"Akın?"
"Efendim güzelim?"
"Ağaç ev duruyor mu hâlâ?"
"Hiç bozulmadı ki. Arada bakıyordum oraya."
"Beraber gidelim mi?"
"Gidelim."
Sarp yaslandığı yerden yani Akın'ın üstünden kalktı. Akın da Sarp'ın elini tutarak yürümeye başladı.
Eski ağaç eve geldiklerinde yavaşça köprüden geçtiler.
"Hiç bir şeyi değiştirmemişsin."
"Evet, anılarla oynamak istemedim."
"Buraya gelmeye hep çok utanıyordum biliyor musun?"
"Bilmez miyim? Hep seni izliyordum. O zaman bile hayrandım sana."
"Bana kızarsın diye gelmek istemiyordum ama ağaç evini de çok merak ediyordum."
"Bir gün ağacın altında ağlarken bulmuştum ya seni. Aslında zaten seni bekliyordum ve içeri çağıracaktım ama ağladığını görünce dayanamamıştım."
"Desene o gün iyi ki ağlamışım."
"Hayır. Gereksiz kişiler için gözyaşlarını döküyordun."
"Orası öyle. Buraya gelmek değişik hissettirdi."
"Neden?"
"Dejavu gibi geliyor. Sanki daha dünmüş gibiydi her şey. Ne yaparsam yapayım hep burada ağaç eve bakarken buluyordum kendimi."
"Ben de bir bakıyordum ki gün boyu seni beklemişim de çağıramamışım."
"Yapbozlarına bayılmıştım."
"Seninle yaptığımda çok daha eğlenmiştim. Bak bu o yaptığımız yapbozdu. Hep baş köşemdeydi."
"Arada gelelim buraya. Güzel oluyor anılar hatırlamak."
Sarp, Akın'a dönerek söylemişti bunları. Artık ikisi de ağaç eve değil de birbirlerine bakıyorlardı.
"Gelelim tabii. Sen istersin de gelmez miyiz?"
"Çok seviyorsun beni çok!"
"Hmm çok seviyorum çok!"
"Ben de çok seviyorum."
"Hep sev."
"Hep seveceğim. Sen de sev."
"Seveceğim."
Bitti.
Aslında bu kitabın finali vardı.
Amaa aklıma bir fikir geldi ve final olarak bunu yazmaya karar verdim. Kitabın asıl finali bu yani.
Neyse final konuşmamı 10. Bölümde yapmıştım zaten. 11. Bölüm de özel bölümümsü bir şeydi. İçimde kalmadı böylece.
Özlemişim bu tatlı ikiliyi :')
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ağaç Ev (bxb)
Short Story[Tamamlanmıştır (×3)] Onun iki gözünün rengi de farklıydı. Diğerinin ise... diğerinin ise öyle özel bir özelliği yoktu. İyi okumalar,
