σε αυτή την κατάσταση, αλλά η σκέψη ότι είχε και έναν κοιτώνα στην σχολή μαγείας τα έκανε όλα πιο υποφερτά.  Στο κάτω, κάτω για το γιασεμακι γίνονταν όλα, την πολυαγαπημένη της Λάουρα που με τόσο κόπο είχε μεγαλώσει.

Η ώρα με τούτα και με εκείνα είχε πάει 18:00 και το κουδούνι άρχισε να χτυπάει από τους πρώτους καλεσμένους! 
Πρώτη ήρθε σαφώς η Άγκνες και η Λάρα καθότι πάντα τυπικές στην ώρα τους. Έπειτα,  ακολούθησε η Άρτε και η Ηλιάνα! Περίεργο που ήρθαν μαζί γιατί όλοι ξέρουμε πως η Ηλιάνα θέλει τουλάχιστον πέντε ώρες για να ετοιμαστεί.
Λίγο πιο αργά! Και αφού είχαν αρχίσει ήδη την μουσική και τους χώρους, το κουδούνι ήχησε βγάζοντας στο τέλος του έναν ήχο ανυπομονησίας.
Μάλλον αυτός ήταν ο ήχος που έρχονταν στα αυτιά της Λάουρας, καθώς ήθελε πίσω από την πόρτα να είναι ο Ντάντε, το αγόρι της!
Τον σκέφτονταν τόσο έντονα που είχε ξεχάσει ότι ήταν η οικοδέσποινα για σήμερα και στεκόταν παθητικά δίπλα από την πόρτα. Στην ουσία προσπαθούσε να προσομοιάσει στο μυαλό της το άνοιγμα της πόρτας.
- ωπ να σαι και εσύ!
Πολύ φιλικό σκεφτοτανε
- Για σου αιθέρια ύπαρξη
Πολύ μελο της φαινόταν
Ανοιγω και ότι γίνει! Είπε.
Παίρνει βαθιά ανάσα, βγάζει το καλύτερο χαμόγελο της και ακουμπάει το πόμολο. Ανοίγει την πόρτα...
Και το σαγόνι της κοντεύει να αγγίξει το πάτωμα! Όχι όμως από ενθουσιασμό.
- Χρόνια πολλά σου, γερή και δυνατή μάγισσα σου ευχόμαστε!
Χριστέ μου! Σκέφτηκε η Λάουρα, εγώ δεν κάλεσα ποτέ την σύγκλητο των φεγγαριων.
Με περιέργεια στα μάτια γύρισε προς την Μαντραγώ, η οποία με χαρά καλοσοριζε τους καλεσμένους της!
- καλά δεν σου είπα ότι θα έρθουν μόνο οι φίλοι μου! Είπε η Λάουρα ψιθυρίζοντας ενώ τους οδηγούσε μαζί με την Μαντραγώ στο σαλόνι όπου είχε μουσική, φαγητό και ποτό!
- αν νομίζεις ότι την ημέρα των γενεθλίων σου θα έρθει ένα παιδί του μαύρου φεγγαριού και θα είσαι μόνη. Γελάω της είπε η Μαντραγώ με επιβλητικό ύφος που δεν επιδέχονταν απάντηση.
Ωχ, ο Ντάντε!
Πού να είναι σκέφτηκε αμέσως η Λάουρα! Γιατί αργεί το αγόρι των ονείρων της;
Βυθισμένη σε κακές σκέψεις παίρνει το τηλέφωνο της και γράφει ένα κοφτό μύνημα!
«Θα έπρεπε να ήσουν ήδη εδώ! »
Την ώρα που πατάει την αποστολή η πόρτα ξανά χτυπάει.
Να αυτός θα είναι αναφώνησε η Λάουρα! Και έτρεξε με χαμόγελο στα χείλη να ανοίξει. Η καρδιά της ήταν έτοιμη να σπάσει! Υδρωτας κυλούσε στον αυχένα της και ρίγος διαπερνούσε το κορμί της. Με ύφος μπλαζε αυτή την φορά ανοίγει την πόρτα και εκεί που είναι έτοιμη να το παίξει θυμωμένη, λόγω της αργοπορίας του, βλέπει ότι πάλι πίσω από την πόρτα δεν είναι ο Ντάντε, μα η Νεφερε και ο Σαλ.