Δηλητήριο, Σκοτάδι & Σφαίρες.

20

  

   Τι θα ήσουν αν κάποια γεγονότα δεν είχαν καθορίσει την ζωή σου; Που θα είχες καταλήξει εάν είχες επιλέξει τον αντίθετο δρόμο; Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο, ή εμείς δημιουργούμε τους λόγους; Το κάρμα θα κάνει τη δουλειά του σωστά ή θα πρέπει να δράσουμε; Στην τελική, παίρνουμε όσα αξίζουμε; Κι αν ναι, αυτά άξιζα εγώ σαν ανθρώπινη ύπαρξη;
  Κουβάρι το μυαλό μου από υπαρξιακά ερωτήματα το οποίο προσπαθούσα μανιωδώς να ξεμπλέξω τον τελευταίο μήνα σε συνεργασία με την ψυχίατρο μου. Όλο κόβαμε, ράβαμε, μπαλώναμε, κι όλο έμενε τρύπιο και μπερδεμένο.
Υπέροχη προσωπικότητα η γιατρός μου, δεσποινίς Lilly Fordále, εξαιρετική στη δουλειά της. Παράπονα εγώ δεν είχα, μα εκείνη για μένα σίγουρα.

  Δεν ήμουν σε καμία περίπτωση εύκολο περιστατικό, το ομολόγησε από την αρχή. Λυπόμουν που την ταλαιπωρούσα, αρχικά δεν ήθελα καν να πηγαίνω. Ας είναι καλά ο Mark που με έβαζε με το ζόρι στο αυτοκίνητο και οδηγούσε μέχρι την Ψυχιατρική Κλινική κάθε Παρασκευή βράδυ και Δευτέρα πρωί.
  Μάνι-μάνι πέρασε ένας μήνας και μια εβδομάδα από την πρώτη επίσκεψη. Πολλά άλλαξαν από τότε.

  Σε πρώτο στάδιο, αφέθηκα ελεύθερη με τους όρους πρώτον, να παρουσιάζομαι κάθε τόσο στο τμήμα και δεύτερον, να εξεταστώ και να βρίσκομαι υπό την επίβλεψη ψυχιάτρου μέχρι εκείνος κρίνει πως δεν χρειάζεται πια.
  Όπως περίμενα, ευτυχώς κιόλας, έφυγα από την παλιά πολυκατοικία και πήγα να μείνω με τον Mark. Τα πρώτα βραδιά δεν μπορούσα να μένω μόνη, δεν άντεχα το σκοτάδι, την σιγή, την μοναξιά, δεν ήθελα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Εκείνος μου πρότεινε να μείνω κάποιες μέρες μαζί του, οι μέρες γίνανε εβδομάδες, κι εν τέλη το σπίτι του μόνιμη κατοικία μου. Φυσικά αυτό δεν σταμάτησε τον Austin από το να μας επισκέπτεται και να περνά χρόνο μαζί μας.

  Το σήμα μου κατασχέθηκε, το δίπλωμα μου και τα πτυχία επίσης. Σαφώς δεν ήμουν σε σωματική και ψυχική κατάσταση να δουλέψω άμεσα, γι'αυτό και ζούσα στις πλάτες του φίλου μου. Για ακόμα μια φορά γινόμουν βάρος, μα ορκιζόμουν κάθε μέρα βγαίνοντας από την κλινική να τον ξεπληρώσω για όσα έχει κάνει για μένα. Θα έβρισκα μια πρόχειρη δουλειά και τα πρώτα μου χρήματα θα πήγαιναν στον τραπεζικό του λογαριασμό. Θα τσακωνόμασταν για αυτό, μα καθόλου δεν με ένοιαζε.

  Κι όταν είχα την οικονομική άνεση, θα νοίκιαζα ένα μικρό διαμέρισμα κοντά στο δικό του, ή κοντά στη δουλειά μου. Δεν είχα απαιτήσεις ούτε υψηλά στάνταρς, μα σίγουρα θα φρόντιζα να μένω σε περιβάλλον όπου είμαι αποδεκτή, και δεν θα βρέχει η από πάνω τα απλωμένα μου, δεν θα περιμένει στο ματάκι ο παππούς από κάτω για να δει αν γύρισα ή έφυγα, δεν θα με καταριόταν ολημερίς η σπιτινοικοκυρά θεωρώντας πως ξεμυαλλίζω τον γιο της.
 
《Ένα σωστό και ήσυχο περιβάλλον, είναι η βάση για την ψυχική μας ηρεμία!》τόνιζε στο τέλος κάθε συνεδρίας η δεσποινίς Lilly, με την οποία αρχίζαμε σιγά σιγά να επικοινωνούμε σε πιο φιλικό επίπεδο.