A Hundred Days With You

T W E N T Y - O N E

A/N: This chapter is dedicated to that one person who always waits for my updates! Shout out sa yo! You're the reason why I still update my chaps kasi alam kong may naghihintay sa story ko kahit isa lang! I hope we could interact kasi gusto talaga kitang makilala!

Alam mo na kung sino ka! Enjoy reading!  ^_^♡

☆•☆▪☆•☆

"WHERE THE HELL have you been, huh?" Nakapamewang na tanong ko kay Venice nang makita ko siyang natutulog dito sa kwarto kinabukasan.

I just woke up and saw her sleeping soundly and peacefully like she didn't just left me there in the store yesterday! Inaantok pa nga ako at wala pa talaga akong balak na bumangon kaso nakita ko siya kaya nawala ang antok ko at nag-init lang ang ulo ko sa kanya!

She just looked at me like she's really annoyed with me when I should be the one who has the right to be annoyed! Mukha pa siyang walang pakialam and now she's really getting into my nerves!

"Alam mo ba kung anong nangyari nung umalis ka? We had to return some of the items you picked kasi wala ka namang iniwang pera sa amin at basta ka na umalis!"

"Ano ba 'yan, ang aga-aga. Hayaan mo nga muna ako matulog! Kita mo nang puyat ako!" Tinakpan niya pa ng unan ang mukha niya kaya nagpamewang ako sa inis.

"It's your fault. What time ka nakauwi kagabi, huh?"

"Pwede ba, para kang nanay! Bakit mo ba ako pinagsasabihan? Nakakainis ka."

"Oh? Now you know what I feel whenever you scold me."

"Whatever." Isinubsob niya lang uli ang mukha sa unan kaya napairap na lang ako. Narinig ko namang bumukas ang pinto ng kwarto at sumilip si Nana---Mrs. Bernardo.

"Venice, Laning, mga anak, bumaba na kayo. Mag-almusal na kayo." Tumingin siya sa akin at kay Venice. I averted my gaze from her.

"Sige po. Bababa na po kami, Nanay." Itinaas ni Venice ang kamay niya habang nakadapa sa higaan. Isinara naman ulit ni Mrs. Bernardo ang pinto kaya napatingin ako kay Venice dahil sa sinabi niya kanina.

"Why would you call her Nanay? She's not even your mother." I raised my brow. Iniangat niya ang ulo at itinaas din ang kilay sa akin.

"Baket? Bawal ko bang tawaging Nanay si Nanay?" She squinted her eye at me and at that moment, I already knew she thought something ridiculous. "Or... don't tell me, you're jealous because she called me 'anak'? Dapat ba ikaw lang? Ikaw Eris ha, nagbago ka na pala-----"

"You can literally read my mind right now and you know how disgusted I am to your words." I, once again rolled my eyes at her before storming out of the room because talking to her and seeing her face makes me so sick.

"And for the nth time, don't call me Eris!" pahabol ko pa.

"Oy badtrip ka na agad niyan?" Humabol naman siya sa akin at umakbay. Agad naman akong umiwas sa kanya.

"Don't talk to me. Nakakainis ka." Sinamaan ko ng tingin ang daanan na para bang ito ang may kasalanan sa akin.

"Ay weh? Patingin nga ng mukhang inis?"

Muntikan ko na siyang maitulak sa hagdan pero napigilan ko kaagad ang sarili ko. It's nonsense talking to people with mental disorders like her. At ayoko ding dumihan ang kamay ko kapag tinulak ko siya sa hagdan.

"Oy ang sama talaga ng naiisip mo sa akin. Baka mamaya bigla mo na lang ako isubsob habang naglalakad ha."

Of course, nabasa na naman niya ang naiisip ko.

"Mangyayari talaga yun dahil sa kakulitan mo."

The table is set when we arrived at the sala. Wala naman kasi silang dining area kaya sa sala lang kumakain. The food is already served, with that reddish small shrimps again. I just ignored it and took a little amount of rice and hotdog.