Our Secret Base (KathNiel) Complete

Chapter 10 : Space (Flashback)

"Steph! May pasalubong a-ko..."

Natigilan ako sa sinabi ko at nabitawan ko pala ang binitbit ko.

Oh no!

Nagwawala si Stephen. Sinisira niya ang mga bedsheets, gamit at ang malaking stuff toy na nanalo namin sa Timezone.

Lumapit ako sa kanya at yinakap ko ito. Tumutulo na naman ang luha ko every time he does things recklessly. He was supposed to be cured! Im his remedy for all these things! Bakit lumalala ang kalagayan niya?!

Sinampal niya ako at napanganga ako.
"Shit ka! Ahhhhhhh! Bakit mo kong iniwan! Ano ba nagawa kong mali! Alis ka! Ayaw ko makita ang mukha mo! Ayaw! Ayaw! Ayaw!"

Nasaktan ako sa sinabi niya. Grabe ang sakit na pinaghusgahan niya ako na iniwan ko man siya. Naramdaman kong kumirot yung pisngi ko.

"Steph-"

"Alis na o papatayin kita!" Tinuturo naman niya ako.

Lalo ako nasasaktan. Ang sakit. Sobrang sakit. Bakit ba ka nag kaganito Steph?

Umalis ako sa kwarto at doon sa labas ako humagulhol at umiiyak ng malakas. Ayoko na! Gusto ko nang itapos to!

"Penelope?"

I lift my head and saw his brother.

"Kuya-"

"Pen, nagwawala na naman ba siya?" Kunot ang noo niyang sabi.

Hindi ko magawang sumagot kaya tumango lang ako. Nanginginig ako sa takot at sakit. Pumasok sa loob si kuya habang ginawa niya ang kanyang dapat gawin.

Miracle saver talaga si Kuya Stanley. Habang ako wala lang kasi lalo na naman lumala ang sakit niya.

Lumabas na si Kuya at pinagpawisan.

"Okay na. I sedated him twice. Mas lumala lang ngayon. Ano ba talaga ang nanyari?"

Ikinukwento ko sa kanya tungkol sa pag uusap ni doc, sa pagkakita na may nakaitim na tao, at nang makita ko siya. Habang ikinukwento ko ito, patuloy pagtagos ang luha ko.

Yinakap ako Kuya habang minamasan ako sa likod.

"Hush Pen. You were strong. Strong enough that you've helped my brother. You are incredible in your own way. You've been with him since he was diagnosed with shizophrenia a year and a half ago. And I'm glad for that. But if you ever think na gusto mong pabayaan yung tao yun kahit alam mo na yung ano, pababayaan kita. But if I saw Steph crying and hurting because of you, don't ever think na magkakilala tayo." Seryoso niyang sabi.

I bit my lip. Mahal ko yung tao pero paano ba naman na ang nararamdaman mo nalang sa kanya ay mga masakit? I doubt any strong person would do that. I just have to have some space.

"Kuya, pwede request?" Sabi ko nang papalabas kami sa bahay at pupunta sa bahay namin.

"Sure. What is it?"

Kinabahan ko itong magsalita.

"I-I wanted to... have space lang muna."

Natigilan sa paglalakad si kuya at tumingin sa akin. Natigilan din ako

"Okay. I'll tell him." He gave me a small smile.

Inihatid ako ni Kuya. I invited him inside kasi may niluluto ako ng mango cream pie. Magkwentuhan naman kami at biglang pinahid ni kuya sa tapat ng bibig ko.

"Ang dumi mong kumain parang bata!" Natatawang niyang sabi.

Nagpout ako at kiniliti ko ito sa tagiliran. Kiniliti naman nya ako pabalik. Tawa kami ng tawa. Parang nalilimutan ko muna ang stress at worries. I hope I could withstand this thing and trust with the power of love. Corny but it will work in some way.

May nagflash naman sa camera sa amin. Lumingon kami at laking gulat na nandyan yung mysteryosong tao na nakaitim na may hawak sa camera sa bintana sa kusina.

Sinigawan at hinabulan to ito ni kuya pero nabigla siyang nawala sa mga punong kahoy.

***

Sorry guys, tagal kong ud to pero pramis gaganda tong story na to. Nagbabasa ako ng my writing tips para gaganda ang story to pero syempre ayokong magbago ang style ko sa pagsusulat. Yung takbo lang mismo. :)

Leave a vote and comment! Patuloy po nyo tong pag suporta sa story na to haaa :D