Δηλητήριο, Σκοτάδι & Σφαίρες.

3

《I saw that look on your face
and I knew.
It was far too late for the truth.
A guilt that I've never felt.》

   Οι ευκαιρίες δεν έρχονται εύκολα στην ζωή, κι όταν το κάνουν πρέπει να τις αρπάζουμε από τα μαλλιά και να μην τις αφήνουμε να φύγουν.
Μεγαλώνοντας θυμάμαι την μητέρα μου να λέει πως :《..πρέπει να είσαι εξαιρετικά τυχερός για να τις πετυχαίνεις συχνά. Κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό τους, έχουν άστρο. Τους βρίσκει η τύχη και τους αγκαλιάζει στον δρόμο...》

《Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει με εμάς Chrystalline. Γι'αυτό έχε τα μάτια σου ανοιχτά κι άδραξε τη στιγμή!》
  Έτσι έλεγε, μα εγώ δεν την άκουσα ποτέ. Άφηνα τη ζωή να με παρασέρνει όπως φυσά ο άνεμος. Εκείνη την ημέρα, με είχε φθάσει ως την άλλη άκρη της πόλης. Ένα πρωινό Τετάρτης ήταν, ιδιαίτερα ζεστό για χειμώνα.
  Εγώ και οι δύο συνάδελφοι μου, αιφνιδιαστήκαμε με την κλήση που έλαβε ο Telai από τον υπαρχηγό των 127. Είπε πως είχαμε επισήμως τη πρώτη μας δουλειά - ή καλύτερα δοκιμασία για να τεστάρει την εντιμότητα μας - Αυτή ήταν να βανδαλίσουμε ένα άγνωστο κτίριο.

  Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, και δεν χρειαζόταν να το αναλύσω παραπάνω. Αργότερα έμαθα πως το κτίριο άνηκε σε έναν από τους εχθρούς του Noyah, κι εμείς έπρεπε να του δώσουμε ένα μάθημα : Να μην μπλέκει με εκείνον.

《Η κοπελιά έρχεται μαζί μου, Deven επίσης! Εσείς οι δύο, πηγαίνετε με Jefferson!》ο Geo, εκείνος που την τελευταία φορά αναφέρθηκε σε μας ως "παιδάκια" κι εν τέλη είμαστε συνομήλικοι, μας ανακοίνωσε τις ομάδες στις οποίες θα χωριζόμασταν.

  Τον ακολούθησα, έξαλλη με τον χαρακτηρισμό του, κι όταν έφτασα κοντά του κλώτσησα ελαφρά την φτέρνα του παπουτσιού του. Αυτό τον έκανε να γυρίσει πίσω, έτοιμος να ανταποδώσει τη κλωτσιά.
《Την επόμενη φορά που θα με αποκαλέσεις έτσι, θα είναι στο κεφάλι!》είπα κι άλλα ήλπιζα πως ακούστηκε το ίδιο badass όσο ακούστηκε στο μυαλό μου.

  Κι ίσως το πέτυχα, καθώς ο Geo ανοιγόκλεισε τα μάτια γρήγορα κι έκανε ένα βήμα πίσω.
《Ουάου, από που ήρθε αυτό το υφάκι;》περισσότερο μιλούσε στον αόρατο φίλο του.
Ύστερα άνοιξε μια πλαστική τσάντα που κρατούσε και από μέσα διάλεξε ένα σπρέι για να μου δώσει. 
《Έλα, μη χάνουμε χρόνο!》φώναξε σε όλους.

  Δεν ήμουν σίγουρη για το τι έπρεπε να κάνω, ένιωθα το άγχος να αυξάνεται μέσα μου μα προσπαθούσα να το κρύψω. Θέλω να πω, δεν ήμουν συνηθισμένη στο να τριγυρνάω μαζί με συμμορίες και να βάφω τα σπίτια αγνώστων με κόκκινη μπογιά.
  Η δικαιοσύνη μέσα μου έκανε τούμπες όσο παραβίαζα έναν νόμο, όσο βανδάλιζα εκείνη την πανάκριβη βίλα. Με την ώρα ξεχνούσα. Σχεδίαζα γραμμές ίσες ή διακεκομμένες προσπαθώντας να καθαρίσω το μυαλό μου από αρνητικές σκέψεις.
Οι συνάδελφοι μου δεν φαίνονταν πουθενά τριγύρω, ένιωθα ευάλωτη.