Winter in de zomer

Zomer

Zachtjes klop ik op de deur van Chris' kamer. Zijn tijdelijke kamer bij mij thuis. Al is hij hier niet eens zo heel erg veel te vinden. Meestal zitten we gewoon samen op mijn kamer. Vanmiddag wilde hij wel even alleen zijn, wat natuurlijk helemaal goed is, maar ik wil ook weten of het echt wel goed met hem gaat. Want hoewel hij steeds vrolijker en opener wordt, zit hij nog steeds in wat moeilijke situaties.

Wanneer er geen reactie komt vanaf de andere kant, open ik voorzichtig de deur. Waarschijnlijk is hij in slaap gevallen. Zacht loop ik de kamer binnen en zie Chris aan het bureau zitten. Hij schrijft wat in zijn schrift.

Net als ik mij weer wil omdraaien om hem niet te storen, lijkt hij mijn aanwezigheid op te merken. "Je mag best blijven," zegt hij. "Ik ben toch klaar."

Ik neem plaats op het bed, waar Chris eigenlijk nooit slaapt, en kijk naar hoe hij het schrift in de la neerlegt. "Misschien is het ook wel goed dat je hier bent gekomen, want ik wilde nog met je praten. Eigenlijk wilde ik dat morgenmiddag doen, maar nu werkt ook."

Hij komt naast mij op het bed zitten en leunt met zijn rug tegen de muur aan. "Waar wil je over praten?"

"Ik wilde je vertellen over mijn zus. Het hele verhaal, omdat ik jou belangrijk genoeg vind om het te weten."
Met een paar kussens maak ik alles comfortabel en ga dicht tegen Chris aanzitten. Hij slaat zijn armen om mij heen en ik speel wat met zijn vingers. "Dan zal ik naar je luisteren."

Chris schraapt zijn keel en legt zijn hoofd op die van mij. "Ooit toen ik werd geboren, was ik niet alleen. Ik heb een tweelingzus, Livia, die tien minuten ouder is. We groeiden samen op en voor de buitenwereld waren we precies hetzelfde. Aan de binnenkant, was Livia doodziek en ik hartstikke gezond. Iedereen wist dat er een moment zou komen dat Livia er niet meer zou zijn, maar niemand sprak er echt over. Het was net alsof het niet bestond.

Toen ze zelf doorkreeg hoe de wereld voor haar in elkaar zat, besloot ze van alles te genieten. Ze wilde alles beleven en heeft ook bijna alles gedaan. Soms tot grote ergernis van mijn ouders. Livia wilde niet haar tijd verdoen op school en is door het land gaan reizen. Mijn ouders waren haar meer dan een week kwijt. Al waren ze te bang om haar straf te geven. Niemand van de familie durfde echt iets tegen haar te doen. Wat dus betekende dat het voor mij voelde alsof ik alles verkeerd deed, want ik kreeg dat wel. Livia vond het oneerlijk en begon mij op sleeptouw mee te nemen in alles wat ze deed. Al werd ze tegelijkertijd ook steeds zieker, maar het ziekenhuis in wilde ze niet meer.

Ik heb elke seconde dat het slechter ging gezien, maar Livia wilde er niets van weten. Ze besloot het gewoon volledig te negeren. In diezelfde tijd, vooral omdat ik mij ontzettend machteloos voelde en mijn allerbeste vriendin van mij weg zag glijden, raakte ik in een ontzettend zwart gat.

Als liefdevolle zus, die alles van mij meteen doorhad, begon ze zich zelfs meer over mij te bekommeren dan over zichzelf. Ze stopte met haar rebelse daden om ervoor mij te zijn en ik had het gevoel dat ik al haar kostbare seconden afnam. Alsof ik haar tijd hier verkorte door alleen op mijn kamer te zitten.

Dat was niet wat ik wilde, maar het ging ineens zo slecht met Livia dat ze zelf ook niet meer uit bed kon. Mijn schuldgevoel werd zo groot dat ik elke seconde bij haar ben geweest. Zij heeft toen nog vaak gezegd dat ze weer terug zou krabbelen en mij de mooiheid van de zomer zou laten zien en de winter uit mijn hart zou laten verdwijnen. Al werd op een bepaald moment duidelijk dat dat niet meer zou gebeuren. Ze heeft mij dat schrift cadeau gedaan en gezegd dat ik erin moest schrijven. Voor mezelf."

Een warme traan rolt over zijn gezicht en zacht begint zijn lip te trillen. "En toen... terwijl ik met haar in bed lag, omdat ik al veel nachten bij haar doorbracht, stopte haar hart opeens met kloppen."

Hij laat een diepe zucht ontsnappen en probeert dan door zijn tranen verder te praten, al komt er geen geluid meer uit.

Ik draai mij verder naar hem toe en veeg met mijn duim over zijn wang. "Het was mooi, ook verdrietig, maar mooi. En ik heb geen idee wat je op zoiets als dit zegt, want alles wat in mijn hoofd komt, klinkt te stom en niet oprecht genoeg. Maar ik meen het, dit verhaal was mooi, ook al zit er een ontzettend verdrietige onderlaag in. Je hoeft niet meteen alle details te delen, het is oké. Dit verhaal heb je al verteld. Het is al veel."

Met mijn hand streel ik wat door zijn haren heen, terwijl Chris zijn hoofd in de holte van mijn nek verbergt. In de stilte van de ruimte huilt hij verder en blijf ik hem in mijn armen vasthouden.

"Daarbij is niets hiervan jouw schuld geweest," zeg ik zacht. "Je had nergens iets tegen kunnen doen. Ik weet ook zeker dat als Livia het nog eens over kon doen, ze weer voor jou gekozen had. En weet je waarom? Omdat jij dat ook altijd voor haar deed. Jij koos voor haar en zij koos voor jou."

"Dat is waar," brengt Chris schor uit. "Maar in die tijd voelde alles in de wereld als mijn schuld. Elk ding dat verkeerd ging."

"Dat lijkt me echt ontzettend moeilijk," zeg ik. "Al moet je nu vast ook kunnen zien, hoe het op dit moment met je gaat. De stappen die je vooruit zet. Om in de woorden van je zus te blijven, hoe de winter uit je hart verdwijnt."

"Maar zij heeft er niet meer bij kunnen helpen, ze had nog niet mogen gaan. Ze wilde nog te veel doen," snikt hij tegen mijn schouder aan. Ik wrijf wat over zijn rug, terwijl mijn andere hand nog steeds in zijn haren verweven zit.

"Dat ze niet meer naast je staat, betekent niet dat ze er niet meer is. Misschien heeft zij je op de één of andere manier wel de kracht gegeven om hulp te zoeken. En ja, het blijft ontzettend gemeen en dat is exact wat de wereld vaak is. Het is verschrikkelijk oneerlijk."

"Ja, dat is het." Chris grijpt mijn shirt vast en drukt zich nog meer tegen mij aan. "Oneerlijk en gemeen."

"Maar dat dit in jouw leven is gebeurd, betekent niet dat jij geen geluk meer mag ervaren of dromen mag maken om te volgen. Ik weet dat je jezelf dat nog steeds niet gunt."

"Maar zij zou het doen en ik..." Midden in zijn zin valt Chris stil en begint harder te huilen. Door zijn hevige verdriet, voel ik ook een paar tranen in mijn eigen ogen ontstaan.

"Dat jullie wat dezelfde plannen hadden en zij ze niet meer heeft kunnen meemaken, houdt niet tegen dat jij daar niet van mag genieten. Wat wil je graag nog eens doen?"

Ik voel zijn glimlach door de tranen heen tegen mijn huid drukken. "Nadat ik had gestuurd, heb ik altijd een grote reis willen maken. Gewoon een jaar of twee helemaal weg zijn en dan genieten van het leven en mooie plaatsen op de wereld."

"Dat klinkt echt ontzettend leuk," antwoord ik oprecht. "Misschien kunnen we samen zo'n reis gaan maken."
"Het is wel duur zoiets, vooral als we dan ook geen geld binnen krijgen en echt alleen reizen. Dus we zullen veel moeten gaan sparen."

Ik haal ons wat uit de diepe omhelzing en kijk Chris in zijn rood aangelopen ogen aan. "Als het echt iets is wat je wil doen, dan moet het vast niet moeilijk zijn om er geld voor opzij te zetten. Daarbij kunnen we het erover hebben als we plekken tegenkomen die we willen zien. Dat brengt nog meer motivatie."

Een oprechte glimlach verschijnt op Chris' gezicht. "Zou jij dat echt met mij willen doen?"

"Natuurlijk," antwoord ik. "Het klinkt als een heel mooi plan. Al zou het nog leuker zijn met een huisdier erbij."

"Dat moet tegen die tijd vast wel goedkomen. Ik denk dat we het beste kunnen beginnen met spaardoelen zetten."
Ik laat mijn voorhoofd zachtjes tegen die van Chris aanleunen. Het is zo fijn om hem elke dag zo dichtbij te hebben. Ik zou na dit halfjaar al echt niet meer weten hoe het zonder hem zou zijn. Met mijn handen leunend op zijn armen en zijn handen losjes op mijn onderrug, kijk ik hem aan. "Dat lijkt me een goed plan."

"Dus we gaan dit echt doen?"

"Ja, we gaan dit samen doen."