Promises are Meant to be Broken

Chapter 11

"I fall in love with you... Mahal kita, Alana Brielle..."

I notice the metallic taste in my mouth when I bit my lower lip hardly. I was just standing here while his words were continuously playing inside of my mind. I should be happy. My heart should be happy about on what he says.

Pero hindi ko kayang magsaya kung may masisira akong isa pang pangako. I love my father. Masyadong mabait si Papa para baliin ko ang pangako niya. And I don't want him to get angry with me. Mas lalo akong mahihirapan.

"Please... Alana..." his voice breaks.

I vehemently shake my head. Huminga ako nang sobrang lalim bago sinubukang ihakbang ulit ang aking paa papalayo sa kaniya. This might not be the best decision... but at least, I didn't break my father's promise.

Maybe, this is the most selfish decision I've ever made.

Habang papalayo ako sa kaniya, nagsimula nang pumatak ang ulan. At nang makasakay ako sa aking sasakyan, nakita ko pa kung paano ako tanawin ni Ace habang papalakas nang papalakas ang pagbuhos nang ulan sa playground.

"I'm so sorry..." umiiyak kong sabi bago umalis.

Things are not that simple to driven off. When I get back to my unit, I fell down through the floor and break down. I cry so hard and let out the hardest decision I made earlier.

Sobrang sakit pala talaga. Akala ko... maaayos na namin kanina iyong gulo, hindi parin pala. Mas lumala, e. I just wanted to protect my father's promise.

Kahit mahirap. Kakayanin ko dapat.

"I hate you, Alana Brielle de Guzman! I hate you so much!"

Humagulhol lang ako sa pag-iyak hanggang sa wala na akong mailuha.

***

"Hindi ka pa naman mamamatay. Love sickness lang 'yan," Ivan explained while checking my heartbeat.

Hindi ko namalayang nakatulog pala ako kanina sa sahig at nagising na lang ako nang kumakatok na siya sa unit ko. He's super oa. Nakita niya lang na pugto iyong mata ko, dadalhin na raw ako sa hospital.

"Oa mo," pagpaparinig ko sa kaniya. "Umalis ka na nga. Wala ka bang duty, ha?" Pilit ko siyang itinataboy sa akin.

He ruffled my hair. "Ako na nga itong nag-aalala, pinatatabuyan mo pa ako. Ang sama mo talagang kamag-anak, Brielle." He even pouted.

"You're welcome," iniwan ko siya roon sa sala para kumuha ng tubig. "What are you doing here, by the way? Bibisitahin mo ba talaga ako o may pasyente ka rito?"

He looks away. "Bibisitahin talaga kita. Na-imagine ko kasi kanina na umiiyak ka kaya pumunta kaagad ako. The best imaginatorist kaya itong pinsan mo," kumindat pa siya sa akin.

I rolled my eyes. "Whatever. Ang nonsense mong kausap. Doctor ka niyan?"

"Hoy! Ang sama mo sa akin, Brielle!" He was now sulking while grabbing all of his things when he gets up. "Isusumbong kita kay Tito Haven. Inaaway mo ako,"

I chuckle. "Para kang bata. Sorry na po," I grinned and fake a smile.

Padabog siyang naglakad papuntang pinto. Inirapan pa niya muna ako bago niya iyon binuksan. Natatawa naman akong sumunod sa kaniya hanggang sa makalabas kaming dalawa.

"Sometimes..." we both stop in front of the elevator when he spoke. "We just need to follow what's within our heart, Brielle. It's okay to lose, or to break rules. Ang mahalaga," he put his hand above my head and smile at me. "Naging masaya ka sa desisyon mo."

Nakatulala lang ako sa harapan ng elevator kahit nakaalis na si Ivan. Mas lalo lang akong naguluhan sa sinabi niya. I don't want to ruined things if I follow what's within my heart. I might be selfish, but I don't want to hurt my father's feelings if I break our promise.