LOLLIPOP

Chapter 16 - Zawgyi

မိုးေရေတြၾကားထဲ ဘယ္ေလာက္ထိရပ္ေနမိခဲ့မွန္း စိုင္းမာန္သစ္ကိုယ္တိုင္ပင္ တကယ္မသိ။ သူအသိ၀င္လာေတာ့ မိုးကေတာင္တိတ္သြားၿပီ။ စိုင္းမာန္သစ္ရဲ႕ အကၤ်ီပင္ ေျခာက္စျပဳေနေလၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ပါးေပၚမွာ ေျခာက္ေနေလၿပီ။

သူ႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလည္းမရွိေတာ့သလို ဘာမွပင္မရွိေတာ့။ မိုက္မဲစြာ ဖြင့္ဟေျပာမႈ႕ကိုပဲ ေနာင္တအထပ္တလဲလဲရသည္။

အလုပ္ကေရာ ျပဳတ္မွာလား။ ဒီကိစၥကို ပါပါးသိသြားရင္ေရာ သူ႕ကို ဘယ္လိုေျပာမွာလဲ။

အျပစ္မေျပာေလာက္ဘူးဆိုတာကိုသိေပမဲ့ သူ႕ေၾကာင့္ ပါပါးမ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိမ္ငယ္လိုက္ရမလဲ။ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းျပည့္အာဏာဆီမွာ။ သူ တည္းခိုခန္းကို ျပန္သြားဖို႔မ၀ံ့ရဲဘူး။ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ေက်ာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေသးဘူး။

တစ္ဇြတ္ထိုး ေရွ႕ဆက္တိုးမႈ႕ေတြ ေနာက္မွာ ဒီခဏေလးအတြင္းမွာေတာင္ သူက အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနရတာျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိတိုင္း တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ အက်ိဳးဆက္က အေငြ႕ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ေတြ တရစပ္ျဖစ္ေပၚေစသည္။

ဒါေၾကာင့္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ခ်စ္ေနသင့္တာပါ။

ေလေအးတစ္ခ်က္၀ွေ့လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စိုင္းမာန္သစ္ အဲ့ဒီေနရာကေနထြက္သြားဖို႔ျပင္မိသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီးရပ္ထားရတဲ့ ေျခေထာက္ေၾကာင့္ တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္႐ုံနဲ႕တင္ ေပ်ာ့ေခြကာက်သြားရသည္။ အဲ့သလိုျဖစ္ေတာ့ မေန႕က သူလမ္းမေလွ်ာက္နိုင္လို႔ ေပြ႕ခ်ီသြားခဲ့တဲ့ ဘုန္းျပည့္အာဏာကို အေတြးထဲထည့္မိျပန္သည္။

တကယ္ပဲ စိုင္းမာန္သစ္ဟာေလ။ အျပစ္လို႔ဆိုရေလမလား သူက လိုက္ၿပီး အျပဳအမူတစ္ခုခ်င္းဆီကို ခံစားခဲ့တာမို႔ ထိုသူနဲ႕ အေတာ္ေလးနီးစပ္ခဲ့ၿပီထင္ခဲ့တာ။ မိုက္မဲလြန္းတာပါ။ အကုန္လုံးဟာ သူ႕အျပစ္ေတြပါ။

မ်က္ရည္ေတြက တစ္ဖန္စီးက်လာသည္။ မိုးကေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ထက္မ႐ြာေတာ့ေခ်။ သူ ဘုန္းျပည့္အာဏာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ ဒီခဏေတာ့ ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုလို႔ရသည္ဟုသူထင္သည္။ ထိုင္လ်က္နဲ႕ပင္ ငိုလိုက္မိတာ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္။ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးတင္းၾကပ္ေနၿပီး ခံရခက္ေနသည္။