7: Mainitin si heneral!

10 1 0
                                    

Everyone arrived back to the military grounds, and exactly like Vivie said, she announced to everyone.

Pinanood ni Moni si Vivie na nangangalita sa pinakaharap, pero hindi matibay ang kaisipan niya.

Traydor? Itong babae? Ginagawa niya naman ang kanyang lahat para sa lungsod na ito, meron bang pagkamali sa mga nakasulat sa libro?

"The second battle is upcoming in a few weeks, and based by our investigation, a traitor is hiding in our side so we should always remain caut-"

Bago pa man siya makapagtapos, may isang sundalo na tumakbo papunta sa mga nagtipon-tipong mga tao.

"General Vivie!" The soldier saluted, "May sampung inosenteng namatay sa Altas!"

The crowd immediately went to an uproar.

"Nasa lugar kung saan kayo pumunta kahapon, nasa oras rin kung kailan kayo pumunta doon!"

Vivie's expression changed to that of a pale one, then she said, "I will immediately report this to the General of the Army."

"Yes!"

After a few more words, the crowd dismissed and dispersed. But Moni was walking in the pathways thinking deeply.

Namatay? Pero nandoon naman kami eh, bakit hindi namin ito napansin? Was it just a coincidence or on purpose?

Habang umiisip si Moni, may biglang tumawag sakanya.

"Moni!"

Ang boses na ito ay mataas pero malalim, nang marinig ito ni Moni agad siya lumingon.

Patungo kung saan siya lumingon, ay ang bakal na bakod pagitan sa mga babae at lalakeng sundalo, at sa likod nito, may isang lalaki na may malaking ngiti, matangkad at gwapo.

"Moni! Long time no see!"

When Moni looked, she shown a face of annoyance, Sino naman itong sturbo na ito? Stupid pervert.

As she was about to walk away, the man talked. "Hay! Hay! Wait lang!"

At sa ganun, tumigil si Moni, "Ano?"

"Jeez, what's with the temper today..." the man sulked. "Heal me again today, pretty please?"

Again? Anong again? Isa naman ba itong tanga na kaibigan ng katawan na ito? If so, ang pangit ng taste.

Pero nang isipin ni Moni, siya rin ito sa kanyang past life, kaya parang iniinsulto niya rin ang sarili niya.

Left with no choice, Moni said, "Fine."

The man giggled.

The walked side-by-side, separated by a metal screen, then shortly arrive in the gate between the female and male training courts.

They sat on a stone bench.

The man already had a box of medicines with him, and handed it to Moni.

Ipinakita niya rin ang sugat sa braso niya nang may malaking ngiti, pero nang nakita ito ni Moni, nagkulubot ang gitna ng kanyang kilay.

Ang sugat ay kasing laki lamang ng ipis.

"Ikawng-" bago pa man tinuloy ito ni Moni, natandaan niyang hindi niya alam ang pangalan nito, so she hesitated.

Tiningnan na yung nametag sa damit ng lalaki at nakasulat nito 'Johannes Capet', "Uhm...Johannes, oo Johannes!"

"Ang liit-liit naman ng sugat na iyan, tapos kailangan mo pang ipagamot yan!?" Moni fumed.

"Dati naman kahit gaano kalaki ang sugat, ginagamot mo rin..." pagkalungkot ng lalaki.

He continued, "At anong 'Johannes'? Masyadong pormal. You act like we aren't familiar with each other, I would prefer if you call me Johan."

Moni humphed, and started to add ointment on the cut.

Habang ginagawa niya ito, nagsasalita yung lalaki tungkol sa 'nakaraan nila'.

"Matandaan mo nung bago palang tayo nagkita, dito tayo..."

"Dati, sabay natin pinanood ang sunset..."

"Nung isang araw, naghawak kamay tayo..."

While Moni was listening here, her brows were twitching.

And with a final blow, Johan said, "At noong ilang linggo, kiniss mo pa ang pisngi-"

"Natapos na ang paggamot." Moni cut-off, she really couldn't stand it any longer.

She turned her head away with a scoff, but saw a familiar figure from afar.

General Vivie was watching, her face looking sullen.

As if Moni had a brilliant idea, her eyes beamed and she went closer to Johan.

Nasa malayo si Vivie, kaya hindi niya marinig ang pinapagusapan nila, pero nang makita niya ang dalawa na ito malapit sa isa't-isa, mas nagbaba ang kilay niya at siya'y umalis.

"Hehe." Moni chuckled.

"Ah...Moni pala...may gusto akong sasabihin..." Johan hesitantly said.

"Wait, save it for later." As Moni said this she got up to Vivie's location.

"Hoy! Wait! Wait! Hay..." Johan called.

Moni skipped next to the walking Vivie, while Moni had her hands clasped on her back.

"Hey Heneral Vivie! Ang bilis mong umalis kanina, wala pa kita natawag..." Moni beamed.

Hindi siya pinansin ni Moni.

Vivie had a serious and angered expression on her face.

"Why aren't you responding..." Moni sulked. "Could it be... you're jealous?"

"Ano namang meron pagselosan!" nangbilis ang paglakad ni Vivie. "Bumalik ka doon sakanya!"

"Hay! Wait lang!" Moni called out but to no avail.

Moni sighed, "Bakit kakaiba ang ugali niya ngayon..."

In reality, Vivie didn't realize this bitter and sour feeling in her heart, or she chose to deny it. Maybe she just thought that Moni heals her alone specially, or it might be just her own selfish desire.


My Female General, kiss me!Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon