Wildest Dreams | Harmione

13

hermione

Filch muhtemelen gitmişti, yani bu da tehlikenin geçtiği anlamına geliyordu. Harry'den uzaklaşırken üstümüze sardığı pelerini tutan elleriyle beni kendisine çekti, ona afallayarak yaklaşırken "Yakalanacağız," diye fısıldadım. Benim gibi fısıldayarak "Sessiz olursan yakalanmayız," dedi. Paytak adımların uzaklaştığını duydum, Filch gerçekten bu defa gitmişti ve Harry kollarını çekmeye yeltendi ama sıcaklığından ayrılmaya henüz hazır değildim, göğsüne geri yaklaştım, gülümsemesini hissediyordum. "Yıldızları izlemek ister misin?" Boğazımdan yükselen heyecanla ona baktım. "Bunu yapabilecek miyiz?" Yüzündeki gülümsemeyle başını sallarken ellerimizi birleştirdi ve koridorda üzerimizde görünmezlik pelerini, ayaklarımız birbirine arada dolanarak yürümeye başladık.

Olduğumuz yere doğru yaklaşan kahverengi saçlı çocuğu gördüğümde bütün bedenimin bir an için buz kestiğini hissettim, bizi göremeyeceğini bilsem de Cormac'ın bakışları gerçekten sanki bizi görebiliyor gibiydi. Bir an sonra sırtım duvara yavaşça yaslandı, Harry önümü kapatıyordu ve gözlerinde güven veren parıltılar vardı. Başımı göğsüne yaslayıp gözlerimi kapattım, çenesini başıma yasladı. Yanımızdan geçen adım sesleri kesildi, Cormac bizi görebiliyor gibi durmuştu. Kalbime daha çok yayılan gerginlikle Harry'e baktım, bedenimin titrediğini hissedebiliyordum. Harry eğildi ve bir an sonra dudaklarını dudaklarımın üzerinde hissettim, yumuşaktı ve burnundan çıkan ılık soluğunu hissedebiliyordum. Gözlerimi istemsizce kapatırken derin bir nefes aldım, bir an sonraysa adım seslerini duydum ve kendimi zorlukla da olsa geri çekmeyi başardım. Harry'nin zümrütleri tamamen üzerimdeydi, "Ben-" dedim. "Bu da neydi?" Yüzüne güven verici ve oyuncu bir ifade yerleşirken "Minik bir sakinleştirici," dedi. Hızla pelerinden çıkarken "Hadi gidelim," dedim içimdeki heyecanla. Harry'nin utanmama güldüğünü hissedebiliyordum, ona bakmayı bahçeye ulaşana kadar reddettim.

Quidditch sahası boşluk ve sessizlikle boyanmıştı, ayın ışığı etrafı aydınlatırken sevgilimin sıcak elini elimde hissettim ve beni sahanın ortasına çekmesine izin verdim, bir yandan etrafı inceliyordum. "Hiç bu açıdan bakmamıştım." Harry'nin bakışlarını üzerimde hissederken "Kafanı kaldır," dediğini duydum ve başımı yukarı kaldırdım. Yıldızlar gökyüzünde güzel noktalar gibi görünüyorlardı, yüzüme istemsizce bir gülümseme yerleşirken aklıma aniden gelen şeyle bakışlarımı hızla gözlerine çevirdim. "Yarın maçınız var değil mi? Uyuyor olman gerekmiyor mu?" Gözlerinin benimkilere bu kadar ilgiyle baktığını fark etmemiştim, ben nefes almaya vakit bulamadan Harry'nin "Yıldızları izlemek daha güzel," dediğini duydum. Kanım yanaklarıma toplanırken kendimi onun çoğu zamanki hali gibi oyunbazlaştırarak "Onlara daha yakından bakmak istemez miydin?" dedim. Harry bir adım attı, artık yüzü neredeyse tam olarak yüzümün önündeydi. "Artık daha yakından bakıyorum," dedi kısık bir sesle. Ay ışığının aydınlattığı zümrütlerini incelerken ellerimi pürüzsüz yanaklarına yerleştirdim ve "Ben de," diye mırıldanmama engel olamadım.

harry

Ertesi sabah yüzümde geceden kalma mutlulukla sevgilimi almaya gidecekken yolumu Cho kesti. Ravenclaw'ın arayıcısı olan kızı yakından tanıyordum çünkü vaktinde kendisinden hoşlanıp açılamıyordum. Sonrasında ikizlerin şakasına kurban gidip içtiğim cesaret iksiriyle bunu yalnız o değil, tüm okul öğrenmişti. O zamanlar başka birini sevdiği için beni reddetmesine üzülmüştüm ama şimdi düşününce iyi ki reddedilmişim diyorum. Cho olsaydı ve Hermione ile hep iki yabancı olarak kalsaydık? Merlin! Düşüncesi bile korkutucu.

Konuşan Ravenclaw kızını yarım yamalak dinlerken zihnimi ve kalbimi işgal eden insan bakışlarımı da kendine çekmişti ortaya çıkarak. Dudaklarım otomatik olarak genişçe iki yana kıvrıldı onu her gördüğümde olduğu gibi.