AŞK ATEŞİ

SERİ21

~DORUKTAN;

Media;Hiraizerdüş-Bu kente bir daha gel)

Bir insan ne kadar yara alabilir en fazla?
Yada ne kadar kan kaybedebilir ruhu.

Çocukluğum,  gençliğim, hayatım tümüyle bir yokuştan ibaretti.
Acılar, anılar...

'Çabaladıkça, canım daha da yandı.'

'Kaç defa kırılabilir insan?
Hep aynı yerden.
Hep aynı kişiden.'

Babamda, benim için öyleydi. Hep bir yaraydı içimde.

Annemin yokluğu, ruhen, acıya olan dayanıklılığımı iyice zayıflatmıştı.

Şimdi onu o depoda öylece bırakıp gelmiştim. Kanlar içindeydi o pis vücudu.

Üzülüyor muyum?
Sahi ben ne hissediyordum?
Yoksa hislerimi mi kaybetmiştim?
Eğer öyleyse, hislerimi kaybettiysem sebebi oydu. Benim duygularımın katiliydi.

Gözlerim kapalıydı, vücudum narkozdan hala hafif uyuşuktu.

Gözlerimi açmayı denedim, lakin başarısız oldum, ağırlık vardı sanki gözkapaklarımda.

Kendimi akışına bıraktığımda, dinlenmenin keyfine varmış gibi vücudum çok rahattı.

Ameliyattan çıkmıştım sağ salim. Belkide ölmeyi hak ediyordum.
Belki de babam haklıydı. O haklı olabilirdi, ona nankörlük mi etmiştim?

Çok büyük araflardaydım ve aradaki uçuruma düşmekten çok korkuyordum.

Düşüncelerimin kirliliği, ruhumu çürütüyordu.

Derin düşünceler içerisindeyken, kapının açıldığını duydum. Zor olsa da gözlerimi açtım.

"Uyanmış olmalısınız?" naif ve hoş sesli birisiydi, ve hemşireydi.

"Uyandım evet." sesim uzun zamandır konuşmayan birine göre iyi çıkmıştı.

"Ağrınız varmı? İlaç saatiniz geldi."
Sahi saat kaçtı? Nasıldı durumum?

"Hala narkozun etkisindeyim Sanırım, ağrı hissetmiyorum."

"Birazdan narkozun etkisi geçince, hissedeceksiniz." hafifçe güldü. Çok tatlıydı.

Tekrar lafa girdi. "Bu arada durumunuz gayet iyi. Kurşun oradan alındı. Kan kaybınız çoktu, bu yüzden ameliyat sırasında nabzınız düştü ama kan bulundu ve müdahale edildi şimdi çok iyisiniz." gözleri parlıyordu. Her hastasının iyi olmasını isterdi elbette.

"Teşekkür ederim. Kanı kimden buldunuz?" ailemden kimse yoktu, kolay kolay kimseyle uyuşmazdı.

"Arkadaşınız sizin adınıza bağış yaptı. Ateş bey." can dostum.

"Peki teşekkürler." tebessüm ettim.

Serumu değişirdi ve çıkarken, "geçmiş olsun." dedi.

Sahi geçecek miydi?

Ölmeden son izini de bırakmıştı vücudumda.

Ruhuma açtığı yaralar yetmiyormuş gibi, anılarımda kirli elleri olduğu yetmiyormuş gibi birde fiziksel olarak taşıyacaktım ondan bir anı daha.

Geçmeyecekti.
Geçecek diye teselli verenler en büyük yalancılardır şu dünyada.

Dostlarım neredeydi? Doğam iyi miydi?

Artık düşünmekten başım ağrıyordu ve narkoz etkisini azalttıkça acım artıyordu.

Kararımı vermiştim gidecektim bu şehirden.

Gözlerimi kapattım ve uyumak için bedenimi uygun pozisyona getirdiğimde uyumuştum..

~Doğanın tarafına geçelim;

"Ateş dursana ya, önce bi şunu yutayım."
Ağzım zaten olduydu habire diğer yemekleri tıkıştırmaya çalışıyordu.

"Ya kızım sus. Ye bakayım şunu da. Uçak geliyoo hoopp." çocuk gibiydi gerçekten.

"Ya Ateş uçak geliyor ne? Bunun yerine HERO BABY alsaydın ya bari :)"

Herobaby ikimizde çok severdik o karışık ben muzlu favorimizdi.

"Sen önce bi iyileş onu da yeriz güzelim."

"Ben iyiyim birşeyim yok." yutkundum.

"Değilsin. Ve ben sana birşey olacak diye o kadar çok korktum ki." yüzü düşmüştü ve hüzün vardı yüzünde. Onu öpmek istiyordum şu an çok tatlıydı.

"Ateş, bi gün bizim liseye gidelim mi anıları yâd edelim." ah o lise günleri. Özlemiştim. Küçüktük felan ama güzeldi.

"Olur gideriz güzelim. Gidelim gitmesine de, ya bana tekrar aşık olursan lisede ki gibi." omzuna vurdum hafifçe. Sersem.

"Sus be. Ne aşık olacağım sana. Benim yeni flörtüm var kaybol." bu dediğimde ciddi değildim ama o ciddiye almış olmalıydı.

Yüzü düşmüştü,  kırgınca baktığında anlamıştım bozulduğunu.

"Ben bir kafeteryaya ineyim." hiç birşey söylemeden direkt çıktı.

"Şaka olduğunu söyleseyd- ohoo çoktan gitti." cümlem yarıda kalmıştı. Zaten şaka desemde inanmazdı daha. Hay ağzıma sıçayım.

'Neyse bari biraz uyuyayım.'

Yatağın içine girip uyumaya başladım.