Δηλητήριο, Σκοτάδι & Σφαίρες.

6

   《Took a step into space
where we won't be held.
Raging into the night
out this empty shell.
Adrenaline racing and I can't help think I made a mistake.》

  Είχε περάσει μισός μήνας από τότε που μπήκαμε στους 127 μα η υπόθεση δεν προχωρούσε, κι αν το έκανε θα ήταν με ρυθμούς κουτσής χελώνας σε ανηφορικό χωματόδρομο.
Είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και ήταν ακόμα η αρχή. Ο Telai μας είχε εξ'αρχής προειδοποιήσει πως θα πάρει χρόνο, μα ήμουν ένα ανυπόμονο πλάσμα στα όρια της τρέλας!

  Κάποιο βράδυ, ο Mark κι εγώ καθόμασταν κάτω σε ένα πεζοδρόμιο, ενώ ο Deven έπινε το ενεργειακό ποτό του ακουμπησμένος σε έναν τοίχο.
Ο Noyah και τα υπόλοιπα μέλη πιθανόν να σκότωναν ανθρώπους ή να τους κλέβαν μέσα στο κτίριο το οποίο βρισκόταν πίσω μας, όσο εμείς κρατούσαμε τσίλιες απ'έξω. 
  Ο καιρός ήταν τόσο άσχημος, το κρύο τόσο ανυπόφορο που το παλτό του φίλο μου είχε μαζέψει σταγόνες υγρασίας πάνω, η ανάσα του Deven έβγαινε σε συννεφάκια κάθε φορά που κατέβαζε μια γουλιά από το ρόφημα που υποτίθεται θα τον κρατούσε ξύπνιο όλο το βράδυ, κι εγώ δεν άντεχα καν να κουνηθώ.

  Με την περιφερειακή μου όραση  εντόπισα μια ασπρόμαυρη γάτα να περνά τον δρόμο, το γκρι γατάκι της να ακολουθεί από πίσω. Εκείνο έπαιζε με την ουρά της, την πείραζε, έτρεχε από εδώ κι εκεί μες την περιπέτεια, κι εγώ χαμογελούσα ασυναίσθητα στο θέαμα.
  Σύντομα, μια τρίτη γάτα πλησίασε.
 
  Αφιέρωσα τον χρόνο και τη προσοχή μου στο να παρατηρώ τα τρία ζωάκια αντί για τους άδειους δρόμους. Και πάνω που είχα αρχίσει να ξεχνιέμαι, το χαμόγελο μου έσβησε σε μια στιγμή.
  Ο τρίτος γάτος της παρέας ξαφνικά επιτέθηκε στο μικρό, τυλίγοντας τα σαγόνια του γύρω από τον λαιμό του. Εκείνο είχε πέσει στο έδαφος, είχε ακινητοποιηθεί, φώναζε για βοήθεια. Η μητέρα του ωστόσο προτίμησε να μείνει μακριά.

  Η απάθεια της και το απεγνωσμένο κλάμα τους μικρού γατιού, με έκαναν να σηκωθώ και να αρπάξω μια πέτρα ώστε να την πετάξω προς τα εκεί. Λίγο πριν σηκώσω το χέρι, το κρύο άγγιγμα του Deven με σταμάτησε.
《Άφησε τα.》είπε κοφτά και πέταξε το τενεκεδάκι μπροστά του. Έπειτα το πάτησε με δύναμη για να το ισοπεδώσει.

《Θα σκοτώσει το μωρό της! Γιατί δεν κάνει τίποτα;》πανικοβλήθηκα.

《Μητέρα φύση. Το μεγάλο τρώει το μικρό. Εάν θέλει κι αυτή να επιζήσει, πρέπει να μείνει εκτός. Είναι αδύναμη μπροστά του, γιατί να προσπαθήσει ετσι κι αλλιώς;》εξήγησε ο νεαρός δίπλα μου.
《Μένει έγκυος τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο και κάνει το λιγότερο δύο μικρά. Το να χάσει ένα, δεν την απασχολεί!》πρόσθεσε, ενώ παράλληλα έβγαλε ένα πακέτο τσίχλες, έριξε μια στο στόμα του κι άρχισε να μασά ατάραχα.