Love Me, Ms. President

Chapter 12

The routine still the same and I feel getting tired of it. Palagi nalang bang ganito? I'm tired of this shit! My duty as SSG PRESIDENT is not hard also not easy. You should always be nice, humble and understanding to your schoolmates because ikaw nga yong dapat sundin kasi ganito ka. Hindi ba pwedeng magpaka totoo nalang?

I know it's my fault too. Ako ang may gusto kaya ako yung magdusa.

And I feel homesick. I missed my Dad. I missed my home.

I just want to go back to the past. The past of me. The little Chaun who is always happy, jolly and funny. The way she acts is true.Not now that is full of fake.

How can I go back the time? Can I build a time machine? Funny me.

I'm not happy anymore but also I'm not sad. I don't know what to do. I want something new. Something that made me feel alive, again.

I pick up my phone and dialed a random number. Gusto ko lang may pagsabihan ng mga hinanakit at ka dramahan ko sa buhay.

The phone ring two times bago sinagot. Bago pa naka salita ang taong nasa kabilang linya ay inunahan ko na ito.

"Hi, please don't ended this call. Gusto ko lang may pagsabihan ng mga hinaing ko sa buhay. Just listen to me please." pagsumamo ko. At tila nakinig naman ang nasa kabilang linya ay hindi ito pinatay.

"So I want to start when my Mom died, I'm devastated that time. Hindi ko alam gagawin ko nang iniwan ako ni Mommy. At ngayon ang hirap ng ngumiti kasi nung namatay si Mommy parang dinala na niya din tunay kung ngiti  Si Mommy lang yung nakapagbigay ngiti ko. And now gusto ko bumalik iyon pero paano?Yung tunay na ngiti ko paano babalik iyon kung pati iyon ay pinagkait sa akin." My voice was shaking.

"Yes I smile always at school, I'm even laughing but you know that's all fake. Ginawa ko lang yun kasi kailangan para makita nila na matapang ako na mabait ako. And I'm tired of being that person. I'm so fucking tired!" And I started to cry.

"You can show them the real you. Huwag mong pansinin ang sasabihin nila saiyo. Ikaw yan kaya ikaw lang ang may karapatan sa sarili mo. Huwag kang matakot at walang mawawala kong gagawin mo iyan. Just be real, be true." Seryosong sabi sa kabilang linya.

And I call ended.

Pinunasan ko ang luha ko na nagkalat sa pisngi ko at nag-tyoe sa phone ko.

To: 09*********

Thankyou for listening. I will try.

Sent.

I fell relieve. Gumaan ang dibdib ko at ngayon nakahinga na ako ng maluwag.

Tama nga sila kapag may na pagsabihan ka sa problema mo guminhawa ang pakiramdam mo.

***

I entered in our school plastered my smile.My true smile. Wala na mang masama kung susundin ko ang sinabi ng stranger kagabi and he's right. Just be true.

"Si Press yan?" dinig kong sabing isang estudyante.

"Oo, ganda niya pala kapag walang make-up. Tsaka pansin mo iba yung ngiti niya,parang totoo." sagot naman ng isa.

Napangiti ako sa na dinig. Hindi pala lahat ay mapanghusga sadyang nauunahan lang talaga tayo ng takot.

"It's nice to see you smiling, genuinely." na patalon naman ako ng may nag-salita sa gilid ko.

Nahihiya ko itong tiningnan.

"Thankyou."maikling sabi ko.

Meron palang nakakaalam na peke yung mga ngiti ko.