Bits of Chemistry | ✓

Kabanata 49

Kabanata 49

I drove to the location that Etienne sent me. Mabuti na lang na sinend n'ya kaagad ito bago ko man ibaba ang tawag. I don't want to make empty promises but I will come back for him. Aayusin ko lang ang gusot ng mga Reverio.

Kabado pa ako nang makita ang matayog na building sa harap ko. It was relatively small compared to the mansion but I don't think that Dayanara would even care about it.

The gloomy surrounding of the building enervated my being. Wala na talagang pag-asa na maayos pa ang pamilya namin. It has to end already or else it would only plummet to our family's doomsday. Ayoko naman na hanggang sa paglaki ay problema pa rin ito ni Leven. It would really help if this ends with us. Hindi ko hahayaan na lumaki si Leven na dala-dala ang problema na binigay ni Alfos.

The mansion was eerie and quiet, ang tanging maririnig mo lamang dito ay ang bulong ng malamig na hangin. It is as if whispering that I should go back. Kailangan ko na ipihit ang aking mga paa pabalik sa aking sasakyan. The walk towards the entrance made me more determined though. Nag-mistulang ghost town ang pakiramdam sa loob ng building.

I couldn't renege now. Nandito na ako sa harap ng pintuan nila. Isang katok ko lang ay malalaman ko na ang katotohanan mula sa kanila at kung bakit hanggang ngayon ay ang gulo pa rin ni Alfos; hindi n'ya kayang ayusin ang sarili n'yang gusot. I would finally end their reigning terror in my life.

Ang hirap din kasi kapag may namumuong galit sa dibdib mo. Hindi ka mabubuhay nang payapa kapag nagpakain ka rito. It's indeed easier to forgive than let anyone terrorized you with their wrong doings. Pero kahit mas madaling magpatawad, dapat lang na handa na tayo kung sakaling dadating ang panahon na mapapatawad na natin ang mga taong may ginawang masama sa atin. You really can't force forgiveness because it will only hurt you more than heal you.

May narinig akong pagbagsak ng isang babasagin sa sahig. I covered my ears and yelped in surprise. Napalingon ako sa direksyon kung saan galing 'yon. I ran towards the door to check if Dayanara was there. Hindi na ako nagulat nang makitang nandoon nga sila.

I saw Dayanara badly bruised while Mareena was crying in the corner. Isang basag na vase ang nasa gitna nila, Dayanara's eyes were bloodshot as she kept throwing different things on the floor. Hinahayaan n'ya lang na tumili si Mareena nang tumili. It pained me to see them both in this state because of Alfos. Hindi rin nakatulong na wala siya rito upang makita ang resulta ng kagagawan n'ya.

"Ano p-pa ba ang kulang sa akin?! Lahat naman ay binigay ko! Lahat naman ay sinunod ko! May sakit na nga siya ay nagawa n'ya pang maghanap ng iba!" nagdudusang litanya ni Dayanara habang patuloy na humahagulgol.

I hate her.

The world is a witness to how the hatred in my body overflows for this woman. Sinira n'ya ang pamilya na mayroon sana ako. My beloved mother suffered because of her. I lost my sister because of her. Pero hindi ko alam bakit sumabay ang tulo ng aking mga luha nang makitang sugatan siya.

She clearly needed help. Yet no one can help her if she doesn't want to. Siya lang din ang makakatulong sa sarili at kung hindi siya hihingi sa iba - mahihirapan din kaming tulungan siya.

"Dayanara," I tried to calm her down by talking passively. "Ibaba mo 'yang hawak mo. Let's talk, okay?"

"N-nasaan si Alfos?" She was trembling. Hawak-hawak n'ya ang piraso ng vase na nabasag kanina.

Pinanawan ng kulay ang mukha ko. I took a deep breath before answering. "Wala siya rito ngayon, Dayanara. Please drop the piece of vase, nasusugatan ka na. . ."

Patuloy ang pulang likido sa pagkawala mula sa kan'yang kamay. I wanted to go near her but I was also cautious. Hindi dahil baka masaktan n'ya ako kundi dahil baka saktan n'ya
ang sarili n'ya. Dayanara kept crying and crying until she slowly succumbed to her emotions. Unti-unti siyang napaupo.