Δηλητήριο, Σκοτάδι & Σφαίρες.

12

  

《Something about you, makes me feel like a dangerous woman.
Something about you, makes me wanna do things that I shouldn't.》

   Γενικά, δεν έτρεφα και την μεγαλύτερη αγάπη για τον εαυτό μου, γι'αυτό και τον παραμελούσα συχνά. Όμως αυτό που είχα σιχαθεί σε μένα ήταν το κακό συνήθειο να δίνω πολλά, κι ας παίρνω ελάχιστα.
   Ήμουν πρόθυμη να πουλήσω την ψυχή μου στον διάβολο για όσους νοιαζόμουν - δεν ήταν και πολλοί πια - πρόθυμη να θυσιάσω τα πάντα μου μόνο και μόνο για ένα κάτι. Έτσι έκανα, κι ας ήταν λάθος μου.

  Βρέθηκα παγιδευμένη στον λαβύρινθο του Deven που μ'είχε να πηγαίνω δεξιά-αριστερά, μπροστά-πίσω, να φθάνω στην έξοδο κι έπειτα να χάνομαι πάλι.
  Έδινα, άθελά μου μεν, ξέροντας δε, την καρδιά μου σε ένα άκαρδο τέρας που σαν κι εμένα έπαιζε στα δάχτυλα πολλές και πολλούς. ━ Μα αυτό δεν με σταματούσε, ούτε επηρέαζε.

  Βαθιά μέσα μου ήξερα πως θα κατέληγε έτσι. Ήξερα πως ό,τι ένιωθα ήταν μονόπλευρο, μα ήλπιζα πως κάτι θα αλλάξει. Αρνούμουν καταφατικά να τον βγάλω από το μυαλό μου, να εμπεδώσω το γεγονός πως δεν είναι για μένα, ούτε εγώ για εκείνον.
  Εγώ κι ο Deven ζούσαμε σε διαφορετικούς κόσμους που δεν έμοιαζαν. Ακόμη κι αν αυτοί οι δύο συγκρούονταν, εγώ θα ήμουν πάντα εκείνη που θα έδινε τα πιο πολλά.
  Μα έτσι είναι. Ένας δίνει περισσότερα, παρά τα δυνατά συναισθήματα και των δύο. Κι αυτό το είχα δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου : μια χωρισμένη αδερφή, η σπιτονοικοκυρά μου με τον άντρα της, η τρελή πρώην του Mark...

  Ο Deven εκείνη την νύχτα, για μια ακόμα φορά, ήταν μεθυσμένος και το σπίτι μου το καταφύγιο του.
  Αυτό έκανε. Με χρησιμοποιούσε σαν σανίδα σωτηρίας κάθε που έμπλεκε σε μπελάδες γιατί ήξερε πως εγώ θα ήμουν εκεί, κ'ύστερα περνούσε την καταραμένη πόρτα χωρίς να λέει κουβέντα. Ούτε καν ένα ευχαριστώ από ντροπή.

  Η δικαιολογία του αυτή την φορά ήταν διαφορετική και αρκετά έξυπνη για κάτι που σκέφτηκε μεθυσμένος άνθρωπος στη 1 τα μεσάνυχτα.
《Ήξερες ότι ο Αμέθυστος [Amethyst] πιστεύεται ότι βοηθά στο μεθύσι; Ε γι'αυτό ήρθα εδώ, για να με κάνεις καλά!》χασκογέλασε πονηρά στο τέλος.

  Τα τσιγάρα του ήταν καμένα ως την γόπα και όπου να'ναι θα σχημάτιζαν βουναλάκι μέσα στο τασάκι που είχα αφήσει στο τραπεζάκι του σαλονιού. Το τηλέφωνό του και τα κλειδιά πεταμένα δίπλα, εκείνος καθισμένος στην άκρη του παλιού καναπέ. Εγώ στην άλλη μεριά για να τον επιβλέπω μη τυχόν ξεράσει στον ύπνο του, ή κάνει καμία βλακεία.
  Μια ώρα και κάτι αργότερα είχα πια αποκοιμηθεί κι εγώ, όταν ένας επαναλαμβανόμενος ήχος με ξύπνησε. Σύρθηκα δίπλα του και είδα να τον καλεί ένας μη αποθηκευμένος αριθμός, που δεν μου θύμιζε κάτι. Το έπιασα στα χέρια για να το βάλω στη σίγαση, μα προς έκπληξη μου, όταν γύρισα να τον ξυπνήσω ήταν ήδη όρθιος και μάλιστα πολύ κοντά μου.