A Hundred Days With You

F O U R

AND since it's Saturday, walang pasok. Pero meron akong assignment sa Math. At dahil hindi ko kakampi ang Math, nahirapan ako sa pagsasagot. At pinakanahihirapan talaga ako sa Algebra! Lalo na yang mga x and y na yan! Bakit kailangan pang hanapin si x eh nakaraan na nga siya! Ang dapat sa x ay itinatapon sa malayong ibayo ng mundo! Lalo na yung mga cheater na yan!

Uhm, that is actually a different issue right?

I spent half of my day answering my assignment. Kahit nahihirapan ako, hindi naman ako pwedeng tumigil dahil ayokong bumagsak. I wouldn't like a bunch of scolds for breakfast and a package of homestay for a month.

Sa kwarto na lang din ako nag-almusal at tanghalian. Magandang excuse din itong assignment ko para hindi ako makausap ni Mom ngayong araw dahil nandito lang siya kanina. Pero umalis din naman siya kaagad. It feels like I'm the only one living here because they often stay in the office to work overnight.

At dahil wala si Mom, may kalayaan akong lumabas! Kailangan ko rin namang mag-exercise paminsan-minsan. The sun is nearly going down and the weather is just right for a good walk.

Ipinalsak ko sa tenga ko ang earphones at nagsimulang tumakbo.

Pagkalabas ko ng village ay napatingin ako sa kanan ko. Mayroong nagtitinda ng mga street foods. Eeww.

I continued jogging. Nang makalapit ako ay napasingkit ang mata ko nang may makita akong pamilyar na babae. Is that the ugly girl?

Kasama siya ng babae na nagtitinda. Naghahalo siya ng kung ano nang mapatingin siya sa 'kin. Her eyes widened and immediately averted her gaze from me.

So she's a working student. Well, dapat lang na magtrabaho siya because they're poor. I pity them. Pass na lang muna siya ngayon. Hindi ko muna siya papansinin.

Nagpatuloy na lang ako sa pagtakbo hanggang sa mapagod ako. Umupo muna ako sa bench sa park at uminom ng tubig. Pagkatapos ay bumalik din agad ako sa bahay.

Wala masyadong nangyari that Saturday. As usual, mag-isa lang ako sa bahay kasama ang mga yaya. I'm not even close to them because, why would I waste my effort in befriending them? I won't benefit from it, and they are not the type of people I would like to get close with. And also, my mom would literally go hysterical.

I watched some horror movies bago matulog. I'm not a fan of love stories. I don't even believe in love. Paano mo nasabi na mahal mo na yung taong yun? Dahil ba gusto mong lagi siyang makita? Dahil kinakabahan ka kapag nandyan siya?

I don't even know if my parents loved each other. Well, maybe they did. But they didn't show one for me.

SUNDAY came. And because Sunday is hang out day, naghanda agad ako para makaalis na. I wore the dress I ordered with my gold 3 inches stilettos. I grabbed my phone and put it inside my black purse. Then I'm ready to go!

Bumaba ako ng kwarto ko at papalabas na sana nang makita ko si Mom na nasa veranda while sipping on her tea. Agad siyang napatingin sa 'kin at tumaas ang kilay sa outfit ko. It's a miracle! Bakit nandito siya ngayon?

Tumayo siya at naglakad papalapit sa 'kin. At dahil nagmamadali na ako, nagpaalam lang ako saglit at dederetso na sana sa pinto nang magsalita siya.

"Where are you going?"

Lumingon ako sa kanya. "I'm going to the mall with my friends-----"

"Oh. You're going with your friends," she sarcastically said. "Your bad influence friends."

"Mom stop it," walang emosyon kong sabi. Maybe she's still mad for what happened yesterday. "I'm leaving."

Agad akong naglakad palabas ng bahay para wala na siyang masabi pa. I drove my car to the Elistelia Mall. Pagkarating sa parking lot ay iniwan ko doon ang kotse at pumasok sa mall.