Unexpected Love (On going)

Chapter 12- 10 Million

WARNING !!!!!!!

THIS CHAPTER/STORY CONTAIN BAD WORDS SO PLEASE IF YOU CAN'T READ IT OR DON'T WANT TO READ JUST STOP READING AND DON'T LEAVE ANY HATEFUL COMMENTS OR DON'T REPORT IT..

THANKS FOR UNDERSTANDING.. <3

TAGALOG-ENGLISH-KOREAN-(OTHER) LANGUAGE.

PS: I'M USING GOOGLE TRANSLATION SO I DON'T KNOW IF ITS REALLY ACCURATE BUT IT HAS TRANSLATION.

THANKS! HAPPY READING!

"What do you want?" The nine year old girl, Sophia Asked.

"Aba't matapang ka magsalita, ha?" Sabi nang lalaking dumukot sa kaniya.

"S-sorry but I'm not used to speaking tagalog. I-i prefer hangul and english. I'm having a hard time understanding you."

Kunwaring matapang sabi ng batang si Sophia sa mga dumukot sa kaniya.

Sa katunayan ay kanina pa ito humahagulgol sa kaba at takot simula nang mapagtanto niyang dinukot siya ng armadong mga lalaki.

"Manahimik ka na nga kung wala kang sasabihing matino." Pikon na sagot ng matangkad at mabalbon na lalaking nagtakip ng ilong niya kanina habang nagliligo sa ulan.

Si Sophia naman ay natinag sa sigaw ng lalaki. Muli niyang tinignan ang lugar na nagpapakilabot sa kaniya nang magising siya.

It's a dark place with a wide area. This place is so scary for her. It's still raining and Sophia is getting wet in the rain because she was sitting on the floor without a roof.

"Can you please take me back to my parents? I'm sure they are so worried about me. Please?" Her tears dripping in her cheeks.

Sophia can't do anything but to cry again.

"Ano ka timang? Hindi kami siraulo para ibalik ka doon sa mayaman mong magulang. Ang hirap mo kayang dukutin at talagang pinag-aralan pa namin ang galaw mo. Mabuti nga at naisipan mong lumabas. Salamat sa ulan at napalabas ka rin."  Tumawa ang tatlong lalaki na para bang nakabingwit ng isang pambihirang isda. 

Sa bilis at sa pagtatagalog ng mga lalaki ay hindi gaano naintindihan iyon ni Sophia.

"A-ano po bang gusto niyo? Please po. I need to go home. I'm scared here. I don't want to die." Hindi na naman napigilan ni Sophia ang humagulgol sa takot.

Binabalot na siya ng takot pati na rin ng ginaw. Kung sa tutuusin kaya pa niyang tiisin dahil mas malamig pa ang kalamidad sa korea kaysa sa pilipinas ngunit malakas ang hangin, umuulan at kanina pa siya basang basa. Nagkikiskisan na ang mga ngipin niya sa lamig.

Ni-hindi niya mapunasan ang mukha dahil nakatali ang mga kamay niya sa kaniyang likod.

"You will not die here basta your daddy will give us money."

Money? Sa isip ni Sophia.

Money? Yaya said that my parents are working hard for us to live a good life. I know money isn't that thing you can saw at the road. Yaya always reminding me that whenever I want daddy to buy me an expensive toys.

"Money? How much?"

"Nako. Huwag ka na magtanong dahil nakakabobo ka kausap. Basta malaking pera ang gusto kong makuha at saka maghintay ka lang dahil may isa pang batang darating mamaya para may kasama ka. Sigurado akong kilala mo siya."