Winter in de zomer

Zomer

Voor het eerst in mijn middelbare school geschiedenis ben ik twee dagen op rij meer dan één minuut voor de les begint op school. Wat dus betekent dat ik gewoon mijn jas naar mijn kluisje kan brengen en nog op tijd in de klas zit. Het is gewoon een regelrecht wonder.

Met mijn kluisje open, zoek ik op mijn gemak alle spullen bij elkaar en prop als laatste mijn jas erin. Een winterjas zorgt er echt voor dat het kluisje meteen vol zit. Het is gewoon gemeen dat die in het kluisje moet, er passen zo amper boeken bij. Ze zouden deze kluisjes groter moeten maken. Eigenlijk zodat je jas kan hangen, want dan wordt het niet zo'n kreukel bende als je jas nat is door de regen.

In mijn broekzak voel ik hoe mijn telefoon begint te trillen en snel neem ik hem eruit. Evy. Waarom zou die mij om twintig over acht bellen? Ik neem op en terwijl ik mijn telefoon tegen mijn oor aanhoud, probeer ik tegelijkertijd mijn tas dicht te ritsen en mijn kluisje weer dicht te doen.

"Hey, dus, heb je gezien dat de eerste twee uur uitvallen?" begint Evy meteen te praten. Wat valt uit? "Maar aangezien jij altijd te laat bent, ben vast niet al op school, toch?"

"Serieus? Dus dan ben ik een keer op tijd, valt er van alles uit," antwoord ik verontwaardigd op Evy's bericht. De deuren aan de linkerkant zwaaien open en tot mijn verbazing zie ik dat ik niet als enige van onze klas op school ben. "Maar ik vermaak me wel, moet ophangen," zeg ik nog snel tegen Evy, waarna ik haar wegdruk en mijn tas over mijn schouder zwaai.

Zo snel als ik kan loop ik de kant op waar ik Chris net heen zag lopen. Ik heb nu alle tijd om mijn plan uit te voeren en dat ding uiteindelijk terug te geven. Bij ons vaste Nederlands lokaal zie ik hem tegen de muur aanleunen met zijn telefoon in zijn hand. Weet hij dat het uitvalt?

"Hey," begin ik als ik tegenover hem sta en hij mij nog altijd niet heeft opgemerkt. Langzaam kijkt hij op van zijn telefoon en als ik zeker weet dat ik zijn aandacht heb, ga ik weer verder. "De eerste twee lesuren vallen uit. Ik weet niet of je dat al heb gezien of gehoord."

Chris laat een lange zucht horen. "Nou, gezellig dan." Hij pakt zijn spullen op om weg te lopen.

"Wacht, ik heb iets voor je, denk ik."

Als versteend blijft hij in zijn pas staan en draait zich dan naar mij om. Ondertussen haal ik het boekje uit mijn tas en laat hem zien. "Deze is van jou, niet?"

"Waarom denk je dat?"

"Je handschrift, maar is hij van jou of niet?"

"Ja, die is van mij." Chris loopt iets dichter naar mij toe en wil het boekje uit mijn handen pakken, maar ik trek mijn arm iets naar achteren. "Hoe zekerder wil je weten dat die echt van mij is voordat je hem teruggeeft?" Er klinkt een lichte frustratie door in zijn stem. Hij wil hem in ieder geval graag hebben, dat geeft mij meer kans dat hij meegaat in mijn afspraak.

"Ik geef hem je wel terug, maar op één voorwaarde," begin ik te praten. "Ik wil dat jij mij nooit meer verkeerd bij mijn naam noemt-"

"Beloof ik, mag ik hem nu terug," onderbreekt hij mijn gepraat. "Ik heb meer te doen dan de hele tijd hier te blijven staan voor niks."

"Ik kan hem ook gewoon niet aan je teruggeven," antwoord ik. "Ik wil namelijk ook dat je mijn spullen niet meer beklad en-"

"Hoeveel voorwaarden wil je gaan stellen?" vraagt hij, mij weer onderbrekend. Ongeduldig begint hij een beetje heen en weer te bewegen. "Ik heb serieus nog meer te doen."

"Hoezo? Anders had je op dit moment toch ook gewoon in de les gezeten."

"Normale mensen werken in de les, in plaats van dat ze spelletjes spelen."

"Wij spelen alleen spelletjes als we ons werk al af hebben," antwoord ik verdedigend. "Anders zou de leraar het echt niet toestaan. Daarbij zijn spelletjes zeer goed om dingen te leren, vooral Jaelyn heeft er veel aan, die is niet zo goed in Nederlands, maar sinds we spelletjes gebruiken, niet alleen galgje, gaat het beter."

"Ah, ja. Doen jullie dat bij meer vakken?"

Ik haal mijn schouders op. "Soms, het ligt er een beetje aan. Wij gebruiken veel verschillende, leuke leertechnieken. Eigenlijk bedenken we om de zoveel tijd weer iets nieuws."

In stilte blijft Chris mij aankijken. Al weet ik zelf ook niet heel goed hoe dit gesprek nu verder moet gaan. Het valt een beetje dood.

"Weet jij trouwens waar de plek is waar je kan studeren?" vraagt hij, nadat we een hele hoop minuten in stilte tegenover elkaar hebben gestaan. Is hij zijn schrift vergeten?

"Ja, daar was ik half naar opweg," antwoord ik half naar waarheid. Ik was het ergens van plan om daar te gaan zitten, maar in de praktijk doe ik het eigenlijk nooit. Misschien is dit een goed moment om het werkelijk te doen. "Wil je de stilteplek of de gewone plek?"

"Dat maakt mij niet zoveel uit, doe maar de plek waar jij naar op weg was."

Naar welke plek zou ik gaan? In de stilteplek moet iedereen echt stil zijn, dus dan kan ik niet nog proberen iets meer te weten te komen over deze nieuwe jongen. Misschien is de andere plek dan wat handiger. "Ik ga naar de gewone studieruimte, dus je kan meelopen. Hier, trouwens." Ik overhandig hem het zwarte, marmeren boekje en begin voor hem uit te lopen.

"Je wil dus niet nog een hele lijst voorwaarden opsommen?"

Ik haal mijn schouders op. "Nee, maar ik heb misschien nog wel wat dingen voor als je deze belofte verbreekt."

"Heb je de inhoud gelezen?" vraagt hij snel, met een onplaatsbare emotie hoorbaar in zijn stem.

Ga ik bluffen? Ik heb het niet gelezen, op die paar enkele zinnen na. Al voelt het ergens wel goed om te weten dat hij zich sowieso aan verschillende beloften houdt. Daarbij weet ik niet eens of hij stopt met zo bot en irritant doen in de klas. Nu alleen is hij wel aardig. Het is raar. Alsof hij het zelf niet eens weet. Misschien doet hij dat ook wel niet. Zou dat kunnen?

"Misschien."

Met grote ogen draait Chris zich naar mij om. Losjes neemt hij mijn arm vast en zorgt dat ik stil blijf staan. Het wordt heet op de plek waar zijn hand zich om mijn arm heen klemt.

"Wat heb je gelezen," sist hij door zijn tanden heen. Met een onplaatsbare blik kijkt hij mij strak in de ogen aan.

Oh, shit. Ik wist niet dat hij zo'n iemand was. Hij lijkt nu wel even op van die jongens die je soms in cliché verhalen tegenkomt. Die zo stoer doen, maar eigenlijk van binnen gebroken zijn. Maar is dat Chris? De zinnen die ik heb gelezen zagen er nou ook niet zorgwekkend uit. Hij vindt zelf ook dat hij een koud hart heeft en er was iets over een oud huis. Zou het zo erg kunnen zijn als ik wel alles had gelezen? Ik weet ook wel dat je andermans dingen niet hoort te lezen, maar het maakt mij nu wel heel erg nieuwsgierig.

"Laat ook maar." Chris loopt met stevige passen van mij weg en ik neem niet eens de moeite om hem tegen te houden en mijn kleine, halve fout van net terug te draaien. Ik laat hem gewoon gaan, terwijl ik achterblijf met een kleine, warme, tintelende plek op mijn arm.