Langs de lijn

H O O F D S T U K 6

-pov Amy-

"Ga maar zitten als het lukt." zegt de Dokter en Matthijs hinkelt naar de behandeltafel en gaat erop zitten.
"Wat is er gebeurd?". Matthijs legt uit wat er gebeurd is.
De dokter voelt en beweegt de enkel van Matthijs die nu ook een klein beetje blauw geworden is.

"Zoals je sportarts al zei, is je enkel waarschijnlijk alleen gekneusd, maar voor de zekerheid wil ik toch nog even een foto laten maken.". Matthijs knikt.
"Is goed."
"Je mag weer plaats nemen in de wachtkamer en dan komt mijn collega je halen om een foto te laten maken.".
"Is goed, gaan we doen.". Ergens klinkt hij vrolijk, maar ik dat is hij honderd procent niet.

Matthijs gaat weer in de rolstoel zitten en we gaan weer op weg naar de wachtkamer waar Frenkie nog steeds zit.

"En, wat zei die?"
"Hetzelfde als Niels in principe dus nu moeten we wachten totdat we een foto kunnen laten maken."
"Fucking kut alsnog."
"Jup..."

-pov Matthijs-

Het wachten duurde weer echt verschrikkelijk lang dus ik begon het onderhand een beetje koud te krijgen, want ik had alleen mijn voetbal tenue aan.
"Het is koud hier man."
"Heb je een trui ofzo bij je?" vraagt Amy.
"Ja, maar die zit in m'n tas."
"Ik kan hem wel even halen, we zitten hier waarschijnlijk toch nog wel effe.". Frenkie staat op.
"Top, bedankt Frenk."
"Geen probleem Mat."

Na een uur kwam, eindelijk, degene om een röntgenfoto te maken. Ik werd opgehaald, dus er hoefde niemand mee.

Na tien minuten tot een kwartiertje was ik al weer terug.

"En? Nog leuk gelachen?" plaagde Frenkie en ik keek hem chagrijnig aan. Ik hoorde Amy zachtjes lachen.
"Moet jij niet al naar huis ofzoiets?" vroeg ik aan haar.
"Oh nee hoor, ik heb thuis toch niks te doen."
Ze zegt het zo, tja, lief. Zo voorzichtig. Het maakt haar gewoon zo leuk.

Iets minder dan een half uur later kwam de dokter weer om de uitslag van de foto te bespreken.
Dit keer ging ook weer Amy mee. Ik zo'n idee dat Frenkie wat in zijn schild voerde.

"Ik heb goed nieuws." begint de dokter. "Je enkel is inderdaad niet gebroken en dus alleen gekneusd."
"Goed om te horen! Hoelang duurt het ongeveer totdat ik weer kan voetballen?"
"Ongeveer een week of 6." antwoordt hij. "Je mag als het kan er wel al op lopen, maar als het nog niet lukt mag je ook gewoon krukken gebruiken." gaat hij verder. "Na ongeveer een week zou de zwelling wel weg moeten zijn en zou je al bijna weer moeten kunnen lopen. Vanaf daar is het gewoon rustig opbouwen en als het nodig is, kan je ook een brace gebruiken voor als je meer stevigheid wilt."
"Is goed, gaan we doen."
"Top, fijne dag nog verder." de dokter geeft ons een hand en daarna gaan we weer naar de wachtkamer waar Frenkie zit.

"En?" vraagt hij.
"Alleen gekneusd."
"Lekker man!"
"Zullen we maar eens gaan? Ik ben dit ziekenhuis onderhand wel een beetje zat." stel ik voor.
"Ik zeg doen." stemt Amy er mee in en we gaan weer terug naar Frenkie zijn auto.
Als ik in de auto zit, brengt Frenkie de rolstoel weer terug en stapt hij ook in.

-pov Amy-

"Zo, en waar mag ik deze dame afzetten?" vraagt Frenkie aan mij.
"Woerden alsjeblieft."
"Dan zetten we eerst wel even Matta af in Abcoude en dan rijden we daarna door naar Woerden."
"Is dat niet een beetje om voor jou?"
"Nee maakt niet uit hoor."

Binnen een kwartier waren we in Abcoude aangekomen. Nadat we Matthijs hadden afgezet, reed Frenkie door naar Woerden. Het was een half uur rijden vanaf Amsterdam dus ik voelde me een beetje schuldig dat ik Frenkie zo erg om liet rijden.

"Bedankt voor het rijden, het had echt niet gehoeven hoor." Bedankte ik Frenkie toen ik uitstapte.
"Ah joh, je hebt Matthijs geholpen, dus help ik jou." zegt hij vriendelijk en ik doe de autodeur dicht. Ik pak nog even mijn tas uit de achterbak en zwaai daarna nog even naar Frenkie waarna hij wegrijdt.