Daha neler olduğunu anlamadan, bir evin önünde duruyorduk. Kimse konuşmuyordu. Niye? Niye, o kadar bağırıp çağırmak isterken, ağzım açılmıyordu? Neden direnmeden buraya gelmiştim ben? Şu an, içimde hiç bir his yoktu. O kadar boştu ki içim, ama niye? Aslında 'kaç buradan' diyordu iç sesim, ama kımıldamıyordum. Ruhsuz gibiydim.
"Bu evde, bir senenizi geçireceğiniz. Bu senenin ilk ayını, dışarı çıkamıcaksınız. Yani, kilitlisiniz. Bu bir ay geçtikten sonra, özel okula gideceksiniz. Orada bütün sorularınıza cevap verecekler, ve bu oyunda hayatta kalabilmeyi öğretecekler. Sizin tek göreviniz, ölmemek. Önceki Hayatınızda nasıl yaşadıysanız, öyle devam edeceksiniz, ama sizi her yerde küçük İmtihanlar bekleyecek. Kaçış yok. Eğer kaçmaya çalışırsanız, sizi bulup, ceza vereceğiz. Kafanız şu an çok karışmış olabilir, sakinleştiricinin etkisi geçerse, düşünmeye çok zamanınız var. Tam olarak, bir sene. Oyun başlasın." o kadar sakin konuşuyordu ki zenci adam, sanki dünyanın en normal şeyi İnsan kaçırıp bir ay eve kilitleyip, on başka hiç tanımadığın insanlarla bir sene aynı eve sokmak ve buna oyun demek.
Boş boş duvarı izliyordum. Ayni öbürleri gibi. O kadar soru işaretleri vardı ki kafamda, beynim sızlıyordu. Hiç bir şey düşünemiyordum şu an. Kim olduğumu unutacak haldeydim. Sanırım öbürleri de öyleydi. Hayvan gibi erkekler vardı burada, onlar bile hiç bir tepki vermiyordu. Kızlardan aslında çığlıklara boğumalarını beklerdim, ama onlardan bile bir çıt çıkmıyordu.
Ruhsuz gibi evi dolaşıyordum. Odalara tek tek bakıyordum, ve en son kapıyı açtığımda, kutu kadar olan, siyah odanın içerisine girdim. Sadece bir yatak ve Dolap vardı. Başka bir şey sığmazdı zaten. Ama bu odayı beğeniyordum. Yatağa uzanıp biraz düşünmeye başladım. Filmlerde bile böyle şeyler görünce ordan oraya fırlayan ben, nasıl hiç direnmeden buraya gelmiştim? O kadar boştum ki şu an, korku bile yoktu bende.
Sabah kalktığımda, aynı boşluk devam ediyordu. Ne biçim sakinleştirici bu amına koyim ya. Küfür edesim bile gelmiyordu resmen. Yatağımda doğrulup, bacaklarımı kendime cektim. Kendimi psikopat gibi hissediyorum. Kaçırılıp, hiç tanımadığım İnsanlarla bir eve kilitlendim , kanımda zehirler dolaşıyor, ve ben burada, sanki bunlar çok normalmiş gibi oturuyorum ya. Anlayamadım ben bu işi.
Saatler geciyordu, ve ben olayları çözmeye çalışıyordum, ama ne çözeceğimi bile bilmiyordum. Bu evde benden başka kişilerde vardı. Acaba onlar da mı düşünemeyip hissedemiyorlar?
