Langs de lijn

H O O F D S T U K 26

-pov Matthijs-

Nadat we klaar waren met eten en nog wat aan het kletsen waren, leunde Amy met haar hoofd tegen mijn schouder.
"Alles goed?" vraag ik zachtjes aan haar.
Ze knikt en ze pakt even snel haar telefoon erbij terwijl wij verder praten.

Nadat we allemaal klaar waren, gingen we naar het ziekenhuis.
Ik en Maarten gingen mee met Amy.
Één van de staffleden was zelf naar Oostenrijk gereden met de auto, dus we mochten die auto lenen.

"Klaar voor?" vraag ik aan Amy wanneer we op het punt staan om te vetrekken.
"Ja hoor." antwoordde ze met een beetje tegenzin.
Ik help haar met opstaan en daarna naar de auto.
"Moeten we echt gaan?" vraagt ze met tegenzin als we op de parkeerplaats zijn.
Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. "Je wilt toch weten wat er aan de hand is?" vraag ik aan haar.
"Als we niet weten wat er is, hoef ik ook niet geopereerd te worden." zegt ze bijdehand.
"Ja, maar dan blijf je wel pijn hebben, dus we gaan gewoon." zeg ik een beetje streng.
"Vooruit dan." zegt ze zuchtend.

Voordat we instappen geef ik Amy nog snel een kus op haar hoofd.
Amy gaat op de achterbank zitten en ik ga op de bijrijdersstoel zitten, Maarten stapt achter het stuur.

-pov Amy-

Na drie kwartier kwamen we aan bij het ziekenhuis.
Matthijs haalde uit de hal een rolstoel en ik ging erin zitten. Voorzichtig duwde hij me naar de eerste hulp.

"Pff..Ik hoop echt niet dat ik nog een keer geopereerd moet worden." zeg ik zuchtend als we in de wachtkamer zitten.
"Laten we eerst even afwachten wat de dokter zegt." zegt Maarten tegen me.

Na zeker een uur wachten, werden we door een dokter geroepen.
We gaan mee naar een spreekkamer.
In ons beste steenkolen Engels en een beetje Duits er tussendoor, legden we uit wat er precies gebeurd was.
Nadat de dokter even aan mijn knie had gevoeld, legde hij uit dat er een MRI gemaakt moest worden om te kijken of er schade was.

De dokter werd even de kamer uitgeroepen voor iets anders dus we konden eventjes overleggen.
"Ik zou de MRI in Nederland laten maken, het kan hier zomaar opeens heel duur worden als je niet goed verzekert blijkt te zijn." zegt Maarten en Matthijs stemt ermee in.
"Maar wat gaan we doen in de tussentijd?" vraag ik de twee.
"Hier blijven lijkt me niet heel handig, of je moet de hele dag op je kamer willen blijven zitten." antwoordt Maarten.
"Dus ik moet terug naar Nederland?" vraag ik lichtelijk verbaasd en op dat moment komt de dokter weer binnenlopen.
"We overleggen zometeen wel even." zegt Matthijs zacht en ik knik.

Nadat we nog even kort wat met de dokter hadden overlegd, gingen we terug naar de auto.
De dokter vond het niet heel handig om pas in Nederland de MRI-scan te laten maken, maar hij snapte ook wel waarom we het niet hier wilden laten doen.

-pov Matthijs-

"2 uur verder en we zijn niks wijzer geworden..." zegt Amy zuchtend als we weer in de auto zitten.
"We zijn wel een potje met pijnstillers rijker." zegt Maarten lachend en ik hoor ook een zacht lachje van de achterbank komen.
"Maar, we hebben nog steeds een knie die dik is en waar ik niks mee kan." zegt ze teleurgesteld.
"Het komt allemaal goed schatje." zeg ik liefjes tegen haar.

Als we weer aangekomen zijn bij het hotel, zitten Donny, Frenkie en Carel op ons te wachten in de lobby.
"En wat zei de dokter?" vraagt Carel als we bij hun zijn gaan zitten.
"Dat we een MRI moeten maken, maar ik wilde dat liever in Nederland laten doen, dus we zijn nog steeds niet heel veel wijzer." legt Amy uit.
"Tering, wat kut." zegt Carel medelevend.
"Ja echt, zo schiet je echt niks op nee." voegt Donny er aan toe.
"Maar wat ga je nu doen dan?" vraagt Frenkie.
Amy zucht even.
"Het idee is misschien om alvast naar Nederland te gaan en dan een afspraak te maken met de dokter daarzo, maar ik weet het nog niet precies." antwoordt ze.
"Gaat Matta dan mee, of iemand anders?" vraagt Carel twijfelend.
"Ik weet het allemaal nog niet."

In de middag ging het team iets van een fiets tocht maken ofzo, maar ik bleef samen met Amy bij het hotel. Ik had gelukkig goedkeuring gekregen om vanmiddag niet mee te hoeven doen met de activiteiten. Sowieso had ik al niet heel veel zin om te gaan fietsen, dus het kwam opzich wel goed uit.

"Moet ik je nog ergens mee helpen?" vroeg ik aan Amy.
We zaten samen op een bank in de lobby wat op onze te telefoon te doen. Ze leunde al een tijdje met haar hoofd tegen mijn schouder, dus ik vroeg me af of het goed ging.
"Ik moet mijn moeder even bellen, maar ik heb er echt geen zin in..." zegt ze zuchtend.
"Komt wel goed, je hoeft dr alleen maar te vertellen wat er gebeurd is." praat ik haar moed in.
Met tegenzin belt ze haar moeder op.
Na een kleine 10 minuten hangt ze op.
"En?" vraag ik.
"Beetje over de zeik dat ik naar Nederland moet komen enzo." antwoordt ze. "Ik heb gezegd dat ik d'r een app als er veranderingen zijn."
"Zie je, viel wel mee."

We zitten nog een halfuurtje in de lobby totdat onze kont echt pijn begint te doen, want de banken zijn nou niet echt heel comfortabel.
We staan op om bij de andere staffleden te gaan zitten. Amy zet voorzichtig een stap en merkt dat het lukt. Nouja, in hoeverre je strompelen een stap kan noemen.
"Doe je voorzichtig?" zeg ik. En ik heb nog maar net de zin uitgesproken en ik voel haar alweer mijn arm vastpakken.
"Laat maar." zegt ze lachend en ik schud lachend mijn hoofd.

We gaan bij de andere staffleden zitten en eigenlijk al gelijk gaat de vraag rond wanneer Amy terug naar Nederland gaat.
Niels was er niet echt fan van om Amy met vliegtuig naar huis te laten gaan, maar degene die met de auto is, gaat pas aan het einde van het kamp naar huis en we wilden eigenlijk allemaal zo snel mogelijk de MRI-scan laten maken, want elke dag is meegenomen als het om de eventuele behandeling en revalidatie gaat.
Overall was het een erg moeilijk dilemma.
Ook over wie er bijvoorbeeld mee terug ging, want voor mij was het trainingskamp belangrijk omdat ik gewoon moet trainen natuurlijk en Maarten kan ook niet zomaar mee, want dan zijn er geen fysio's meer aanwezig.

Na wat wikken en wegen hadden we uiteindelijk besloten dat Amy tot aan het einde van het trainingskamp zou blijven en tegelijk met ons terug mee naar huis gaan.

De rest van de middag hadden we niet heel veel bijzonders gedaan.
Toen de jongens terug waren gekomen, ging ik nog even met hun de sauna en het bubbelbad in. Daarna was het alweer tijd voor het diner.

Nadat we gegeten hadden, gingen we een potje pesten in de lobby met Frenkie, Carel, Donny, Perr en Daley (s).
Amy won het eerste potje, maar haakte daarna af.
Ze pakte haar telefoon en keek toe hoe wij fanatiek verder speelden.
Uiteindelijk, na een lang potje waarin iedereen zeker meer dan 15 kaarten moest pakken, won ik er ook eentje.
"Wat zijn jullie ook een stelletje kleine kinderen." zegt Amy lachend nadat ze ons, uiterst fanatiek, het potje had zien spelen.
"Als je niet wilt winnen, kan je net zo goed niet mee spelen." verdedigt Carel zich.
"Zegt de degene die nog minimaal 25 kaarten in zijn hand heeft." zegt Donny lachend en Carel glimlacht het ongemakkelijk weg.
"Nog een potje?" stelt Carel een beetje ongemakkelijk voor en we schieten met z'n allen in de lach. Wat een sukkeltje is het soms ook.

We speelden nog een aantal potjes waarvan zelfs Carel er eentje gewonnen had
Rond half 11 gingen we allemaal een beetje richting onze kamers.
"Ik loop wel met je mee." zeg ik tegen Amy.
"Prima." antwoordt ze een beetje kortaf.

Als we bij haar kamer zijn aangekomen, geef ik haar een knuffel.
"Alles oké?" vraag ik aan haar als ik merk als ze me heel stevig terugknuffelt.
Ze zucht even.
"Ja." antwoordt ze en ze wilt me weer los laten.
Het was 100% duidelijk dat het niet helemaal goed ging.
"Hey." zeg ik en ik pak haar kin vast en houd hem omhoog zodat ze naar me kijkt. "Als er iets is, kan je het zeggen he."
Ze knikt en ik laat haar kin weer los. Voorzichtig legt ze haar hoofd tegen mijn borst aan ze pakt me weer stevig vast.
"Wil je vannacht bij mij slapen?" vraagt ze zachtjes.
"Ja, maar ik mag echt niet gesnapt worden." lach ik.
"Komt wel goed, anders zeg ik wel dat het mijn schuld is." lacht ze terug.

"Slaaplekker schatje." zeg ik tegen haar als ik naar haar in bed lig. Ze ligt met haar rug naar me toe en ik geef haar een kusje op haar wang.
Ze zegt niks terug en dan hoor ik dat ze rustig ademhaalt. Ze slaapt.
Ik sla mijn arm om haar heen en ik ga tegen haar aanliggen.

Authors Note.

Heyyy
gwn twee dagen achter elkaar ren hoofdstukje. eerste en laatste x was hahahah
de vorige ging ook echt lekker dus live naar jullie!!

oke groetjesss x