Our Secret Base (KathNiel) Complete

Chapter 13 : Heated Argument

"So ate! Ayun, tumanggi ako. Ayoko nang umaasa ang tao. Hindi ko man ginusto ang paging direct. So wala akong choice!"

Iniinum ko ang whiskey. Binabawal ko naman muna si Karen dahil mga 17 lang siya so orange juice lang sa kanya.

"Hmmm." Tumingin naman ako sa baso ko. Mukhang napanasin ni Karen na nawala naman ang atensyon ko sa kanya.

"Ate may problema ka ba?" Pag alala niyang tanong.

Ngumiti naman ako sa kanya.

"Naku! Wala naman Karen! Napagod lang ako." Ngumiti ako ng mapilit. Hindi ko maiwisan isipan ang lagay ni Steph ngayon.

"Ate," Hinawakan naman niya ako sa kamay."Alam ko may problema ka. Nandito naman ako para sayo."

Ngumiti ako sa kanya.

"No Karen. I'm fine really. I'll just sleep."

"Sigurado ka ba Ate? Nandito naman ako. I'm in all ears."

Tumingin naman ako sa kanya. It was unfair of her na halos lahat alam namin ang mga secreto. Ikinukwento naman niya ang nangyayari sa buhay niya at ako pa man kailangan ko itago lang ang tungkol sa kalagayan ni Steph at gaano ko nag alala para sa kanya. Kailangan din naman ako may kausap. I need to vent out these feelings.

Habang ikinukwento ko sa kanya, lumuluha nanaman ako. Sa simula haggang pagtatapos ng pagkwento ko, hindi pa rin natatapos ang mga luha na gustong lumalabas. I appreciated Karen dahil nakikinig lang siya at kinokomfort niya ako. I don't actually need advices , just a person who wants to listen all my drabbles.

Uminom naman ako ng alak. I peered at the bar at those around. Tch.

Nandyan nga siya. Bakit sa lahat ng bar nandito pa siya.

Nandyan sa isang sulok, naglalasing tulad ko. Don't know why, don't care.

Umiinom naman ako. Naka sampung shots na ako. Ramdam ko nang paghihilo.

Inilabas ko ang card ko at ipinakita sa bartender.

"Naku po mam. Hindi kami tumaggap ng credit card."

Nagmura naman ako.

"Just take it and deal with it!" Mariin kong sagot. Agad namang tinanggap ang bartender at umalis.

Minamasa ko ang ulo ko nang may tumabi.

"Ate-"

Hindi ko man siya tinapos at napatayo ako.

"Ate! Ganito nalang ba tayo?! Talagang iniiwasan mo ba ako?"

Hinarapan ko siya at nakaakimbo ang dalawang braso ko nang tiningnan ko ito nang masama at nakasalubong ang kilay ko.

"Oo! Ganun na nga Karen!" Sumigaw ako. Wala akong pakialam kung may tao man dito o nasa bar man kami.

"Hindi kita papatawarin ang ginagawa mo kay Stephen! Isa pa pinagkakatiwalaan kita! Tinuturian kitang kapatid!"

Tinuro ko ang sarili ko.

"Ganito mo ba ang ganti mo sa akin?! Na manakit ng tao? Na pinalala mo ang sitwasyon? At higit sa lahat nawala ang lahat ng sa akin nang dahil sayo?! Hayop kang babae ka!"

"Ate" Lumuluha siya at nagmakaawa.
"Hindi ko man ginusto yon! Ipinapaala naman kita na hindi kayo magtatagal at pagdating ng panahon ikaw ang masasaktan! Walang forever! Mawawala man siya sa buhay mo. Kaya tinutulungan kita na makita mo yon. Nabulag ka masyado!"

"Hindi mo ginusto? Bakit lumala ang kondisyon niya! Simula naikwento kita tungkol don hindi ever since nalaman mo na may sakit siya, ginusto mo na lumayo ang loob niya sa akin! Kaya lagi siyang bumabaliw everytime he sees me! Ikaw yung tao nakaitim! At sabi mo tinutulungan mo ako? Bullshit!"

Tumahimik naman siya. I cackled in disgust.

"Bakit tumahimik ka dyan? Totoo ba sinabi ko? Noon na ko ito nalaman. Ikaw ang pinakauna sa mga tao na ayaw kong makita simula nang bumalik ako dito. You disgust me."

"So disgusting pala ang pagmamahal ko sayo ate?" Bulong niya.

"No." Medyo lumambot ang facial expressions ko pero nandoon parin ang galit.

"Love is not disgusting. It's what you showed them to me that is. You don't need to kill a person so that you could replace that person.

Lumabas naman yung bartender. Halatang gulat ito nang biglang kong kinuha agad ang card at umalis don.

***

Very late update again uhuhuhuhuhu