Verliefd op mijn docent en mentor... 😫

Hoofdstuk 2

Toen ik wakker werd, lag ik in het ziekenhuis. Ik keek opzij, en zag mijn vriendinnen op een stoel zitten. 'Hoi, zei ik. 'O mijn God, Roos, thank God dat je wakker bent, zei Fenne. Ik keek verbaasd om me heen en vroeg, 'Waar ben ik?' 'Je bent in het ziekenhuis, Roos', zei Maddie. Ik voelde ineens een steek in mijn hoofd. 'Hoelang heb ik wel niet geslapen?' vroeg ik aan een zuster, die inmiddels in de kamer stond. 'Wel een paar uur, het is nu bijna middernacht' antwoordde ze. 'Je hebt een lichte hersenschudding, dus je zult hier nog een nachtje moeten blijven slapen' zei ze. Ik voelde mijn oogleden zwaar worden, en ik viel in slaap.

Rond 10 uur werd ik wakker van het geluid van een telefoon. 'Hallo, met Rosalie', nam ik de telefoon op. 'Hai lieverd, hoe gaat het met je?' hoorde ik mijn moeder vragen. 'Niet zo best', lachte ik bescheiden. 'Ik kreeg net een appje van Fenne en Maddie, dat je in het ziekenhuis ligt, we zijn erg ongerust, je vader en ik komen er zo snel mogelijk aan!' 'Oké doei mam, tot zo' zei ik.

Een halfuurtje later was het een drukte van jewelste in de kamer. Mijn ouders, broer en zus, en vriendinnen praatten allemaal door elkaar. Het werd ineens doodstil toen de zuster met goed nieuws kwam, de uitslagen van alle testen waren goed, dus ik mocht naar huis. 'Dat is geweldig nieuws!' riep mijn moeder met een blij gezicht. 'Hoe gaat het eigenlijk met de jongen waar ik tegenaan ben gebotst?' vroeg ik. 'De zuster antwoordde, 'Hij had gelukkig niet zoveel last van zijn hoofd, hij is gisteravond naar huis gegaan'. 'Gelukkig dat hij er goed vanaf is gekomen', zei ik. Ik voelde mezelf alweer moe worden, en mijn vader stopte me in. Toen mijn hoofd het kussen raakte, was ik alweer vertrokken.  

*Ohnee.. Roos ligt in het ziekenhuis! Maar nu weet ze nog steeds niet wie die knappe jongen was.. Lees verder to find out!