Δηλητήριο, Σκοτάδι & Σφαίρες.

18

《I was lookin' for a way out,
now I can't escape.》

 

   Μια ολόκληρη ζωή αισθανόμουν εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια μου τη φυλακή. Μια φυλακή που εις γνώση μου είχα χτίσει γύρω μου, κι επέλεγα να μένω μέσα της παρ'όλο που η πόρτα ήταν πάντοτε ανοιχτή. Κάθε φορά που έφθανα στην έξοδο της απελευθέρωσης μια αόρατη δύναμη με τραβούσε πίσω και βυθιζόμουν ξανά στις γωνίες του κελιού μου.
  Κάποια βράδια, αν με έβγαζε ο δρόμος κι ο χρόνος, επισκεπτόμουν τα κρατητήρια. Έκανα βόλτες στους βουβούς διαδρόμους κι έριχνα κλεφτές ματιές πίσω από τα κάγκελα.
Αναρωτιόμουν τι αμαρτίες είχαν κάνει όσοι έβλεπα, ποιά λάθη πληρώνουν; Βασανίζονται κι εκείνοι όπως εγώ; Είναι λιγότερο ή περισσότερο ένοχοι από εμένα;

  Κάποιες φορές έκανα στάση στα άδεια κελιά και έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να σκεφτεί πως θα ένιωθα μέσα σε αυτά. Μου άξιζε μια θέση εκεί, το γνώριζα. Γι'αυτό και όταν η αστυνομία με συνόδευσε επιτέλους σε ένα από αυτά, δεν παρουσίασα καμία αντίσταση ούτε έφερα αντίρρηση.
  Όταν με πήραν από το ξενοδοχείο, πρώτα φρόντισαν το πληγωμένο από σφαίρα πόδι μου που ευτυχώς δεν ήταν κάτι σημαντικό, κι έπειτα μου φόρεσαν χειροπέδες και με οδήγησαν στο τμήμα. Έμεινα σε αυτό μια ολόκληρη ημέρα, ώσπου εκείνο το πρωί με συνόδευσαν ως το ανακριτήριο, όπου θα έδινα κατάθεση.

  Εκεί απάντησα σε κάθε ερώτηση με άπλυτη ειλικρινά. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ομολόγησα για τον θάνατο του πρώην συντρόφου της μητέρας μου περιγράφοντας λεπτομερώς όσα θυμάμαι μεχρι και τον θάνατο της, μίλησα για την ζωή μου έκτοτε, την υπόθεση του Poison κι όσα έκανα ως μέλος των 127, την απόφαση μου να πυροβολήσω στο κεφάλι τον Noyah με την θέληση μου, και τις καταστροφικές συμπεριφορές μου κάθε φορά που έχανα τον έλεγχο των πράξεων μου.

  Καθ'όλη τη διάρκεια με άκουγα και βεβαιωνόμουν : δεν είχε μείνει στάλα λογικής στο μυαλό μου, ήμουν επικίνδυνη για τους γύρω μου αλλά κι εμένα. Δεν χρειάστηκε να μου πει κανείς πως δεν είχα σώας τας φρένας, αυτό το ήξερα χρόνια ολόκληρα και πορευόμουν ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα ξεπερνούσα όσα με βασάνιζαν, πως θα γιατρευόμουν μαγικά.
  Για λίγο καιρό πίστευα πως άρχιζα να συνέρχομαι, σε αυτό βοήθησε καθοριστικά ο Mark. Μέχρι που ένα πρωί ο Telai μας φώναξε στο γραφείο του, μας ανέθεσε μια υπόθεση που από την πρώτη στιγμή ένιωθα να πηγαίνει λάθος. Κι εκ τότε, το χάος.